Ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς ψυχῆς
Ἐπίσημες πηγὲς τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας ἀναφέρουν τὸ γνωστὸ γεγονὸς ἀπὸ τὴν ζωή τοῦ Ὁσίου: «Τὸ ἔτος 1920 μυστικὰ δέχτηκε τὴν χειροτονία σὲ ἱερέα καὶ δύο χρόνια ἀργότερα εἶχε συλληφθεῖ. Ακολούθως πέρασε μερικὰ χρόνια στὴν
φυλακή «Κρεστύ» τῆς Ἁγίας Πετρούπολης καὶ στὸ στρατόπεδο κοντὰ στὸ Κίεβο. Ἔπειτα ἐξορίστηκε στὴν πόλη Σικτιφκάρ,
πλησίον τοῦ Πολικοῦ Κύκλου). Ἀποφυλακίστηκε ὁ πατὴρ
Νικόλαος τὸ ἔτος 1942».31
Γιατί ὁ Γέροντας βρέθηκε φυλακισμένος στὰ εἴκοσι του χρόνια; Τί τὸ ἐπικίνδυνο εἶχε γιὰ τὸ κόκκινο καθεστώς, τὸ ὀποῖο
σύμφωνα μὲ τά λόγια τοῦ ἴδιου τοῦ Γέροντα, προσπαθοῦσε νὰ τόν
ἐξοντώσει ἀπὸ μικρὴ ἡλικία;
Τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ τοῦ ἀγωνιστὴ-μοναχοῦ – ἦταν
φοβερὸ στοὺς κόκκινους ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ. Τὸ πνεῦμα τοῦ
φορέα τῆς Ἀλήθειας. Τὸ πνεῦμα διαδοχῆς τῶν Ῥώσσων Ἁγίων...
Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1922 στὸ Ἅγιο Στερέωμα τῶν Ῥώσσων
Μαρτύρων ἀνέτειλε τὸ ἀστέρι τοῦ φλογεροῦ Μητροπολίτη τῆς
Ἁγίας Πετρούπολης κ.κ.Βενιαμίν. Ἰδοὺ ὁ τόμος ποὺ ἄφησε στὰ
πιστὰ τέκνα καὶ διαδόχους του. Ὁ Γέροντας φύλαττε αὐτὸν τὸν
ἐπιθανάτιο λόγο τοῦ Ἐπισκόπου ὡς παρακαταθήκη, ποὺ
ἀπευθυνόταν προσωπικὰ σὲ αὐτόν:
«Εἶμαι χαρούμενος καὶ ἤρεμος, ὅπως πάντα. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ζωή μας, τὸ φῶς καὶ ἡ εἰρήνη. Μαζὶ Του πάντα καὶ παντοῦ εἶναι
καλά. Γιὰ τὸ μέλλον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ δὲν φοβάμαι.
Χρειάζεται περισσότερη Πίστη, ἐμεῖς οἱ ποιμένες χρειάζεται να έχουμε περισσότερη Πίστη. Οφείλουμε νὰ ξεχάσουμε τήν ἔπαρσή μας, τὸν νοῦ, τὶς γνώσεις καὶ τὶς δυνάμεις μας καὶ νὰ ἀφήσουμε χῶρο στὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Παράξενοι εἶναι οἱ συλλογισμοὶ
μερικῶν ἴσως διάσημων ποιμένων, οἱ ὁποῖοι λένε, πὼς χρειάζεται
νὰ φυλᾶμε τὶς ζωντανὲς δυνάμεις, δηλαδὴ γιὰ χάρη τους νὰ ὑποχωροῦμε σὲ ὅλα. Τότε γιατί νὰ χρειαζόμαστε τὸν Χριστό;
Ἐκεῖνο τὸ σημεῖο, στὸ ὁποῖο προσπαθοῦν νὰ σταθοῦν εἶναι ἡ καταστροφὴ τῆς Ἐκκλησίας. Οφείλουμε νὰ μὴ λυπόμαστε τοὺς ἑαυτούς μας γιὰ χάρη τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι νὰ θυσιάζουμε τὴνἘκκλησία γιὰ χάρη τῶν ἑαυτῶν μας. Τώρα εἶναι ὁ καιρὸς τῆς κρίσης...»
Τέτοιες ἦταν οἱ σκέψεις καὶ τὰ αἰσθήματα τῶν Φωστήρων,
τῶν ἀδαμάντων τῆς Πίστεως. Τέτοιος ἦταν καὶ ὁ πνευματικὸς
Πατέρας τοῦ Γέροντα, ὁ Μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ Μητροπολίτης
Βενιαμίν. Τέτοιος ἦταν καὶ ὁ ἴδιος ὁ Γέροντας Νικόλαος, ὁ ὁποῖος
δέχτηκε ἀπὸ τὸν πνευματικό του Πατέρα τὴν κατάσταση τῆς
ψυχῆς, στὴν ὁποία αὐτὴ βρισκόταν τὴν ὥρα τοῦ μαρτυρίου του –
τὸ φῶς, τὴν εἰρήνη καὶ τὴν διαύγεια. Ὁ Γέροντας πέρασε ἀπὸ ὅλα,
ὅσα πέρασε καὶ ὁ Ἐπίσκοπος Βενιαμιν: φυλακή, δίκη, ἄμετρες
κατηγορίες, φοβερὲς ὕβρεις, ἀνθρώπινη ἀχαριστία, ἀποστασία,
προδοσία τῶν ἀδελφῶν.
Ὁ Γέροντας Νικόλαος, ἀπὸ παιδὶ ἔβαλε γερὸ θεμέλιο στὴν
ψυχή του, τὸν ἀκρογωνιαῖο λίθος τῆς ζωντανῆς Πίστης στὸν
Χριστό. Σὲ αὐτὸ τὸ θεμέλιο οἰκοδομοῦσε τὸν Ναὸ τῆς ψυχῆς του
κατὰ τὰ χρόνια τῶν δοκιμασιῶν. Ὁ Γέροντας ὅμως ἀναγκάστηκε
νὰ τὸν οἰκοδομεῖ, ὅταν ὁ Κύριος εἶχε ἀπλώσει πάνω ἀπὸ τὴν Ἁγία Ῥωσία τὸν τόμο μὲ τὰ λόγια: «Θρῆνος καὶ μέλος καὶ οὐαί» (Ἰεζ., 2.10)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου