Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς Ζόμπερν. ΦΩΤΕΙΝΟΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ. Ιστορίες ιερέων.Νέα από τον μακαριστό Άθωνα

Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς Ζόμπερν. ΦΩΤΕΙΝΟΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ.  Ιστορίες ιερέων.

Νέα από τον μακαριστό Άθωνα

Το 1863, η λάρνακα που ήταν αποθηκευμένη εκεί μεταφέρθηκε από τη ρωσική μονή του Αγίου Όρους στη Ρωσία: ένας σταυρός με μέρος του Ζωοδόχου Δέντρου, μια πέτρα από τον Ζωοδόχο Τάφο του Κυρίου, κομμάτια από τα λείψανα του αγίου μεγάλομάρτυς και θεραπευτή Παντελεήμων και πολλών άλλων αγίων του Θεού.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του Άθωνα στη Μονή Θεοφανίων της Μόσχας, καταγράφηκαν και μαρτυρήθηκαν πολλές περιπτώσεις θεραπειών με χάρη. Εδώ είναι μερικά από αυτά.

Τον Σεπτέμβριο του 1867, η άρρωστη Daria Ivanovna Kolokolova μεταφέρθηκε στο Μοναστήρι των Θεοφανείων. Για έντεκα χρόνια δεν είχε καμία χρήση στα πόδια της και έπρεπε να σέρνεται στα γόνατά της.

Ο ιερομόναχος που βρισκόταν στο ιερό και ένας από τους προσκυνητές σήκωσαν την άρρωστη γυναίκα και την τοποθέτησαν κοντά στο ιερό. Μόλις το έκαναν αυτό, ένιωσε δύναμη στα πόδια της, σηκώθηκε όρθια, στάθηκε σε όλη τη λειτουργία και από τότε περπατάει μόνη της.

* * *

Η κόρη του απόστρατου συνταγματάρχη Yegor Ivanovich Bogolepov, Claudia Egorovna, υπέφερε από όγκο στον λαιμό για δεκατέσσερα χρόνια και μετά τη Σαρακοστή, λόγω κρυολογήματος, η ασθένειά της επιδεινώθηκε. Τα φάρμακα δεν βοήθησαν.

Κατέφυγε στη βοήθεια του ενός Παντοδύναμου Ιατρού ψυχών και σωμάτων και, ερχόμενη στο ιερό του Άθω, προσευχήθηκε μπροστά του με ζήλο.

Επιστρέφοντας στο σπίτι, η Κλαούντια άλειψε το πονεμένο σημείο με λάδι από τα ιερά λείψανα και αμέσως ένιωσε ότι το πρήξιμο της άρχισε να μειώνεται. Την ίδια μέρα, μέχρι το βράδυ, ο όγκος εξαφανίστηκε εντελώς.

Μαμά, έχω συνέλθει!

Μια μέρα του Αυγούστου, οι γιοι μου, ο Όλεγκ και ο Αρκάντι, και εγώ πήγαμε στον κήπο για να ελέγξουμε ποιος έκλεβε τα λαχανικά. Τα μεσάνυχτα, ο Όλεγκ πήδηξε ξαφνικά και άρχισε να τρέχει γύρω από τα άχυρα, σαν να έπιανε κάποιον.

Ρώτησα:

- Όλεγκ, τι κάνεις;

Και εκείνος απάντησε:

- Μπαμπά, σε παρακαλώ ξύπνα Αρκάσα, θα πιάσουμε αυτή τη γάτα και θα τη σκοτώσουμε: όρμησε πάνω μου από τη στοίβα, με ξύπνησε και με χτύπησε δυνατά στο στήθος!

Ξύπνησα τον Αρκάσα και του ζήτησα να βοηθήσει τον Όλεγκ. Ο Arkady σκέφτηκε ότι ο αδερφός του έπιανε κάποιο είδος πουλιού και ρώτησε:

- Που είναι αυτή?

- Ορίστε, πιάστε την!

- Δεν υπάρχει κανένας εδώ!

- Λοιπόν, γιατί όχι; Δεν βλέπεις; Υπάρχει μια γάτα που τρέχει!

Δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε. Για να μην μαλώσουν τα παιδιά, τους είπα να πάνε για ύπνο. Ο Αρκάντι σύντομα αποκοιμήθηκε και ο Όλεγκ βόγκηξε στον ύπνο του. Γυρίσαμε σπίτι νωρίς το πρωί. Το αγόρι μόλις έφτασε στο σπίτι λόγω πόνου στο στήθος. Επιπλέον, τα πόδια και η πλάτη του άρχισαν να πονάνε και άρχισαν οι κρίσεις. Ο Όλεγκ υπέφερε πολύ και σύντομα από ένα υγιές, δυνατό παιδί μετατράπηκε σε ανάπηρο ανάπηρο.

Μια εβδομάδα αργότερα τον πήγαμε στην πόλη για να δει έναν διάσημο γιατρό. Μετά την εξέταση είπε:

- Γιατί τον έφερες; Η ιατρική είναι ανίσχυρη εδώ! Αν ένα αγόρι γεννήθηκε με αυτόν τον τρόπο, δεν μπορεί να γίνει τίποτα!

«Για έλεος, γιατρέ», είπε η γυναίκα μου, «ήρθαμε σε σένα ως ο καλύτερος γιατρός, βοήθεια!» Δεν γεννήθηκε έτσι, μια άγνωστη ασθένεια τον άλλαξε σε μια εβδομάδα!

Τότε ο γιατρός μας είπε:

- Η ιατρική είναι ανίσχυρη εδώ! - Και άπλωσε τα χέρια του.

Γυρίσαμε σπίτι. Ο Όλεγκ έγινε χειρότερος, δεν μπορούσε να αναπνεύσει και άρχισε να παραλήρημα. Λόγω αφόρητου πόνου, το αγόρι εκλιπαρούσε για θάνατο. Όλοι ήταν απελπισμένοι και δεν ήξεραν πώς να βοηθήσουν.

Μια παλιά γειτόνισσα, χήρα ενός ιερέα, αφού άκουσε την ιστορία της γυναίκας μου για την ασθένεια του γιου της, είπε:

- Κερδίστε μια προσευχή στη Μητέρα του Θεού στο εικονίδιο «Τριχερουσα» Της και υποβάλετέ το στο θέλημα του Θεού!

Τα ξημερώματα, εγώ και τα παιδιά πήραμε τον Όλεγκ στην αγκαλιά μας, τον μεταφέραμε στην εκκλησία και τον ξαπλώσαμε μπροστά στην ιερή εικόνα. Κάναμε αγιασμό με έναν ακάθιστο μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου, ο ιερέας τον ράντισε και διάβασε το Ευαγγέλιο από πάνω του και μετά του έδωσε αγιασμό να πιει. Μετά από αυτό, ο Όλεγκ, αν και με δυσκολία, μπόρεσε να περπατήσει μόνος του στο σπίτι, όπου ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και σύντομα αποκοιμήθηκε.

Στον ύπνο του ο ασθενής συχνά αναστέναζε και έκλαιγε. Την επόμενη μέρα, πηδώντας από το κρεβάτι, έτρεξε στη μητέρα του και φώναξε χαρούμενα:

- Μαμά, μην κλαις για μένα, έχω συνέλθει!