Στις 5 Σεπτεμβρίου - πριν από 63 χρόνια, εκοιμήθη στον Κύριο η υπηρέτρια του Θεού Ζιναΐδα /1886 - 09/05/1961/, μητέρα του αρχιερέα του Καζάν Μπόρις Φιλιπόφσκι /1885 - 12/07/1957/.
Ο πατέρας Μπόρις και η μητέρα Ζιναΐδα είχαν μια υπέροχη Ορθόδοξη οικογένεια.Επτά παιδιά, ένα από τα οποία είναι υιοθετημένο, αλλά ούτε όλοι οι συγγενείς γνώριζαν ποιοι ήταν θετά παιδιά.
Υπάρχει μια συγκινητική ιστορία, σχεδόν ένας θρύλος, για το πώς μια μέρα ο ιερέας βρήκε μια δέσμη με ένα πεταμένο νεογέννητο παιδί στον μπροστινό κήπο, το πήρε και το έφερε στο σπίτι: «Εδώ είναι μητέρα, ο Κύριος μας έστειλε ένα δώρο».
Οι εποχές ήταν διαφορετικές τότε και οι άνθρωποι ήταν μάλλον ξεχωριστοί. Μετά την επανάσταση, ο πατέρας Μπόρις βρέθηκε χωρίς ενορία, γιατί... Το Ινστιτούτο Ροντιονόφσκι για τις ευγενείς κοπέλες, όπου ήταν δάσκαλος δικαίου, έκλεισε από τις σοβιετικές αρχές και η οικογένεια με τα έξι παιδιά έμεινε ουσιαστικά χωρίς βιοπορισμό και υπέφερε από ακραία φτώχεια.
Και αυτή τη δύσκολη στιγμή, η μητέρα Ζηναϊδα δέχεται στην οικογένειά της το εγκαταλελειμμένο παιδί που έφερε ο σύζυγός της. Πραγματικά μια ηρωική πράξη. Θυμήσου τους, Κύριε, στη Βασιλεία Σου!
Υπάρχει ακόμη μια συγκινητική και συνάμα υπέροχη ιστορία για την ουράνια βοήθεια του Θεού στην λιμοκτονούσα οικογένεια του Αρχιερέα Μπόρις...
«Τον Μάρτιο του 1918, έλαβα τον τελευταίο μισθό μου ως δάσκαλος του νόμου στο Ινστιτούτο Ροντιονόφ. Ο νόμος του Θεού καταργήθηκε με διάταγμα Όλη την άνοιξη ήμουν σχεδόν άνεργος, χωρίς να υπολογίζω τη μικρή βοήθεια από τον ιερέα της Ανάστασης - γάλα και ψωμί είχα ήδη ΠΕΝΤΕ παιδιά και τον τελευταίο Τρύφωνα. που μόλις είχε γεννηθεί μια από τις «σκοτεινές» μέρες που η οικογένεια δεν είχε ούτε κράκερ ούτε τίποτα, τα παιδιά έκλαιγαν από την πείνα τον καιρό στο Καζάν ως δασκάλα νομικής σε κλειστό εκπαιδευτικό ίδρυμα, και όχι ως ιερέας, δεν είχα σχεδόν καμία επαφή και γνωριμία με τους κατοίκους του Καζάν - ενορίτες . Δεν με ήξεραν πολύ στην πόλη, και λίγοι ήξεραν. Η κατάστασή μου επίσης, και αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούσα να περιμένω βοήθεια από τον κόσμο
Ο κηπουρός του ινστιτούτου μας έδωσε παλιά κοτσάνια μαρουλιού και η γυναίκα μου έφτιαξε ένα αφέψημα από νερό, προσθέτοντας λίγο αλεύρι, και αυτό φάγαμε! Αλλά εκείνη τη μέρα δεν υπήρχε αλεύρι! Και εδώ είμαι, βλέπω δάκρυα και πείνα στο σπίτι, μην έχω κανέναν να ρωτήσω (εξάλλου, εκτός από την εκκλησία του ινστιτούτου μου, πολλές άλλες κατ' οίκον εκκλησίες στην πόλη του Καζάν έπαψαν να υπάρχουν υπό ιδρύματα και, ως εκ τούτου, υπήρχαν πάρα πολλοί άνεργοι κληρικοί εκτός από εμένα).
Πηγαίνω στο ναό και, όρθιος μπροστά στην εικόνα του Αγίου Νικολάου, του λέω σαν ζωντανός:
«Βλέπεις τι γίνεται στην οικογένειά μου;» Βοηθήστε μας, ταΐστε την!!! Όταν πήγα σπίτι αφού προσευχήθηκα, η Ζίνα με συνάντησε στην αυλή στο σπίτι του Κρουπέννικοφ και μου είπε χαμογελώντας:
«Μου έστειλες έκπληξη;»
Είμαι σαστισμένος: - Τι έκπληξη; Δεν σου έστειλα τίποτα!
Αποδεικνύεται ότι ενώ προσευχόμουν στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου για να ταΐσει την οικογένειά μου, αυτή την ώρα, μέσα σε αυτά τα ΜΙΣΑ ΩΡΑ, ΜΙΑ ΞΕΝΗ γυναίκα έφερε στη Ζήνα ΔΥΟ σάκους BATTING με προμήθειες. Υπήρχαν σακούλες με λευκό αλεύρι, αλεύρι σίκαλης, κρέας, ζάχαρη και ζυμαρικά και 80 ρούβλια χρήματα. Και είπε ότι ΟΠΟΙΟΣ ΕΣΤΕΛΕ ΔΕΝ ΔΙΑΤΑΞΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ!
Και την επόμενη μέρα ο φύλακας Κουζνέτσοφ μας έδωσε ένα καρβέλι ψωμί, ένα βάζο τουρσιά, χρήματα... και από εκείνη τη στιγμή, χάρη στον Θεό και στους καλούς ανθρώπους, δεν πεινάσαμε.»
... Το σπίτι Φιλιπόφσκι στην οδός Κομλέβα ήταν ασυνήθιστα φιλόξενη, όπως θυμούνται οι συγγενείς του, οι πόρτες δεν έκλεισαν σχεδόν ποτέ: ήρθαν τα πνευματικά παιδιά του ιερέα, θαυμαστές από μακρινά χωριά, φίλοι και συγγενείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου