Σύμφωνα με τον λόγο του Θεού, η αγάπη είναι αντίθετη στην ανομία, στην ευαρέσκεια στη σάρκα, δηλαδή στην αναγιότητα. «Και επειδή η ανομία περισσεύει, η αγάπη των πολλών ψύχεται» ( Ματθαίος 24:12 ).
«Μην αφήσετε την ελευθερία σας να είναι δικαιολογία για να ευχαριστήσετε τη σάρκα, αλλά να υπηρετείτε ο ένας τον άλλον με αγάπη» ( Γαλ. 5:13 ).
Η αγιότητα στον Χριστιανισμό είναι αγάπη, και η μη αγάπη δεν είναι αγιότητα.
Η φύση της αγάπης είναι ακατανόητη, όπως η θεϊκή φύση, αλλά ένα πράγμα που ξέρουμε είναι ότι αν υπάρχει υπερηφάνεια, τότε δεν υπάρχει αγάπη, ότι η αγάπη είναι μια ταπεινή λήθη του εαυτού σου, ότι είναι προσφορά του εαυτού σου για τους άλλους: Ο Θεός και τα παιδιά του Θεού.
Η αμαρτία, αντίθετα, είναι «μνήμη του εαυτού» και λήθη των άλλων, αυτοεπιβεβαίωση και αυτομαρτία, χονδροειδές σωματικό ή λεπτό ψυχικό. Επομένως, όλες οι αμαρτίες είναι μια μεγάλη ή μικρή άρνηση αγάπης, μια μεγάλη ή μικρή υπερηφάνεια.
«Μη μετατρέπεις τη φροντίδα για τη σάρκα», λέει ο απόστολος, «σε πόθους» ( Ρωμ. 13:14 ), μην εντρυφείς, μην σε κυριεύει ο εγωισμός σου. Αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο, μόνο στην ψυχή, στην επικοινωνία με τους ανθρώπους, όταν αντί να δίνω τον εαυτό μου σε αυτούς, να νοιάζομαι και να ανησυχώ για αυτούς, είμαι πάλι απασχολημένος με τον εαυτό μου και εσωτερικά επιβεβαιώνω τον εαυτό μου μπροστά τους και μιλώντας μαζί τους τους, κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη;
Και όταν στέκομαι στην προσευχή, δεν συμβαίνει ότι αντί για τον Θεό προσεύχομαι «στον εαυτό μου» - θαυμάζω τον εαυτό μου και παραμένω στη ματαιότητα. Σε όλα αυτά και σε πολλά άλλα πράγματα - όταν καταδικάζω, προσβάλλομαι, εκνευρίζομαι, μισώ, ταιριάζω, είμαι άπληστος - βασικά κάνω πάντα το ίδιο πράγμα: επιβεβαιώνω τον εαυτό μου, τον αμαρτωλό εαυτό μου, το «εγώ» μου, αντί για « όχι εγώ», αντί για τον Θεό και τους ανθρώπους, αντί για την αγάπη.
Και το αντίστροφο. Έχοντας απαριθμήσει τις πολλές τελειότητες στις οποίες καλούμαστε (και στο πρόσωπό τους όλες τις άλλες τελειότητες), ο απόστολος καταλήγει: «Πάνω απ' όλα, ντυθείτε αγάπη, που είναι το άθροισμα της τελειότητας» ( Κολ. 3:14 ), γιατί μέσα σε αυτό ολόκληρο το μονοπάτι προς τον Θεό. Εκφράζει την υπερηφάνεια, εξαλείφει τον εγωισμό και την αυταρέσκεια - σάρκα και πνεύμα. Γι' αυτό υπάρχει σκοτάδι όχι μόνο της φθοράς, αλλά και της ψευδούς αρετής, όχι μόνο της αδράνειας, αλλά και των επιτευγμάτων ή, όπως έλεγαν οι άγιοι πατέρες, «καλύτερη ήττα με ταπείνωση παρά αρετή με υπερηφάνεια» («Πατρίδα» από επίσκοπος Ιγνάτιος). Γι' αυτό η αληθινή αγιότητα και η αγάπη είναι ένα και το αυτό. Ο Άγιος Αυγουστίνος είπε: «Κάθε αρετή είναι αγάπη » .
Και το αντίστροφο. Έχοντας απαριθμήσει τις πολλές τελειότητες στις οποίες καλούμαστε (και στο πρόσωπό τους όλες τις άλλες τελειότητες), ο απόστολος καταλήγει: «Πάνω απ' όλα, ντυθείτε αγάπη, που είναι το άθροισμα της τελειότητας» ( Κολ. 3:14 ), γιατί μέσα σε αυτό ολόκληρο το μονοπάτι προς τον Θεό. Εκφράζει την υπερηφάνεια, εξαλείφει τον εγωισμό και την αυταρέσκεια - σάρκα και πνεύμα. Γι' αυτό υπάρχει σκοτάδι όχι μόνο της φθοράς, αλλά και της ψευδούς αρετής, όχι μόνο της αδράνειας, αλλά και των επιτευγμάτων ή, όπως έλεγαν οι άγιοι πατέρες, «καλύτερη ήττα με ταπείνωση παρά αρετή με υπερηφάνεια» («Πατρίδα» από επίσκοπος Ιγνάτιος). Γι' αυτό η αληθινή αγιότητα και η αγάπη είναι ένα και το αυτό. Ο Άγιος Αυγουστίνος είπε: «Κάθε αρετή είναι αγάπη » .
Για να το καταλάβουν αυτό πειραματικά κάποιοι χρειάζεται να ζήσουν δεκάδες χρόνια ακούγοντας τα λόγια των Πατέρων, δασκάλων του λαμπρότερου άθλου. Αυτή είναι η ρίζα του ασκητισμού, που είναι ο αγώνας για αγάπη στον εαυτό του και στον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου