Στις 22 Φεβρουαρίου - πριν από 146 χρόνια, εκοιμήθη στον Κύριο ο Ιερομαχος Αλέξανδρος Γεθσημανής (Στρυγίν) /1810 - 22/02/1878/, ο ερημίτης γέροντας της μονής της Γεθσημανής κοντά στη Λαύρα Τριάδας-Σεργίου.
22 χρόνια πριν από το θάνατό του, ο πατέρας Αλέξανδρος έφτιαξε στον εαυτό του ένα φέρετρο, το οποίο στάθηκε στο κελί του. Διαρκώς θρηνούσε για τις αμαρτίες του, αλλά ταυτόχρονα ήταν πάντα γεμάτος πνευματική χαρά, φιλικός και στοργικός.
Οι γονείς του ήταν Κοζάκοι, ζούσαν στην πόλη Κοζέλσκ της επαρχίας Καλούγκα και όντας ευσεβείς άνθρωποι ονειρευόντουσαν ότι ο γιος τους θα γινόταν μοναχός. Η ζωή όμως κυλούσε ως συνήθως: δουλειά, γάμος, γέννηση γιου... Μετά από 4 χρόνια χήρεψε, έζησε άλλα δύο χρόνια στον κόσμο και τελικά αποφάσισε να μπει σε μοναστήρι.
Έγινε δεκτός στα αδέρφια του Ερμιτάζ της Όπτινα υπό την ηγεσία του πρεσβυτέρου Ιερονοβαχου Λέοντος (Nagolkin) /†1841/, τώρα δοξασμένος μεταξύ των σεβαστών πρεσβυτέρων της Optina, του πνευματικού μέντορα του Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσάνινοφ /†1867/ και του Αγίου Αμβρόσιο της Όπτινας /†1891/, που τον εμπόδισε από την πρόθεσή του να ενεργήσει σαν ανόητος.
Αρχικά, ο πατέρας Αλέξανδρος είχε την πρόθεση να δεχτεί την ανοησία, ακολουθώντας έτσι την παλιά ρωσική παράδοση της αυταπάρνησης, αλλά ο Γέροντας Λεβ της Όπτινα τον έπεισε να συνέλθει και να επιλέξει τον μοναχισμό ως μελλοντικό δρόμο στη ζωή του
Ξεκίνησε μια πνευματική φιλία με τον μοναχό Αμβρόσιο της Όπτινας, η οποία δεν σταμάτησε αργότερα. Όταν ο πατέρας Αλέξανδρος δέχθηκε την πρεσβεία στη σκήτη της Γεθσημανή, ο μοναχός Αμβρόσιος της Όπτινα του έστελνε συχνά τα πνευματικά του παιδιά για εξομολόγηση...
Μετά από καθορισμένο από τον Θεό χρόνο, ο πατέρας Αλέξανδρος πήγε για προσκύνημα στην πρόσφατα δημιουργημένη σκήτη της Γεθσημανή κοντά στην Τριάδα- Σέργιος Λαύρα, πολύ βολικό για σιωπή, όπου και σύντομα εισήλθε μαζί με τον γονέα του, Δημήτρη, με την ευλογία του Μητροπολίτη Μόσχας Φιλάρετου (Drozdov) /†1867/, τώρα δοξασμένος μεταξύ των αγίων της Μόσχας.
Εκεί ο ιερέας έχτισε ένα κελί με δικά του έξοδα, ακολουθώντας το παράδειγμα του ερημίτη Γεώργιου (Μασούριν) του Ζαντόνσκ /†1836/, για να περάσει τη ζωή του στον άθλο της σιωπής.
Ο Μητροπολίτης Φιλάρετος δεν ευλόγησε αμέσως τον π. Αλέξανδρο να μπει σε πλήρη σιωπή και για κάποιο διάστημα συνέχισε την ιερατική του υπηρεσία.
Το 1858, εμπνεόμενος από αρκετούς πνευματικούς γέροντες, μετακόμισε βαθιά στο δάσος, 5 μίλια από το μοναστήρι, όπου έχτισαν ένα παρεκκλήσι και κελιά.
Λίγα χρόνια αργότερα, προσπαθώντας να εκπληρώσει τον όρκο της σιωπής του, ζήτησε από τον Αρχιμανδρίτη Αντώνιο (Μεντβέντεφ) /†1877/, τον κυβερνήτη της Λαύρας της Τριάδας-Σέργιου, να τον ευλογήσει να απομονωθεί στις σπηλιές του μοναστηριού της Γεθσημανής.
Το 1862, αφού υποβλήθηκε σε τρίμηνη παραμονή στο κελί του ως δοκιμασία, ο π. Αλέξανδρος έλαβε την ευλογία του Μητροπολίτη Φιλάρετου για πλήρη απομόνωση, στην οποία έζησε, με κάποια διακοπή, μέχρι τον θάνατό του.
Ο Ιερομοναχος Αλέξανδρος δεν είχε ποτέ πολλούς: 2-3 μαθητές, όχι περισσότερους. Αλλά ενστάλαξε ένα πνεύμα ταπεινοφροσύνης σε όλους τους αδελφούς της σπηλιάς. Δίδαξε την αυτοεξευτελισμό και την απόκρυψη πνευματικών χαρισμάτων.
Λοιπόν, στην ερώτηση: πώς ζεις, πατέρα; - συνήθως απαντούσε: «Γιατί να μην ζήσω; Σαν το γουρούνι, τρώει, μεθάει, ξαπλώνει εκεί και γρυλίζει».
Ή, μια μέρα, ένας επισκέπτης διανοούμενος, προφανώς εξοικειωμένος με διάφορες θρησκευτικές και φιλοσοφικές διδασκαλίες της Δύσης, άρχισε να του ζητάει μια συζήτηση. αλλά ο δόκιμος του κελιού, του πατέρα Αλέξανδρου, δεν κατάλαβε αυτές τις λεπτότητες και έπρεπε να πει ότι ο επισκέπτης «ξέρει πολλές γλώσσες». , «πες του, μη δεχτώ».
Αλλά όταν υπήρχε πραγματική ανάγκη για μια λέξη παρηγοριάς και εποικοδόμησης, μια συνομιλία με τον Γέροντα Αλέξανδρο μπορούσε να εμποδίσει ένα άτομο να αυτοκτονήσει, όπως συνέβη με έναν αξιωματικό που, με ακατανόητη επιμονή, ζήτησε να δεχτεί τον πατέρα Αλέξανδρο.
Όταν αυτός ο αξιωματικός βγήκε ειρηνικός, στην είσοδο του κελιού οι υπάλληλοι του κελιού βρήκαν τις λέξεις γραμμένες στο χιόνι: «Κύριε, βοήθησέ με, χάνομαι». Και έτσι, σύμφωνα με την Πρόνοια του Θεού, αυτός ο άνθρωπος συναντήθηκε και παρηγορήθηκε.
Πολλοί μοναχοί από τη Λαύρα Τριάδας-Σεργίου, τη μονή Λαύρας, το Ησυχαστήριο Παρακλήτου και άλλα μοναστήρια, καθώς και λαϊκοί, ήρθαν στον γέροντα για πνευματικές συμβουλές και έλαβαν ανακούφιση και παρηγοριά από τις συνομιλίες μαζί του.
Ο πατέρας Αλέξανδρος πάντα έφευγε από τη φήμη, η οποία, χωρίς να φέρει κανένα όφελος, μπορούσε μόνο να τροφοδοτήσει τη μάταιη ματαιοδοξία. Η φήμη τον βάραινε πολύ και ο γέροντας, ταπεινωμένος, έλεγε συχνά αναστενάζοντας: «Αλίμονο σε αυτόν που η δόξα του είναι μεγαλύτερη από τις πράξεις του».
Ο γέροντας πίστευε ότι η ψυχή κάθε ανθρώπου είναι ικανή να υπομείνει ακριβώς τόση θλίψη και θλίψη, όση μπορεί να χωρέσει τη χάρη του Θεού. Ως εκ τούτου, συμβούλεψε να ξεκινήσετε την πνευματική σας πορεία με ταπεινοφροσύνη και υπομονή, ρίχνοντας στο βάθος τα όνειρα για μια υψωμένη ζωή και πνευματικά κατορθώματα.
Στα τέλη Ιανουαρίου 1878 ο γέροντας αρρώστησε, στις 17 Φεβρουαρίου αρρώστησε και δεν ξανασηκώθηκε και στις 22 Φεβρουαρίου αναχώρησε ήσυχα στον Κύριο. Κηδεύτηκε στο νεκροταφείο της Σκήτης κοντά στην εκκλησία της Αναστάσεως του Χριστού.
Μετά τον θάνατο του γέροντα, οι αρχάριοι, μεταξύ των οποίων ήταν ο ηγούμενος Γερμανός Ζωσιμόφσκι /†1923/, τώρα δοξασμένος ως άγιος, κατάφεραν να συγκεντρώσουν μερικές από τις δηλώσεις και τους συλλογισμούς του και, συνδυάζοντάς τις σύμφωνα με ορισμένες ενότητες, τις δημοσίευσαν ως ξεχωριστό βιβλίο.
22 χρόνια πριν από το θάνατό του, ο πατέρας Αλέξανδρος έφτιαξε στον εαυτό του ένα φέρετρο, το οποίο στάθηκε στο κελί του. Διαρκώς θρηνούσε για τις αμαρτίες του, αλλά ταυτόχρονα ήταν πάντα γεμάτος πνευματική χαρά, φιλικός και στοργικός.
Οι γονείς του ήταν Κοζάκοι, ζούσαν στην πόλη Κοζέλσκ της επαρχίας Καλούγκα και όντας ευσεβείς άνθρωποι ονειρευόντουσαν ότι ο γιος τους θα γινόταν μοναχός. Η ζωή όμως κυλούσε ως συνήθως: δουλειά, γάμος, γέννηση γιου... Μετά από 4 χρόνια χήρεψε, έζησε άλλα δύο χρόνια στον κόσμο και τελικά αποφάσισε να μπει σε μοναστήρι.
Έγινε δεκτός στα αδέρφια του Ερμιτάζ της Όπτινα υπό την ηγεσία του πρεσβυτέρου Ιερονοβαχου Λέοντος (Nagolkin) /†1841/, τώρα δοξασμένος μεταξύ των σεβαστών πρεσβυτέρων της Optina, του πνευματικού μέντορα του Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσάνινοφ /†1867/ και του Αγίου Αμβρόσιο της Όπτινας /†1891/, που τον εμπόδισε από την πρόθεσή του να ενεργήσει σαν ανόητος.
Αρχικά, ο πατέρας Αλέξανδρος είχε την πρόθεση να δεχτεί την ανοησία, ακολουθώντας έτσι την παλιά ρωσική παράδοση της αυταπάρνησης, αλλά ο Γέροντας Λεβ της Όπτινα τον έπεισε να συνέλθει και να επιλέξει τον μοναχισμό ως μελλοντικό δρόμο στη ζωή του
Ξεκίνησε μια πνευματική φιλία με τον μοναχό Αμβρόσιο της Όπτινας, η οποία δεν σταμάτησε αργότερα. Όταν ο πατέρας Αλέξανδρος δέχθηκε την πρεσβεία στη σκήτη της Γεθσημανή, ο μοναχός Αμβρόσιος της Όπτινα του έστελνε συχνά τα πνευματικά του παιδιά για εξομολόγηση...
Μετά από καθορισμένο από τον Θεό χρόνο, ο πατέρας Αλέξανδρος πήγε για προσκύνημα στην πρόσφατα δημιουργημένη σκήτη της Γεθσημανή κοντά στην Τριάδα- Σέργιος Λαύρα, πολύ βολικό για σιωπή, όπου και σύντομα εισήλθε μαζί με τον γονέα του, Δημήτρη, με την ευλογία του Μητροπολίτη Μόσχας Φιλάρετου (Drozdov) /†1867/, τώρα δοξασμένος μεταξύ των αγίων της Μόσχας.
Εκεί ο ιερέας έχτισε ένα κελί με δικά του έξοδα, ακολουθώντας το παράδειγμα του ερημίτη Γεώργιου (Μασούριν) του Ζαντόνσκ /†1836/, για να περάσει τη ζωή του στον άθλο της σιωπής.
Ο Μητροπολίτης Φιλάρετος δεν ευλόγησε αμέσως τον π. Αλέξανδρο να μπει σε πλήρη σιωπή και για κάποιο διάστημα συνέχισε την ιερατική του υπηρεσία.
Το 1858, εμπνεόμενος από αρκετούς πνευματικούς γέροντες, μετακόμισε βαθιά στο δάσος, 5 μίλια από το μοναστήρι, όπου έχτισαν ένα παρεκκλήσι και κελιά.
Λίγα χρόνια αργότερα, προσπαθώντας να εκπληρώσει τον όρκο της σιωπής του, ζήτησε από τον Αρχιμανδρίτη Αντώνιο (Μεντβέντεφ) /†1877/, τον κυβερνήτη της Λαύρας της Τριάδας-Σέργιου, να τον ευλογήσει να απομονωθεί στις σπηλιές του μοναστηριού της Γεθσημανής.
Το 1862, αφού υποβλήθηκε σε τρίμηνη παραμονή στο κελί του ως δοκιμασία, ο π. Αλέξανδρος έλαβε την ευλογία του Μητροπολίτη Φιλάρετου για πλήρη απομόνωση, στην οποία έζησε, με κάποια διακοπή, μέχρι τον θάνατό του.
Ο Ιερομοναχος Αλέξανδρος δεν είχε ποτέ πολλούς: 2-3 μαθητές, όχι περισσότερους. Αλλά ενστάλαξε ένα πνεύμα ταπεινοφροσύνης σε όλους τους αδελφούς της σπηλιάς. Δίδαξε την αυτοεξευτελισμό και την απόκρυψη πνευματικών χαρισμάτων.
Λοιπόν, στην ερώτηση: πώς ζεις, πατέρα; - συνήθως απαντούσε: «Γιατί να μην ζήσω; Σαν το γουρούνι, τρώει, μεθάει, ξαπλώνει εκεί και γρυλίζει».
Ή, μια μέρα, ένας επισκέπτης διανοούμενος, προφανώς εξοικειωμένος με διάφορες θρησκευτικές και φιλοσοφικές διδασκαλίες της Δύσης, άρχισε να του ζητάει μια συζήτηση. αλλά ο δόκιμος του κελιού, του πατέρα Αλέξανδρου, δεν κατάλαβε αυτές τις λεπτότητες και έπρεπε να πει ότι ο επισκέπτης «ξέρει πολλές γλώσσες». , «πες του, μη δεχτώ».
Αλλά όταν υπήρχε πραγματική ανάγκη για μια λέξη παρηγοριάς και εποικοδόμησης, μια συνομιλία με τον Γέροντα Αλέξανδρο μπορούσε να εμποδίσει ένα άτομο να αυτοκτονήσει, όπως συνέβη με έναν αξιωματικό που, με ακατανόητη επιμονή, ζήτησε να δεχτεί τον πατέρα Αλέξανδρο.
Όταν αυτός ο αξιωματικός βγήκε ειρηνικός, στην είσοδο του κελιού οι υπάλληλοι του κελιού βρήκαν τις λέξεις γραμμένες στο χιόνι: «Κύριε, βοήθησέ με, χάνομαι». Και έτσι, σύμφωνα με την Πρόνοια του Θεού, αυτός ο άνθρωπος συναντήθηκε και παρηγορήθηκε.
Πολλοί μοναχοί από τη Λαύρα Τριάδας-Σεργίου, τη μονή Λαύρας, το Ησυχαστήριο Παρακλήτου και άλλα μοναστήρια, καθώς και λαϊκοί, ήρθαν στον γέροντα για πνευματικές συμβουλές και έλαβαν ανακούφιση και παρηγοριά από τις συνομιλίες μαζί του.
Ο πατέρας Αλέξανδρος πάντα έφευγε από τη φήμη, η οποία, χωρίς να φέρει κανένα όφελος, μπορούσε μόνο να τροφοδοτήσει τη μάταιη ματαιοδοξία. Η φήμη τον βάραινε πολύ και ο γέροντας, ταπεινωμένος, έλεγε συχνά αναστενάζοντας: «Αλίμονο σε αυτόν που η δόξα του είναι μεγαλύτερη από τις πράξεις του».
Ο γέροντας πίστευε ότι η ψυχή κάθε ανθρώπου είναι ικανή να υπομείνει ακριβώς τόση θλίψη και θλίψη, όση μπορεί να χωρέσει τη χάρη του Θεού. Ως εκ τούτου, συμβούλεψε να ξεκινήσετε την πνευματική σας πορεία με ταπεινοφροσύνη και υπομονή, ρίχνοντας στο βάθος τα όνειρα για μια υψωμένη ζωή και πνευματικά κατορθώματα.
Στα τέλη Ιανουαρίου 1878 ο γέροντας αρρώστησε, στις 17 Φεβρουαρίου αρρώστησε και δεν ξανασηκώθηκε και στις 22 Φεβρουαρίου αναχώρησε ήσυχα στον Κύριο. Κηδεύτηκε στο νεκροταφείο της Σκήτης κοντά στην εκκλησία της Αναστάσεως του Χριστού.
Μετά τον θάνατο του γέροντα, οι αρχάριοι, μεταξύ των οποίων ήταν ο ηγούμενος Γερμανός Ζωσιμόφσκι /†1923/, τώρα δοξασμένος ως άγιος, κατάφεραν να συγκεντρώσουν μερικές από τις δηλώσεις και τους συλλογισμούς του και, συνδυάζοντάς τις σύμφωνα με ορισμένες ενότητες, τις δημοσίευσαν ως ξεχωριστό βιβλίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου