Στα χρόνια που ακολούθησαν, αποφοίτησα από το Θεολογικό Σεμινάριο στο Cluj-Napoca, χειροτονούμενος άγαμος ιερέας (αρχικά, ιεραπόστολος για τα νοσοκομεία, τα νηπιαγωγεία και τα γηροκομεία στην κομητεία Alba), κατά την οποία συνεχίστηκαν οι επισκέψεις του Ευσεβούς με τον ίδιο τρόπο. Το πρώτο έτος της ιεροσύνης, μετακόμισα με τη μητέρα μου σε ένα διαμέρισμα στο τετράγωνο δίπλα στο Επαρχιακό Νοσοκομείο. Χωρίς να είναι κοντά σε αυτή την αλλαγή διεύθυνσης, βρέθηκα με τον Ευσεβή στο σπίτι, σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα. Από εδώ θα μπορούσα να πω ότι ξεκίνησε ένα νέο στάδιο όσον αφορά τα θαύματα και τις αποκαλύψεις του.
Ο ευσεβής διατήρησε τον πνευματικό του θησαυρό και τον αύξανε με την ταπείνωση. Αγαπούσε πολύ την ταπείνωση και ζητούσε συνεχώς συγγνώμη στην προσευχή και μπροστά στους ανθρώπους. Στον ίδιο βαθμό, δραστηριοποιήθηκε στη συκοφαντική συκοφαντία εναντίον του, ειδικά όταν κάποιος νόμιζε ή τον ομολογούσε ότι ήταν ταπεινός, ευσεβής ή άγιος. Όσοι τον γνώρισαν το ξέρουν πολύ καλά! Το κατάλαβα κι εγώ από την αρχή, γιατί ήμουν διασκεδαστικός μάρτυρας κάποιων καταστάσεων που κάποιες ευσεβείς γυναίκες «πέρα από την εντολή», που έτσι ομολόγησαν τον Ευσεβή, συκοφαντήθηκαν με λόγια ή αγγίγματα λιγότερο «ευσεβείς».
Κάποτε συνάντησα ένα αληθινό ρητό: «Ο Θεός επιλέγει άλλους τόσο καλούς όσο είναι και άλλους τόσο κακούς όσο είναι!». Το ότι είμαι και κοντά στον αιδεσιμότατο Γεροντιο τον Ευσεβή εξηγείται από το γεγονός ότι ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Όντας σε μια παιδική, ανολοκλήρωτη και συχνά άτακτη φύση, στην οποία προστέθηκε το παιδικό μου πάθος για τις ιαπωνικές πολεμικές τέχνες, αντιμετώπιζα συνεχώς τον Ευσεβή με μια σειρά από παρατσούκλια, συμπεριφορές, ελαφρά χτυπήματα, εξαρθρήματα, ακινητοποιήσεις κ.λπ. που παραδόξως τον έκανε να νιώθει πολύ ελεύθερος από πνευματική άποψη στην παρουσία μου.
Για χρόνια ζούσαμε μαζί, τις στιγμές που ερχόταν στο σπίτι μας, και είτε τρώγαμε, λέγαμε ιστορίες ή τον ρωτούσαμε για τις «δραστηριότητές» του, όλα γίνονταν με την ίδια στάση εκ μέρους μου, με εξαίρεση την προσευχή. , όταν πολλές φορές συλλογιζόμαστε σιωπηλά ή κρυφά. Δεν είπε τίποτα για τον εαυτό του που θα τον αφαιρούσε από την εικόνα ενός τρελού. Όταν όμως ένιωθε ότι τον αγαπούσαν, αλλά δεν τον επαινούσαν ή τον εκτιμούσαν, απαντούσε ξεκάθαρα και συνεκτικά.
Όλη η πορεία της ευσεβούς ζωής του, υπό το πρόσχημα της τρέλας για τον Χριστό, ολοκληρώθηκε με τη δύναμη της χάριτος του Θεού. Γι’ αυτό ήταν ένας άνθρωπος που χρησιμοποιούσε συνεχώς τα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας. Έλαβα την εξομολόγηση του και τον μοιράστηκα με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, αλλά όχι ως κάποιος που θα ήταν ιερέας του. Έκανα προσευχές και τον άλειψα με ιερό λάδι όταν είχε σωματικές παθήσεις (κάποτε έκανε εγχείρηση στον εαυτό του!). Χρησιμοποίησε την ιεροσύνη με την οποία είχα προικιστεί, όπως νομίζω ότι έκανε και με άλλους ιερείς στους οποίους πήγαινε. Ποτέ δεν του έδωσα πνευματικές συμβουλές και ούτε μου έδωσε. Δεν ντρεπόταν για τα νιάτα μου, αν και ήμουν μόλις 21 ετών. Ήμασταν φίλοι και εμπιστευόμασταν ο ένας τον άλλον, σε μια αγάπη που δεν χρειαζόταν πια λόγια. «Η φιλία είναι από τον ουρανό», έλεγε ο πατέρας Teofil Părăian. και γύρω του ένιωσα τον Παράδεισο.
Στην αρχή, βλέποντάς τον τόσο στερημένο, του πήρα ρούχα και παπούτσια, που τα απολάμβανε σαν παιδί. Όταν όμως επέστρεφε σπίτι το βράδυ, ήταν πάντα ντυμένος με άλλα φτωχά ρούχα, που είναι περιττό να περιγράψω. Επίπληξα και τον κάλεσα, εξαρθρώνοντας τα χέρια του, να σταματήσει να μου δίνει τα ρούχα και τις μπότες που τόσο χρειαζόταν, αλλά με αφόπλισε με τις εξηγήσεις που έδωσε με το ύφος του. Βοήθησε πολλούς φτωχούς, αλλά και μοναστήρια, με τα χρήματα που έπαιρνε και μάζευε από τους ανθρώπους. Δεν ζήτησε ποτέ από κανέναν, αλλά ήταν αδύνατο να μην δώσεις όταν τον συναντούσες. Όλοι οι γείτονές μου του έδιναν χρήματα, τα οποία τα απολάμβανε σαν παιδί.
Χωρίς να ξέρει ποτέ τι κουβαλούσε στις γνωστές του τσάντες, με τις οποίες ερχόταν και σε εμάς μερικές φορές, μια φορά, φεύγοντας, μου έδειξε μια τσάντα γεμάτη χρήματα και μου ζήτησε να προσευχηθώ να φτάσει σώος σε ένα μοναστήρι που τα είχε μεγάλη ανάγκη, «γιατί δεν έχουν πού να μείνουν οι αξιοπρεπείς, αγαπητέ!». Φοβήθηκα όταν είδα τόσα χρήματα και τον ρώτησα με τον "τρόπο" μου από πού πήρε τόσα χρήματα και αν δεν ήταν κλεμμένα, στην οποία μου απάντησε: "Λοιπόν, αγαπητέ, όλα είναι στο χέρι σου που κράτησα μέχρι έσφιξαν!». Δεν είχα ιδέα πού τα έκρυψε και τα κατέθεσε.
Ιερώνυμος. Ραφαήλ,
Μονή "Buna Vestire", Cheile Cibului, κομητεία Alba
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου