22 Φεβρουαρίου – Πριν από 124 χρόνια, η ευλογημένη Natalia Diveevskaya εκοιμήθη εν Κυρίω /† 22/02/1900/.
Πολύ λίγα είναι γνωστά για την μακαρία Ναταλία· από την ταπεινοφροσύνη της, δεν είπε τίποτα για τον εαυτό της. Το 1848 ήρθε στο μοναστήρι Diveyevo σε ένα προσκύνημα με αγνώστους. Ήθελαν αμέσως να τη διώξουν - έκανε μορφασμούς στη χορωδία με ακάλυπτο το κεφάλι, σπρώχτηκε, έσβησε τα κεριά.
Αλλά η μακαρία Πελαγία Ιβάνοβνα /†1884/ εμφανίστηκε σε ένα όνειρο στον κοσμήτορα του μοναστηριού και απαίτησε να μην την αγγίξουν η Νατάλια, λέγοντας ότι της ανατέθηκε να ζήσει εδώ και με την ευλογία του αφεντικού Irina Kocheulova, η ευλογημένη Μητέρα Ναταλία παρέμεινε στο ιερά μονή.
Από την αρχή της εισόδου της, γνώριζε πάντα μόνο μια εκκλησία, στην οποία βρισκόταν κάθε μέρα για κάθε λειτουργία. δεν πήγε ποτέ στα κελιά εκτός από τα δικά της και είχε μια αδερφή να τη φροντίζει.
Η υπακοή της ήταν: να διαβάζει το Ακατάπαυστα τό Ψαλτήρι και τα μεσάνυχτα να χτυπά την καμπάνα για το Μεσονυκτικό Γραφείο.
Ο κυρίαρχος επίσκοπος, επισκεπτόμενος το μοναστήρι, την πρόσταζε κάθε φορά να ντυθεί με μαύρο φόρεμα για να είναι ανάμεσα στις αδελφές του μοναστηριού, αλλά εκείνη δεν άλλαξε δρόμο και είπε: «Είμαι ανόητη εκ γενετής και δεν είμαι άξια. να φοράς ό,τι φοράνε οι καλόγριες».
Όπως είπαν, έκανε κρυφή υποταγή στο Κίεβο, όπου δέχτηκε μια πολύ δύσκολη υπακοή από τον γέροντα, την οποία εκπληρώνει ιερά. Μπορεί κανείς να μαντέψει ότι ο όρκος που έκανε ήταν εξαιρετικά αυστηρός.
Η αγάπη του απλού κόσμου για τη γριά μεγάλωνε χρόνο με το χρόνο. Η γερόντισσα Ναταλία διακρίθηκε από πολυετή μακροχρόνιες προσευχητικές αγρυπνίες, κατορθώματα, συνεχή ανάγνωση ιερών και πνευματικών-ηθικών βιβλίων, νηστεία και προσευχή.
Δεν έμενε στο κελί της πάντα, αλλά κατά διαστήματα. ως επί το πλείστον καθόταν σε senki (είδος καλύβας), κάτω από μια στέγη, αλλά στο ύπαιθρο, χειμώνα, καλοκαίρι, φθινόπωρο και με όλες τις καιρικές συνθήκες και κακοκαιρία.
Εδώ προσευχόταν συνεχώς, ακολουθούσε τους κανόνες του μοναστηριού, μιλούσε με τους επισκέπτες και διάβαζε και έγραφε τη νύχτα.
Το φαγητό της ήταν εξαιρετικά πενιχρό και σε μικρές ποσότητες. Τις Τετάρτες και τις Παρασκευές δεν έτρωγε τίποτα απολύτως. Κάθε μέρα έπαιρνε ένα κομμάτι αντίδωρο και ζεστασιά με την πρόσφορα που έφερναν οι αρχάριοι από την εκκλησία, που αποτελούσαν τη χαρά και το φαγητό της.
Αν έτρωγε χυλό ή γάλα με ψωμί, τότε μια φορά την ημέρα, μέχρι τον Εσπερινό, αλλά συνέβαινε να μην της έδιναν το μεσημεριανό μέχρι τον Εσπερινό και μετά να μην έτρωγε καθόλου εκείνη την ημέρα.
Για να θρυμματίσει τη σάρκα, η υπακοή της προφανώς την υποχρέωνε να μην βγάλει το εσώρουχο και το φόρεμά της μέχρι να σαπίσει πάνω της και να πέσει από μόνο του.
Επίσης, δεν έπλυνε ποτέ το πρόσωπό της ούτε χτένιζε τα μαλλιά της.
Τότε δεν ξάπλωσε ποτέ και αν κοιμόταν, το έκανε καθισμένη. Η αυστηρή αποχή στην τροφή και η αυτοεξομάλυνση της σάρκας με διάφορες μορφές έκαναν τη γριά αμίμητη στο μοναστήρι.
Η εμφάνιση της ευλογημένης γυναίκας ήταν πάντα η ίδια. Το εξωτερικό της ρούχο ήταν πάντα ελαφρύ, αλλά εξαιρετικά άθλιο και σκονισμένο. Η θέση του σώματος είναι λυγισμένη. Το πρόσωπο είναι μισόκλειστο και πάντα με βλέμμα κάτω.
Επίσης σπάνια επέτρεπε σε όσους έρχονταν σε αυτήν για συμβουλές και ευλογίες να την πλησιάσουν. Ως επί το πλείστον, ο κόσμος σταμάτησε 5 - 6 φθορές (10-13 μέτρα) και τα λόγια της μακαρίας Ναταλίας, μιλώντας αρκετά ήσυχα, μεταφέρθηκαν από έναν αρχάριο που στεκόταν στη μέση της απόστασης από τους ανθρώπους σε αυτήν.
Η μακαρία δεν έδωσε αμέσως απαντήσεις, με έβαλε να περπατήσω για 5-10 λεπτά διαβάζοντας «Παναγία Θεοτόκε χαίρε...». Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ρώτησε τον Κύριο τι να πει για να ωφελήσει αυτόν τον άντρα.
Ποτέ δεν πήρε τίποτα στα χέρια της εκτός από ιερά αντικείμενα, χαρτί και μολύβι. Οι αρχάριοι την τάιζαν και έκαναν τα πάντα για αυτήν, γυρνώντας τις σελίδες των βιβλίων, μαζεύοντας χρήματα που άφησε ο κόσμος κ.λπ.
Η υπακοή της περιελάμβανε επίσης το δύσκολο καθήκον να κινείται πάντα πλάγια και σίγουρα κατά μήκος του ίδιου δρόμου ή σανίδας δαπέδου και εμπρός και πίσω.
Αυτές οι παραξενιές, ασυνήθιστες για τους ελεύθερους ανθρώπους, φαίνονταν παράλογες, βαρετές, ίσως, ανούσιες, αλλά γι' αυτό της τις έδωσε ο σοφός γέροντας, για να ξεπεράσει τη λογική και τη θέληση και, με τη βοήθεια τόσο δύσκολων υπακοών, ακόμη και αφόρητο για την πλειοψηφία, να την αναγκάσει να απαρνηθεί τον κόσμο, που βρίσκεται όχι στο περιβάλλον γύρω από ένα άτομο, αλλά μέσα του, στην καρδιά.
Η μακαρίτης είχε το χάρισμα της συμβουλής. Ο λόγος της ήταν ευθύς, ξεκάθαρος, όχι αλληγορικός. Η σοφία και η πολυμάθειά της ήταν μεγάλη, και δεν ήταν χωρίς διορατικότητα. Στα νεότερα της χρόνια, η μακαριστή Ναταλία συμπεριφερόταν κάπως σαν ανόητη, αλλά στα βαθιά της γεράματα σταμάτησε.
Πολύ λίγα είναι γνωστά για την μακαρία Ναταλία· από την ταπεινοφροσύνη της, δεν είπε τίποτα για τον εαυτό της. Το 1848 ήρθε στο μοναστήρι Diveyevo σε ένα προσκύνημα με αγνώστους. Ήθελαν αμέσως να τη διώξουν - έκανε μορφασμούς στη χορωδία με ακάλυπτο το κεφάλι, σπρώχτηκε, έσβησε τα κεριά.
Αλλά η μακαρία Πελαγία Ιβάνοβνα /†1884/ εμφανίστηκε σε ένα όνειρο στον κοσμήτορα του μοναστηριού και απαίτησε να μην την αγγίξουν η Νατάλια, λέγοντας ότι της ανατέθηκε να ζήσει εδώ και με την ευλογία του αφεντικού Irina Kocheulova, η ευλογημένη Μητέρα Ναταλία παρέμεινε στο ιερά μονή.
Από την αρχή της εισόδου της, γνώριζε πάντα μόνο μια εκκλησία, στην οποία βρισκόταν κάθε μέρα για κάθε λειτουργία. δεν πήγε ποτέ στα κελιά εκτός από τα δικά της και είχε μια αδερφή να τη φροντίζει.
Η υπακοή της ήταν: να διαβάζει το Ακατάπαυστα τό Ψαλτήρι και τα μεσάνυχτα να χτυπά την καμπάνα για το Μεσονυκτικό Γραφείο.
Ο κυρίαρχος επίσκοπος, επισκεπτόμενος το μοναστήρι, την πρόσταζε κάθε φορά να ντυθεί με μαύρο φόρεμα για να είναι ανάμεσα στις αδελφές του μοναστηριού, αλλά εκείνη δεν άλλαξε δρόμο και είπε: «Είμαι ανόητη εκ γενετής και δεν είμαι άξια. να φοράς ό,τι φοράνε οι καλόγριες».
Όπως είπαν, έκανε κρυφή υποταγή στο Κίεβο, όπου δέχτηκε μια πολύ δύσκολη υπακοή από τον γέροντα, την οποία εκπληρώνει ιερά. Μπορεί κανείς να μαντέψει ότι ο όρκος που έκανε ήταν εξαιρετικά αυστηρός.
Η αγάπη του απλού κόσμου για τη γριά μεγάλωνε χρόνο με το χρόνο. Η γερόντισσα Ναταλία διακρίθηκε από πολυετή μακροχρόνιες προσευχητικές αγρυπνίες, κατορθώματα, συνεχή ανάγνωση ιερών και πνευματικών-ηθικών βιβλίων, νηστεία και προσευχή.
Δεν έμενε στο κελί της πάντα, αλλά κατά διαστήματα. ως επί το πλείστον καθόταν σε senki (είδος καλύβας), κάτω από μια στέγη, αλλά στο ύπαιθρο, χειμώνα, καλοκαίρι, φθινόπωρο και με όλες τις καιρικές συνθήκες και κακοκαιρία.
Εδώ προσευχόταν συνεχώς, ακολουθούσε τους κανόνες του μοναστηριού, μιλούσε με τους επισκέπτες και διάβαζε και έγραφε τη νύχτα.
Το φαγητό της ήταν εξαιρετικά πενιχρό και σε μικρές ποσότητες. Τις Τετάρτες και τις Παρασκευές δεν έτρωγε τίποτα απολύτως. Κάθε μέρα έπαιρνε ένα κομμάτι αντίδωρο και ζεστασιά με την πρόσφορα που έφερναν οι αρχάριοι από την εκκλησία, που αποτελούσαν τη χαρά και το φαγητό της.
Αν έτρωγε χυλό ή γάλα με ψωμί, τότε μια φορά την ημέρα, μέχρι τον Εσπερινό, αλλά συνέβαινε να μην της έδιναν το μεσημεριανό μέχρι τον Εσπερινό και μετά να μην έτρωγε καθόλου εκείνη την ημέρα.
Για να θρυμματίσει τη σάρκα, η υπακοή της προφανώς την υποχρέωνε να μην βγάλει το εσώρουχο και το φόρεμά της μέχρι να σαπίσει πάνω της και να πέσει από μόνο του.
Επίσης, δεν έπλυνε ποτέ το πρόσωπό της ούτε χτένιζε τα μαλλιά της.
Τότε δεν ξάπλωσε ποτέ και αν κοιμόταν, το έκανε καθισμένη. Η αυστηρή αποχή στην τροφή και η αυτοεξομάλυνση της σάρκας με διάφορες μορφές έκαναν τη γριά αμίμητη στο μοναστήρι.
Η εμφάνιση της ευλογημένης γυναίκας ήταν πάντα η ίδια. Το εξωτερικό της ρούχο ήταν πάντα ελαφρύ, αλλά εξαιρετικά άθλιο και σκονισμένο. Η θέση του σώματος είναι λυγισμένη. Το πρόσωπο είναι μισόκλειστο και πάντα με βλέμμα κάτω.
Επίσης σπάνια επέτρεπε σε όσους έρχονταν σε αυτήν για συμβουλές και ευλογίες να την πλησιάσουν. Ως επί το πλείστον, ο κόσμος σταμάτησε 5 - 6 φθορές (10-13 μέτρα) και τα λόγια της μακαρίας Ναταλίας, μιλώντας αρκετά ήσυχα, μεταφέρθηκαν από έναν αρχάριο που στεκόταν στη μέση της απόστασης από τους ανθρώπους σε αυτήν.
Η μακαρία δεν έδωσε αμέσως απαντήσεις, με έβαλε να περπατήσω για 5-10 λεπτά διαβάζοντας «Παναγία Θεοτόκε χαίρε...». Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ρώτησε τον Κύριο τι να πει για να ωφελήσει αυτόν τον άντρα.
Ποτέ δεν πήρε τίποτα στα χέρια της εκτός από ιερά αντικείμενα, χαρτί και μολύβι. Οι αρχάριοι την τάιζαν και έκαναν τα πάντα για αυτήν, γυρνώντας τις σελίδες των βιβλίων, μαζεύοντας χρήματα που άφησε ο κόσμος κ.λπ.
Η υπακοή της περιελάμβανε επίσης το δύσκολο καθήκον να κινείται πάντα πλάγια και σίγουρα κατά μήκος του ίδιου δρόμου ή σανίδας δαπέδου και εμπρός και πίσω.
Αυτές οι παραξενιές, ασυνήθιστες για τους ελεύθερους ανθρώπους, φαίνονταν παράλογες, βαρετές, ίσως, ανούσιες, αλλά γι' αυτό της τις έδωσε ο σοφός γέροντας, για να ξεπεράσει τη λογική και τη θέληση και, με τη βοήθεια τόσο δύσκολων υπακοών, ακόμη και αφόρητο για την πλειοψηφία, να την αναγκάσει να απαρνηθεί τον κόσμο, που βρίσκεται όχι στο περιβάλλον γύρω από ένα άτομο, αλλά μέσα του, στην καρδιά.
Η μακαρίτης είχε το χάρισμα της συμβουλής. Ο λόγος της ήταν ευθύς, ξεκάθαρος, όχι αλληγορικός. Η σοφία και η πολυμάθειά της ήταν μεγάλη, και δεν ήταν χωρίς διορατικότητα. Στα νεότερα της χρόνια, η μακαριστή Ναταλία συμπεριφερόταν κάπως σαν ανόητη, αλλά στα βαθιά της γεράματα σταμάτησε.
Το 1899, η πρεσβυτέρα Ναταλία ίδρυσε το δικό της μοναστήρι, χωριστά από το Σεραφίμο-Ντιβέεφσκαγια, όχι μακριά από το χωριό Τέπλοβα, στην περιοχή Αρντάτοφσκι, στην επαρχία Νίζνι Νόβγκοροντ.
Οι θαυμαστές αγόρασαν 200 στρέμματα γης για αυτό το μοναστήρι. Η ίδια η ευλογημένη δεν τόλμησε να φύγει από το μοναστήρι Diveyevo χωρίς τη συγκατάθεση της ηγουμένης. Τώρα, ένας ναός έχει αποκατασταθεί σε αυτήν την τοποθεσία· εδώ βρίσκεται η σκήτη Melyaevsky της Μονής Seraphim-Diveevsky.
Λίγο πριν από το θάνατό της, η ευλογημένη Ναταλία φώναξε την αλήθεια στον ουρανό.
Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε καμπαναριό στο μοναστήρι και οι καμπάνες ήταν τοποθετημένες στο τέλος του Κανάβκα σε μια ξύλινη εξέδρα. Το ερημητήριο της μακαρίας Ναταλίας βρισκόταν δίπλα στο κτήριο του άρτου, και εκείνη τηλεφωνούσε πάντα στο γραφείο του μεσάνυχτα.
Και τότε απροσδόκητα άρχισε να κουδουνίζει κατά τη διάρκεια της λειτουργίας. Όλοι έτρεξαν έξω από την εκκλησία για να μάθουν τι είχε συμβεί. Βγήκε και η μάνα Ηγουμένη Μαρία /†1904/. Όλοι κατευθύνθηκαν προς το καμπαναριό. Η Μητέρα Ηγουμένη στράφηκε στην Μακαρια και ρώτησε γιατί φώναζε έτσι. Εκείνη απάντησε:
«Θα δω την αλήθεια στον ουρανό». Δεν υπάρχει πια αλήθεια στη γη!
«Λοιπόν, μην το ξανακάνεις αυτό», είπε η ηγουμένη.
«Δεν θα το ξανακάνω», απάντησε η Ευλογημένη και άπλωσε τα χέρια της. Πέθανε την ίδια χρονιά.
Στις 22 Φεβρουαρίου 1900, στην εορτή των Εισοδίων του Κυρίου, γύρω στα μεσάνυχτα, η πιστή υπηρέτρια του Χριστού, η ευλογημένη γερόντισσα της Μονής Σεραφείμ-Ντιβέεβο, Ναταλία Ντμίτριεβνα, κοιμήθηκε ήσυχα και ειρηνικά εν Κυρίω.
Ο τάφος της μακαρίας Ναταλίας βρίσκεται πίσω από τον βωμό του καθεδρικού ναού της Τριάδας, στα αριστερά του πρώην τόπου ταφής της Αγίας Μακαρίας Πελαγίας.
Στη Μονή Σεραφείμ-Ντιβέεβο, ανήμερα της μνήμης της μακαρίας Ναταλίας, τελείται λειτουργία και μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής της. Ο σταυρός στον τάφο της είναι στολισμένος με λουλούδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου