«Θαυμάζω τους ανθρώπους που οι κλειστές πόρτες δεν ήταν ποτέ ένα πρόβλημα για εκείνους». Έτσι σκεφτόμουν τότε που αγοράζαμε ένα μπουκάλι λάδι, όταν ήμουν παιδί, και αν η πόρτα της εκκλησίας ήταν κλειστή, η μάνα μου θα έδενε την τσάντα πάνω στη σιδεριά, για να την βρει όποιος την ανοίξει πρώτος. Εμένα βέβαια, θυμάμαι, μου φαινόταν αυτό λίγο παράτολμο γιατί φοβόμουν μήπως κάποιος κλέψει το λάδι που είχαμε φέρει ως εδώ, αλλά οι μεγάλοι είχαν πάντα μια διαφορετική οπτική: «αν κάποιος το κλέψει, τότε είναι πρόβλημα δικό του, όχι δικό μας». Οπτική που με τα χρόνια την επεξεργάστηκα και την υιοθέτησα.
Τώρα, τώρα που συνεχίζω να βλέπω τις τσάντες με το λάδι κρεμασμένες έξω από τις πόρτες της εκκλησίας, νιώθω μια παρηγοριά ότι ο κόσμος συνεχίζει να πιστεύει στο σωστό, συνεχίζει να προσφέρει, συνεχίζει να εμπιστεύεται. Και μοιάζει αυτό πολύ παρήγορο. Τι σημασία έχει τι θα κάνουν οι άλλοι; Τι θα πουν. Τι σημασία έχει αν θα μας «κρίνουν», αν θα μας «κλέψουν», αν θα μας «κοροϊδέψουν»; Εμείς θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που νιώθουμε σωστό, αυτό που μάθαμε, αυτό που θα κάνει την ψυχή μας να γαληνέψει. Για όποιους δεν καταλαβαίνουν τις λέξεις ή τις πράξεις μας, τότε σίγουρα αυτό δεν είναι πρόβλημα δικό μας…
Καλημέρα!
Όμορφη Κυριακή.
Χ.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου