Ό
μέγας ζουπάνος Στέφανος Νεμάνια -πού όλοι πρόσεχαν τα σοφά λόγια του και τα
δέχονταν άνευ όρων και ό όποιος έκανε λαό και αυτοκράτορες να τρέμουν- έγινε
μοναχός και διακόνησε τους μονάχους του Άγιου Όρους, δίνοντας ένα ιδανικό
παράδειγμα πραότητας, ταπείνωσης, καλοσύνης και ευσέβειας. Ακόμη και ό θάνατός
του ήταν θάνατος ενός αληθινά ένθεου άνθρωπου, ενός πνευματικού οδηγού. Στις 7
Φεβρουάριου έπεσε στο κρεβάτι ασθενής.
Τότε κάλεσε τον άγιο Σάββα, έβαλε επάνω
του τα χέρια του και τον ευλόγησε λέγοντας: «Αγαπημένο μου παιδί, φως των
ματιών μου, παρηγοριά και ανάπαυση στα γηρατειά μου! Ιδού, έφθασε ό καιρός τού αποχωρισμού
μας. Ιδού, ό Κύριος με απολύει εν ειρήνη. Άλλα εσύ παιδί μου μην πενθείς για
τον αποχωρισμό μας. Διότι ό χωρισμός είναι κοινός τόπος για όλους- εδώ
χωρίζουμε ό ένας απ’ τον άλλον, για να συναντηθούμε όμως στη συνέχεια, εκεί
όπου δεν υπάρχει χωρισμός».
Στις 12 Φεβρουάριου ό άγιος Συμεών ζήτησε απ' τον
Σάββα να τον σαβανώσει μέσα σ’ ένα ράσο, ν’ απλώσει ένα ψαθί στο έδαφος, να τον
ξαπλώσει εκεί και να βάλει μία πέτρα κάτω απ’ το κεφάλι του. "Υστέρα
κάλεσε τούς μοναχούς και ζήτησε συγχώρεση απ’ όλους. Τήν αυγή της 13ης
Φεβρουάριου οι φωνές των μοναχών, πού έψαλλαν τον Όρθρο, έφθαναν μέχρι το κελί
τού μελλοθάνατου άγιου. Γιά μία ακόμη φορά το πρόσωπο τού άγιου Συμεών έλαμψε και
ύστερα παρέδωσε τήν ψυχή του στον παμπόθητο Θεό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου