12 Δεκεμβρίου.
191.
Σωτήρα μου! Πόσο καιρό θα παραμένω στην αθλιότητα της αλαζονείας, της έπαρσης και της φιλαυτίας μου; Πόσο καιρό θα παραμένω αδρανής, μη αναλαμβάνοντας ή μη γνωρίζοντας πώς να κάνω τίποτα για να απαλλαγώ από αυτά; Εσύ μόνο με φωτίζεις και είσαι ικανός να με θεραπεύσεις και να μου χαρίσεις πλήρη, βαθιά και τέλεια ταπεινότητα!
13 Δεκεμβρίου.
192.
Κύριε! Δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω ούτε τα παραμικρά σημάδια της εύνοιάς Σου προς εμένα. Δεν μπορώ να μαρτυρήσω το έλεός Σου προς εμένα ούτε με την παραμικρή νύξη, γιατί δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό αδιάφορα, χωρίς να αποκτήσω ταπεινότητα, και θα χαθώ μέσα στην πιο τρομερή υπερηφάνεια και αυτοέπαινο. Θεέ μου! ας γίνει το θέλημά Σου πάνω μου, τον ανάξιο! Μη με οδηγήσεις σε πειρασμό και ελευθέρωσέ με από όλα όσα εμποδίζουν την ταπεινότητα. Και δεν την έχω, γιατί τίποτα δεν εμποδίζει την αληθινή ταπεινότητα. Χάρισέ την σε μένα πρώτα απ' όλα!
13 Δεκεμβρίου.
193.
Είθε ποτέ να εκλείψει ο ζήλος μου για την εκτέλεση της Θείας λειτουργίας Σου, Κύριε! Είθε ποτέ να εκλείψει η επιθυμία μου για τη μετάληψη των Αγίων Μυστηρίων Σου! Είθε ποτέ να εκλείψει η ζωογόνος και σωτήρια δίψα μου να στέκομαι ενώπιόν Σου και να απολαμβάνω τη δόξα Σου! Είθε ποτέ να εκλείψει το έλεός Σου προς εμένα!
Είμαι ανάξιος, Κύριε, για συνεχή επικοινωνία μαζί Σου! Είμαι ανάξιος να έρχομαι σε Σένα τόσο συχνά και να είμαι μέσα Σου και μαζί Σου και να κατοικείς μέσα στην ταπεινή μου ψυχή! Αλλά ποιος είναι άξιος γι' αυτό; Αν όχι, το άφατο έλεός Σου θα σκύψει σε εμάς και έτσι θα μας κάνει άξιους για τα πάντα!
13 Δεκεμβρίου.
194.
Είναι άξιο και δίκαιο για εμάς να υπομένουμε θλίψεις, θλίψη και τύψεις για τις σοβαρές αμαρτίες που έχουμε διαπράξει, ακόμη και αν η συγχώρεσή τους είναι βέβαιη. Είναι άξιο και δίκαιο για εμάς, έχοντας απολαύσει την αμαρτία, να θρηνούμε γι' αυτήν, να θρηνούμε και - ω, ακόμη και να κλαίμε!! Αυτό έχει μεγάλη δύναμη για ανανέωση, καθαρισμό της ψυχής και ταπείνωση - που ανοίγει την είσοδο σε όλα τα ελέη της αγάπης του Θεού για την ανθρωπότητα.
14 Δεκεμβρίου.
195.
Κύριε! Δεν ξέρω πώς θα σωθώ; Δεν ξέρω πώς θα Σε αποκτήσω, θα Σε αποκτήσω ώστε να είμαι άρρηκτα ένα μαζί Σου, άρρηκτα, άρρηκτα πάντα. Και ξέρω όλα όσα γίνονται γι' αυτό, αλλά η γνώση από βιβλία, από τις οδηγίες των άλλων, είναι ένα πράγμα, και το ίδιο το πράγμα είναι άλλο. Ξέρω επίσης τι απαιτείς από εμάς γι' αυτό, αλλά δεν θα το εφαρμόσω στην πράξη. Κύριε! Σου φέρνω την αδυναμία μου, την τεμπελιά μου, την εξασθένισή μου, και προσεύχομαι: σήκωσέ με, που έχω πέσει και δεν θέλω, δεν ξέρω πώς, δεν μπορώ να σηκωθώ! Άπλωσε ένα χέρι βοήθειας!...
15 Δεκεμβρίου.
196.
Μια ηλικιωμένη γυναίκα ήρθε κοντά μου και με παρακάλεσε ικετευτικά: «Για όνομα του Θεού», παραπονούμενη ότι «κάνει παγωνιά και δεν υπάρχει τίποτα να ζεσταθεί το δωμάτιο - κάνει κρύο!»... Αλλά εμείς οι μοναχοί - με ζεστασιά, ικανοποίηση, κάθε είδους υπερβολές, ακόμη και πολυτέλεια, ανεμελιά, αμεριμνησία!.. Κύριε! Πώς θα σε κοιτάξουμε - έχοντας δώσει όρκο φτώχειας, υπομονής σε κάθε ανάγκη και θλίψη και στέρηση. Δεν έχουμε αυτές τις θλίψεις, ούτε τις επινοούμε, ούτε τελικά, όταν μας βρουν, τα παρατάμε και... είμαστε έτοιμοι να ενοχληθούμε με τα πάντα, χωρίς να Σε αποκλείουμε!..
15 Δεκεμβρίου.
197.
Πόσες προσκολλήσεις έχουμε στον κόσμο, έχοντας απαρνηθεί τον κόσμο! Δεν είναι αυτό το πιο εξωφρενικό ψέμα, και σε ποιον; Στον Θεό. Ας ξεκινήσουμε με το περιβάλλον μας. Κάθε δυνατή προσπάθεια να νιώσουμε άνετα και ζεστά είναι εμφανής σε όλα. Δεν μας μισεί άδικα ο κόσμος! Και είμαστε τρελοί, αποδίδοντας σε αυτό το άξιο μίσος τα λόγια του Σωτήρα: «Ο κόσμος θα σας μισήσει!». Για καλό λόγο.
Και η ψυχή; Δεν ευφραίνεται κάθε λεπτό στην άγρια αιχμαλωσία της γλυκύτητας και της αμαρτίας; Και ακόμα κι αν είναι ενάντια στη θέλησή της, από αδυναμία, αλλά τότε – με τη συγκατάθεσή μας και μάλιστα με άμεση επιθυμία. Κύριε! Είναι αυτό ένα ψέμα που θα Σε ευχαριστήσει;!.. Είναι δύσκολο για εμάς: αρχίζουμε να χτίζουμε έναν πύργο, αλλά δεν μετράμε την ικανότητά μας να το κάνουμε αυτό!
15 Δεκεμβρίου.
198.
Αν μπορείτε να πείσετε τον εαυτό σας έστω και λίγο, χρησιμοποιώντας όλη την λεπτότητα και τη δύναμη της πεποίθησης, ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος και ότι οι τρόποι σας είναι σωστοί, στρέψτε την προσοχή σας στο τέλος της ζωής σας, στην έξοδο από αυτή τη ζωή. Τότε η συνείδησή σας πρέπει να σας δώσει μια τελική και αληθινή απάντηση για το τι αξίζετε για τις πράξεις σας. Αλλά μέχρι τότε, μην θαυμάζετε καθόλου την κρίση του Θεού για εσάς! Η ζωή σας είναι ένα κατόρθωμα: οδηγήστε την προσεκτικά, ευσυνείδητα, ιερά, ειλικρινά, και με όλα αυτά δεν θα έχετε απολύτως κανένα δικαίωμα να υφαίνετε και να βάζετε στον εαυτό σας στεφάνια νίκης! Ο μόνος σας Στεφανωτής είναι ο Θεός, αλλά στεφανώνει μόνο τους άξιους, και είστε άξιοι; Ξέρω ότι δεν θα πείτε, θα ντραπείτε να πείτε ευθέως "ναι!", αλλά αυτή η απάντηση προδίδεται ήδη από την ίδια σας την αυτοπεποίθηση, την επιβεβαίωση στον εαυτό σας, αποδεικνύοντας ότι είστε ένας άθλιος εγωιστής, που ζείτε σε άθλια αυταπάτη και αυταπάτη! Εσείς οι ίδιοι έχετε ήδη ανυψώσει τον εαυτό σας στην κατάσταση ενός αγίου με ολόκληρη την εμφάνισή σας - την εξωτερική ψεύτικη και την εσωτερική, την οποία έχετε καταφέρει να συμμορφώσετε με την εξωτερική ψεύτικη. Και με το βάδισμά σου, και με τη φωνή σου, και με το βλέμμα των ματιών σου, και με τις κινήσεις των χεριών σου – φωνάζεις σε όλους για την αγιότητά σου, ότι «Δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους!» «Δεν είμαι από αυτόν τον κόσμο!» Ναι, μπορεί να έχεις όλα όσα θα μπορούσαν να σε δείξουν άγιο απέξω, αλλά ένα πράγμα λείπει, το πιο σημαντικό πράγμα, το ίδιο το θεμέλιο - η δακρυσμένη ταπεινότητα ενώπιον του Κυρίου, και... χωρίς αυτό το ένα πράγμα δεν έχεις - τίποτα! Είσαι εντελώς άθλιος και άθλιος στα μάτια του Θεού!.. Κύριε! Πώς γίνεται να μην εκτίθεμαι σε τέτοιο κενό και αθλιότητα, να μην κινούμαι, να μην κλαίω, να μην θρηνώ! Είμαι τόσο άθλιος! Και δεν βλέπω καμία ελπίδα διόρθωσης... Φαίνεται ότι θα είμαι πάντα ο ίδιος όπως είμαι τώρα!! Και δεν μπορώ να είμαι διαφορετικός, γιατί έχω απορροφήσει αθεράπευτα το δηλητήριο της αμαρτίας. Θεέ μου! Θα με ανανεώσεις;!
15 Δεκεμβρίου.
199.
«Αμάρτησα σαν άνθρωπος, και μάλιστα περισσότερο από άνθρωπο, αλλά πιο άθλια από θηρίο». (Προσευχή του 3ου Εσπερινού). Τι αξιολύπητο πλεονέκτημα της πιο λογικής δημιουργίας του ανθρώπου έναντι του άλογου θηρίου! Τι δάκρυα είναι άξια, και μας... συγκινεί αυτό;.. Καθόλου, και να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τα θηρία δεν θα μας περνούσε καν από το μυαλό αν η Εκκλησία δεν μας το είχε υπενθυμίσει αυτό!.. Πού με τα θηρία; Ανεβαίνουμε στον ουρανό, και μάλιστα στις πρώτες τάξεις των αγγέλων, και τότε δεν είμαστε αντίθετοι στο να «είμαστε σαν θεοί», βεβαιώνοντας τον εαυτό μας ότι η δουλειά της διακυβέρνησης του κόσμου και της διευθέτησης του πεπρωμένου μας θα πήγαινε διαφορετικά για εμάς...
15 Δεκεμβρίου.
200.
Τα γενέθλιά μου!... 29 χρόνια έχουν περάσει!... Πόσο ακόμα θα ζήσω είναι άγνωστο, και αν θα είμαι καλύτερα την ημέρα του θανάτου μου από τώρα, δεν ξέρω, δύσκολα; Ο χρόνος της εργασίας και των κατορθωμάτων κυλάει, πετάει άκαρπα, άσκοπα, και ο χρόνος της ανταπόδοσης είναι αιώνιος και τόσο τρομερός!... Θεέ μου! Ελέησέ με, και με τη ράβδο του ελέους Σου τράβηξέ με από τα βάθη της κόλασης!...
15 Δεκεμβρίου.
201.
Μακριά από εμάς, καταραμένη νωθρότητα, χαλάρωση, αμέλεια και τεμπελιά! Ας αφήσουμε ελεύθερο τον αδιάκοπο αυτοκαταναγκασμό για όλα τα καλά! Ας υπομένουμε ήττες, αλλά ας μην αφήνουμε συνεχώς την αυτοϊκανοποίηση να μας καταβάλλει! Ας καθαρίσουμε τις καρδιές μας από κάθε πάθος! Ας περιβάλλουμε τον εαυτό μας μόνο με τα πιο απαραίτητα, μακριά από την πολυτέλεια, την υπερβολική άνεση και τη διακόσμηση των δωματίων! Είσαι ένας άρρωστος μετανοών, και η ψυχή σου δεν χρειάζεται τέτοια θεραπεία. Πρέπει να αγγιχτεί και να αποκτήσει το δώρο των δακρύων, αλλά είναι αυτό δυνατό με την αδιάκοπη εντύπωση των μάταιων πραγμάτων του φθαρτού κόσμου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου