Αρχιμανδρίτης Παντελεήμων. Μυστικά της Μετά θάνατον Ζωής
Η Δύναμη της Προσευχής
«Στην ενορία μας, ένας ηλικιωμένος χωρικός έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης εδώ και καιρό, ένας εγγράμματος, νηφάλιος, έντιμος και έξυπνος άνθρωπος, που κατείχε ωφέλιμα μια από τις δημόσιες θέσεις. Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Η σύζυγός του, μια σεμνή, απλή γυναίκα, κάποτε, μιλώντας για τη ζωή της, ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι στα νιάτα της είχε δει πολλή θλίψη και είχε ρίξει πολλά δάκρυα, επειδή ο σύζυγός της ζούσε μια πολύ ανήθικη και μεθυσμένη ζωή. Η συνομιλήτριά της εξεπλάγη τόσο πολύ από τα λόγια της που στην αρχή νόμιζε ότι η αφηγήτρια πιθανότατα ήταν τόσο δυστυχισμένη στον πρώτο της γάμο που δεν μιλούσε για τον πραγματικό της σύζυγο, αυτόν τον σεβαστό άντρα.»
«Όχι, αγαπητή μου», απάντησε, «ήμουν κορίτσι, ορφανή, και ήμουν παντρεμένη μαζί του, χήρα, και έκτοτε ζω μαζί του».
«Τι του συνέβαινε; Και πώς θα μπορούσε όχι μόνο να βελτιωθεί, αλλά και να κερδίσει τον καθολικό σεβασμό;» ρώτησε ο συνομιλητής της.
- Αχ, ήταν η Μητέρα Βασίλισσα των Ουρανών που με υπερασπίστηκε. Και πώς συνέβησαν όλα αυτά, θα σου πω τώρα, αγαπητή μου!
Ήταν φθινόπωρο, είχε πέσει ένα δυνατό κρυολόγημα και τα τρία παιδιά μου πέθαιναν από ευλογιά. Δεν είναι αυτό μεγάλη θλίψη για την καρδιά μιας μητέρας; Αλλά αυτή δεν ήταν η μόνη θλίψη που είχα εκείνη την εποχή: ο σύζυγός μου είχε ιεραποστολή στο γειτονικό χωριό και περνούσε τον περισσότερο χρόνο του εκεί, και συχνά έπινε τα κέρδη του στην τοπική ταβέρνα. Και έτσι, όπως θυμάμαι τώρα, έφτασε η γιορτή της Καζάν Εικόνας της Παναγίας. Νωρίς το πρωί ο γείτονάς μας ήρθε στο σπίτι μας και μας είπε ότι ο σύζυγός μου είχε ξαναμπεί σε ξέφρενο ποτό, είχε πιει ακόμη και όλα του τα ρούχα και είχε μείνει μόνο με το πουκάμισό του. Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα και έβλεπα την απαίσια μέθη του, αλλά αυτή τη φορά, όταν τα παιδιά μου ήταν θανάσιμα άρρωστα, με χτύπησε πολύ δυνατά, έπεσα σε ένα παγκάκι και άρχισα να κλαίω με απελπισία στην καρδιά μου. Ο γείτονας φοβόταν ακόμη και για μένα. Άρχισε να με πείθει, αλλά βλέποντας ότι δεν μπορούσε να με ηρεμήσει, θυμήθηκε ότι σήμερα ήταν μεγάλη γιορτή και με έπεισε να πάω μαζί της στην Εκκλησία για να προσευχηθώ στον Θεό: «Ίσως νιώσεις καλύτερα, έστω και λίγο από το βάρος να φύγει από την καρδιά σου», είπε, «και προς το παρόν η πεθερά σου θα φροντίσει τα παιδιά». Μη γνωρίζοντας πού να πάω από την άγρια θλίψη μου, σηκώθηκα κλαίγοντας και πήγα στην Εκκλησία. Στην εκκλησία, όταν φτάσαμε εκεί, έψαλαν πολύ συγκινητικά: «Τολμηρέ Μεσίτεε!..» Δάκρυα έτρεχαν από μέσα μου σαν ποτάμι, έπεσα στα γόνατά μου και έκλαψα και προσευχήθηκα, και η καρδιά μου φαινόταν να σπάει σε κομμάτια από τη θλίψη. Δεν είδα κανέναν γύρω μου, άκουσα μόνο έναν ψίθυρο από πίσω:
- Γιατί κλαίει τόσο πολύ; Ή μήπως πέθαναν η μητέρα και ο πατέρας της;
«Όχι», λένε άλλοι, «δεν έχει ούτε πατέρα ούτε μητέρα εδώ και πολύ καιρό, η ζωή της είναι πολύ άσχημη, ο άντρας της...»
Έκλαψα ακόμα πιο πικρά, προσευχήθηκα ακόμα πιο ένθερμα: «Μητέρα! Είσαι η Μεσίτριά μου! Πώς μπορώ να ζήσω;!.. Δεν θα Σε αφήσω, μεσίτευσε για μένα! Μεσίτευσε για μένα, ένα πικρό ορφανό!..» Και η Βασίλισσα των Ουρανών μεσίτευσε! Άκουσε την δακρυσμένη, πικρή προσευχή μου. Αχ! Και τώρα δεν θα ξεχάσω: Γύρισα σπίτι, κοιτάζω και δεν μπορώ να πιστέψω στα μάτια μου: ο σύζυγός μου είναι στο σπίτι και δεν είναι μεθυσμένος. Ξαφνικά μου ξέφυγε: «Τι είναι αυτό, Κύριε!.. Νιώθεις νηφάλια;» - «Ναι», απάντησε ήσυχα, και ο ίδιος κοίταξε τόσο δειλά. Και μου είπε, αγαπητή μου, ότι μόλις σηκώθηκε το πρωί, πήγε κατευθείαν στην ταβέρνα για να γιατρέψει το hangover του: πήγε κατευθείαν στην πόρτα, έπιασε το πλαίσιο της πόρτας, αλλά ξαφνικά ήταν σαν κάποιος να του φώναξε: «Γύρνα πίσω! Πήγαινε σπίτι!» Αυτός, χωρίς να κοιτάξει πίσω, έτρεξε να τρέξει, φοβισμένος, χωρίς να σκεφτεί ποιος θα μπορούσε να τον διώξει έτσι, και έτσι επέστρεψε σπίτι, χωρίς να καταλαβαίνει τι του συνέβαινε. Όταν εγώ, με θλίψη και χαρά ταυτόχρονα, κλαίγοντας, άρχισα να διηγούμαι πώς ήμουν στην εκκλησία και πώς προσευχόμουν στη Βασίλισσα των Ουρανών, την Μεσίτρια, τότε καταλάβαμε με φόβο και με μεγάλη χαρά που ήταν Αυτή, η Μητέρα μας, η Μεσίτριά μας, που μας φρόντισε ενώπιον του Θεού και έφερε πίσω τον άντρα μου από αυτή την καταστροφή. Και από εκείνη την ημέρα, αγαπητέ μου, ακόμα κι αν πήρε μια σταγόνα στο στόμα του μέχρι τώρα, και τώρα θα είναι πάνω από είκοσι πέντε ετών. Έτσι, ξέρετε, κάθε χρόνο στις 22 Οκτωβρίου, στην Εικόνα του Καζάν, τελούμε μια προσευχή από τότε, όπως υποσχεθήκαμε. Και ταυτόχρονα αποφασίσαμε να αγιογραφήσουμε την Εικόνα του Καζάν της Μητέρας του Θεού σε ανάμνηση της χαράς και της ευγνωμοσύνης μας προς την Μεσίτρια. Ο ίδιος ο άντρας μου πήγε τότε στη Μόσχα για αυτό. Και πώς τον περιμέναμε με την εικόνα, αυτό ήταν επίσης ένα καταπληκτικό πράγμα! Κάθομαι όλη νύχτα, και η φωτιά μου καίει, συνεχίζω να τον περιμένω, μόνο που ξαφνικά το κοριτσάκι μου με κοιτάζει και ρωτάει:
- Μαμά, ήρθε ο μπαμπάς;
«Όχι», λέω, «δεν έχει φτάσει ακόμα».
- Πώς γίνεται να μην ήρθε; Μόλις τον είδα εδώ με ένα άσπρο πουκάμισο! Και η εικόνα ήταν καινούργια και στεκόταν σε ένα παγκάκι. Πού είναι;
Ένιωσα μάλιστα φόβο, και άρχισα να διαβεβαιώνω την κοπέλα μου ότι το είχε ονειρευτεί.
- Όχι, μητέρα, δεν κοιμόμουν, σε κοιτούσα συνέχεια, και τον ιερέα, και την εικόνα.
Σύντομα ο σύζυγός μου έφτασε με την εικόνα. Και όλοι χαρήκαμε που ο Κύριος μας είχε επιτρέψει να λάβουμε τόση χαρά στο σπίτι μας.
«Έτσι είναι, αγαπητή μου», ολοκλήρωσε η αφηγήτρια την ιστορία της, «και θα θυμάμαι μέχρι τον τάφο πόσο μεγάλο έλεος μας έχει δείξει η Μεσίτριά μας, η Βασίλισσα των Ουρανών» (Εφημερίδα της Επισκοπής Καλούγκα).
Αρχιμανδρίτης Παντελεήμων. Μυστικά της Μετά θάνατον Ζωής 618
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου