Διάλογος μέ τή Μαρία, χριστιανή νηπιαγωγό, στη Μόσχα:

Διάλογος μέ τή Μαρία, χριστιανή νηπιαγωγό, στη Μόσχα:

«Ἐμᾶς, ἄν μᾶς κράτησε κάτι, ἦταν ἡ λατρευτική

ζωή. Πάντως ἐγώ στο νηπιαγωγεῖο ἔχω ἀρχίσει να

παραδίδω θρησκευτικά στά παιδιά, ἔστω κι ἂν ἀκό

μη ἐπίσημα δέν ἐπιτρέπεται.

-Οἱ γονεῖς πῶς ἀντιδροῦν;

—Ἄλλοι θετικά καί ἄλλοι ἀρνητικά. Μία μέρα μοῦ

συνέβη τό ἑξῆς. Χτυπᾶ τήν πόρτα τοῦ νηπιαγωγεί-

ου μιά γιαγιά καί ζητᾶ τό Μιχάλη.

“Θέλω νά τόν πάρω, νά πᾶμε νά ψωνίσουμε", μοῦ

λέει. Κι ἐγώ φωνάζω ἀνύποπτη: “Μιχάλη, σέ θέλει

ἡ γιαγιά σου, νά πᾶτε γιά ψώνια". Τότε ὁ μικρός

ἀγρίεψε. “Δέν ἔρχομαι", λέει. “Γιατί, παιδί μου;", ρώτησα. Καί αὐτό μέ ὅλη τήν παιδική εἰλικρίνεια μοῦ

ἀπάντησε: "Ξέρετε γιατί μέ θέλει; Ὄχι γιά νά πᾶμε

νά ψωνίσουμε, ἀλλά γιά νά μήν ἀκούσω ἐσᾶς πού

μιλᾶτε γιά τό Δημιουργό μας". Βγαίνει, λοιπόν, ἐξα-

γριωμένο καί μέ ἔντονο ὕφος λέει στή γιαγιά του:

“Ἐσύ δέν θέλεις νά ἀκούω γιά τό Θεό. Ἐγώ ὅμως

θέλω καί θά μείνω!". Καί γύρισε στή θέση του.

—“Ἐκ στόματος νηπίων καί θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον". Εἶναι πράγματι ἐντυπωσιακό.

—Τό Πάσχα συνέβη καί κάτι ἄλλο.

Μοῦ εἶχαν στείλει ἀπ᾿ τήν Ἑλλάδα κάτι σοκολατένια αὐγά. Βέβαια δέν ἔφταναν γιά ὅλα τά παιδιά. Τά ἔσπασα καί μοίρασα ἀπό ἕνα μικρό κομμάτι

στο καθένα. Τά ρώτησα λοιπόν: “Ποιός νομίζετε ὅτι

τά ἔστειλε;". "Απ᾿ τήν Ἑλλάδα", ἀπάντησαν. Βρῆκα

τότε τήν εὐκαιρία καί ἄρχισα νά τούς λέω τήν ἱστορία τοῦ Ἁγίου Βλαδιμήρου, τή βάπτισι τῶν Ρώσων,

τήν Ἁγία Σοφία κλπ.. Παρατήρησα τό ἑξῆς. Μερικά

παιδάκια ἔκαναν τό σταυρό τους καί ἄρχισαν να

τρῶνε. Μερικά ὅμως ἀντί νά τά φᾶνε τά σοκολατά-

κια τα τύλιγαν σέ χαρτοπετσέτες. Τά ρώτησα για-

τί. Καί ὁ πιό μεγάλος ἀπάντησε: “Θέλουμε να μοιρά-

σουμε στή γιαγιά, τή μαμά, τόν μπαμπά, τά ἀδέλφια

μας. Ἐσεῖς δέν εἴπατε ὅτι οἱ Χριστιανοί πρέπει νά

ἔχουν ἀγάπη καί ὅτι δέν πρέπει νά ἀπολαμβάνουν

κάτι μόνοι τους, ἀλλά νά τό μοιράζωνται μέ τούς

ἄλλους;". Ἔμεινα ἀποσβολωμένη. Καί νά σκεφθῆτε

ὅτι ἦταν ἕνα μικρό κομμάτι. Τί νά πρωτομοιράσουν;

Καί ὅμως...»