«Χρόνια τώρα, Κύριε, κάθομαι στο σταυροδρόμι τῆς ζωῆς περιμένοντας, μιά ἀποστολή, κάτ' ἄξιο σκοπό να γεμίση τή ζωή μου. Δέν μπορεῖς, λοιπόν, νά μέ πάρης “ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου",
παραγυιό στήν ἐργατειά τοῦ Ἀμπελῶνα Σου; Νά μέ κρατήσης ἔστω ἕνα ἐργαλεῖο στα χέρια Σου, σαν ἐκεῖνα, μέ τά ὁποῖα πελεκοῦσες καί ἴσιωνες τό ξύλο στὸ ἐργαστήρι τῆς Ναζαρέτ; Ἕνα δίκτυ, τό ὁποῖο θά τό ἅπλωνες, ἀντί στά νερά τῆς Γεννησαρέτ ὅπως
τότε, στο βυθό τῆς σύγχρονης ἄστατης κοινωνίας γιά νά ἁλιεύης ψυχές. Ένα, τέλος πάντων, κλειδί, μέ τό ὁποῖο θά ἀνοίγης, στούς ἀνθρώπους ἐδῶ στή
γῆ τή θύρα τῆς Βασιλείας Σου. Ἐλπίζω ἔτσι νά ἀξιωθῶ νά σταθῶ δίπλα σ΄ αὐτόν, πού τόν διαβεβαίωσες, μετ΄ Ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ Παραδείσω"»
Βιβλιογραφία Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κωστώφ. Η μελωδία της ευτυχίας. Εκδόσεις Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου