Ἀναφέρει ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος.

Ἀναφέρει ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος.

«Θά τελειώσω μέ τήν ἀφήγησι ἑνός συγκλονιστικοῦ περιστατικοῦ. Τό ἔχω ἀναφέρει και παλαιότε

ρα σέ ἄλλη μου ὁμιλία καί ἀπό ἄλλη ἀφορμή. Ἀλλά

θά τό ἐπαναλάβω, διότι σήμερα εἶναι πολύ ἐπίκαιρο.

Τή γνῶσι αὐτοῦ τοῦ περιστατικοῦ τήν ὀφείλω στον

εὐλαβέστατο Ἱερέα π. Θησέα Κυπριώτη, Ἐφημέριο

τοῦ Ἐθνικοῦ Ἱδρύματος Ἀναπήρων στά Ν. Λιόσια.

Πιστεύω ὅτι πολλοί θά τόν γνωρίζετε. Ὁ Ἱερέας

αὐτός, λόγῳ βαρυτάτου ἀτυχήματος, νοσηλεύθηκε

πάνω ἀπό ἕνα χρόνο στο Νοσοκομεῖο τοῦ “Ἐρυθροῦ

Σταυροῦ” πρίν ἀπό 25 χρόνια περίπου. Ὅταν, τελικά, συνῆλθε κάπως –μερική ἀναπηρία τοῦ ἔμεινε

διά βίου– καί μποροῦσε νά λειτουργῆ, δέν ἐπανῆλθε στήν προηγούμενη ἐνορία του στήν Κέρκυρα, ἀλλά

ἀποφάσισε νά μείνη ὁριστικά κοντά στούς φίλους

καί “συναδέλφους” του, τούς ἀναπήρους. Ὅταν, λοιπόν, ὁ π. Θησέας νοσηλευόταν, στόν ἴδιο θάλαμο

μέ αὐτόν ὑπῆρχαν καί ἄλλοι ἐννιά ἀσθενεῖς. Ἕνας

ἀπ᾿ αὐτούς ἦταν ὄχι ἁπλά δύστροπος, ἀλλά “θηρίο". Βρισιές, φωνές, θυμοί, ἐκρήξεις, ἦταν τό καθημε-

ρινό “πρόγραμμα" τοῦ θαλάμου. Τοῦ ἔφταιγαν ὅλοι

καί ὅλα καί τά ἔβαζε" μέ ὅλους καί μέ ὅλα. Οἱ

ἄλλοι ἀσθενεῖς δυσφοροῦσαν καί ἀγανακτοῦσαν καί

πολλές φορές εἶχαν σκεφθῆ νά τόν κτυπήσουν. Τό

Νοσοκομεῖο τοῦ “Ἐρυθροῦ Σταυροῦ” τότε κατακλυζόταν ἀπό ἀφιερωμένες ἀδελφές νοσοκόμες. Μία ἀπ᾿ αὐτές μπαίνει, κάποια μέρα, στο θάλαμο, πλησιάζει αὐτό τόν ἀσθενῆ καί τοῦ λέει: “Ἐπειδή πρόκειται

να κάνετε κάποια ἐξέτασι, πρέπει προηγουμένως να φᾶτε αὐτό τό γιαούρτι". (Προφανῶς, λόγῳ τοῦ δύστροπου καί ἀντιδραστικοῦ χαρακτῆρα του, ἀπέφευγαν τή λέξι φάρμακο καί, ἐπί τό εὐφημότερο, ὀνόμασαν... "γιαούρτι" τό βαριοῦχο πολτό, ἤ κάποια ἄλλη

οὐσία) Αὐτός ἀρνεῖται, βρίζει, καί διώχνει σκαιότα-

τα τήν ἀδελφή. Ἔρχεται ἡ προϊσταμένη. Προσπαθεῖ

νά τόν πείση. Καθαρή ματαιοπονία. Εἰσπράττει καί

αὐτή ἀρκετό ὑβρεολόγιο καί φεύγει. Καλεῖ στό γρα-

φεῖο της (ἡ Προϊσταμένη) μία νεαρότατη ἀδελφή, ἡ

ὁποία εἶχε εἰδικό τάλαντο νά μεταχειρίζεται τούς δύσκολους. Τῆς μιλᾶ γι᾿ αὐτό τόν ἀσθενῆ καί τῆς ἀναθέτει νά τόν ἀναλάβη, ἐλπίζοντας ὅτι ἴσως αὐτή τόν"καταφέρη". Η νεαρή ἀδελφή, μέ ἕνα ἀγγελικό πρόσωπο, πλησιάζει τόν ἀσθενῆ καί τοῦ λέει μέ πηγαία γλυκύτητα καί καλωσύνη, μέ γλῶσσα μελιστάλακτη: “Σᾶς παρακαλῶ πολύ, πάρα πολύ, νά φᾶτε

αὐτό τό γιαούρτι, διότι εἶναι ἀναγκαῖο γιά τήν ἐξέ-

τασι”. Αὐτός ἐκνευρισμένος ἀπό τήν τόση ἐπιμονή

τῶν ἀδελφῶν, τή βρίζει περισσότερο καί μέ ἐντονότερη φωνή ἀπ᾽ ὅ,τι τίς προηγούμενες. Αὐτή ἤρεμη καί

ἀτάραχη συνεχίζει τίς παρακλήσεις. Ὁ ἀσθενής ἐξαγριώνεται ἀκόμη περισσότερο. Ἡ ἀδελφή δέν φεύγει. Μέ πολλή γλυκύτητα και καλωσύνη ἐξακολουθεῖ νά παρακαλῆ. Σέ μιά στιγμή ἐπιχειρεῖ τήν τελική “ἐπίθεσι": "Ἐλᾶτε τώρα, κάντε μου τή χάρι, σᾶς παρακαλῶ πολύ, πάρα πολύ, κάντε μου τή χάρι,

ἀνοῖξτε τό στόμα σας και πάρτε τήν πρώτη κουταλιά". Τότε αὐτός, ἔξαλλος καί βράζοντας ἀπό θυμό,

ἁρπάζει ἀπ᾿ τά χέρια της τόν “κεσσέ” καί τῆς τόν

φέρνει στο πρόσωπο. Ἡ ἀδελφή χωρίς νά πῆ λέξι,

χωρίς κἄν νά σκυθρωπάση, φεύγει. Μετά ἀπό λίγα

λεπτά, ἀφοῦ πλύθηκε καί καθαρίσθηκε, ἐπανέρχεται

μέ ἄλλο “κεσσέ". Ἠρεμότατη, χαμογελαστή, πλήρης

γλυκύτητος, ἀποτείνεται πάλι στόν ἄρρωστο: “Ἐσύ

ἔκανες αὐτό τό ὁποῖο ἤθελες. Ἔκανες το δικό σου.

Τώρα δέν θά κάνης τή δική μου χάρι; Δέν θά φᾶς

τό γιαουρτάκι σου; Θά μοῦ κάνης τή χάρι, δέν εἶναι

ἔτσι; Τό βλέπω ὅτι θά μοῦ τήν κάνης. Εἶμαι βέβαιη

ὅτι δέν θά μοῦ ἀρνηθῆς. Ξέρω, δέν εἶσαι κακός. Ἔλα,

λοιπόν, κάνε μου τή χάρι. Ἄνοιξε τό στόμα σου”.

Ὅλοι οἱ ἀσθενεῖς τοῦ θαλάμου εἶχαν μείνει ἔκθαμβοι,

ἐμβρόντητοι, ἐκστατικοί. Ἀλλά καί τό “θηρίο" ὑπέκυψε. Δαμάσθηκε! Συγκλονισμένος και κατάπληκτος ὁ

ἀσθενής, μέ ἐκδηλη ταραχή και με δάκρυα στα μά

τια, ἀτενίζει τήν ἀδελφή καί κραυγάζει μέ "σπασμέ-

νη φωνή: "Τί εἶσαι ἐσύ, παιδί μου; Εἶσαι ἄνθρωπος

ἐσύ; Λέγε μου, εἶσαι ἄνθρωπος ἤ κάτι ἄλλο....". Ἀπό

τή στιγμή ἐκείνη τά πάντα ἀλλοιώθηκαν στην ψυχή

τοῦ θηρίου”. Ἡ ζωή του μεταβλήθηκε τελείως. Ἔγινε

ἄλλος ἄνθρωπος. Ἔγινε ἀρνί τοῦ Θεοῦ… Καί ρωτῶ;

Ποιά κρατική Δεοντολογία και Καθηκοντολογία, ποι

ός ὑπαλληλικός Κώδικας μπορεῖ νά διδάξη καί νά

ἐμπνεύση αὐτούς τούς ἡρωϊσμούς –μιλῶ γιά τήν

ἀδελφή νοσοκόμο, αὐτό τό ἄφθαστο ψυχικό μεγα-

λεῖο, αὐτή τήν ὑπεράνθρωπη δύναμι, αὐτή τήν ἀγγε-

λική συμπεριφορά; Ἰδού σέ τί πλεονεκτεῖ ἡ Ἐκκλησία

καί σέ τί μειονεκτεῖ τό Κράτος. Θα μπορέσουν ποτέ

οἱ πολιτικοί μας νά τό καταλάβουν...»(ΕΠ, 35).