20 Δεκεμβρίου.
212.
Πόσο απαραίτητη είναι η ελευθερία της ψυχής, της σκέψης και της καρδιάς από κάθε μάταιη μέριμνα για τα εγκόσμια για όποιον επιδιώκει την στενότερη κοινωνία με τον Κύριο και την αφομοίωσή του σε Αυτόν. Όταν ακούς κάποιο συγκινητικό τραγούδι ή λόγο, κρατάς την αναπνοή σου, η καρδιά σου παγώνει και στέκεσαι σαν να έχει παγώσει, φοβούμενος το παραμικρό θρόισμα. Έτσι ακριβώς πρέπει κάποιος, με κομμένη την ανάσα και μια καρδιά παγωμένη σε οτιδήποτε εξωτερικό, να ακούει τον Κύριο, δηλώνοντας την παρουσία Του στην καρδιά με τις γλυκές φωνές του πνεύματος και τα τρυφερά συναισθήματα. Ή όταν είναι απαραίτητο μια εικόνα να ξεχωρίζει πιο έντονα στο φόντο και να είναι πιο όμορφη, τη ζωγραφίζουν σε λευκό φόντο. Και όσο πιο λευκό είναι αυτό το φόντο, τόσο πιο ελεύθερο είναι από κάθε τραχύτητα, ακαθαρσία, λεκέδες κ.λπ., τόσο πιο όμορφα και φωτεινά θα ξεχωρίζει η εικόνα, έτσι για την επιγραφή του Κυρίου στην καρδιά, χρειάζεται ένα λευκό φόντο, απαλλαγμένο από τα παραμικρά ελαττώματα και βρωμιά. Επίσης, ένα καθαρό ρεύμα αντανακλά τον ήλιο στην επιφάνειά του πολύ πιο φωτεινό και καθαρότερο από ένα συννεφιασμένο.
20 Δεκεμβρίου.
213.
Πόση δύναμη υπάρχει στην ελεημοσύνη που δίνεται με καλή καρδιά! Περισσότερη από πολλές θυσίες και λειτουργίες! «Πορευθέντες μάθετε τι είναι: Έλεος θέλω και όχι θυσία» (Ματθ. 9:13)!
20 Δεκεμβρίου.
214.
Σε ευτυχισμένους γάμους παρατηρείται ότι μετά από μια μακρά περίοδο συμβίωσης, ενός πνεύματος και ενός πνεύματος σε όλα, οι σύζυγοι μοιάζουν πολύ μεταξύ τους - τόσο στον τρόπο σκέψης και συναισθημάτων τους, όσο και σε όλη την εξωτερική τους συμπεριφορά (συνήθειες, έθιμα κ.λπ.). Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στον πνευματικό γάμο της ψυχής ενός ατόμου με τον Κύριο. Μετά από επίμονες προσπάθειες να Τον απεικονίσει κανείς στην ψυχή του, να Τον εδραιώσει σε αυτήν ως μια αχώριστη παρουσία, να συγχωνευθεί και να γίνει ένα μαζί Του, μετά από μακρές παραμονές, ιδιαίτερα συνεχείς, σε μια ατμόσφαιρα που περιβάλλεται από τις χαριστικές αναπνοές του Πνεύματος του Σωτήρος, το άτομο αρχίζει να αντανακλά στις πράξεις, τα συναισθήματα, τις σκέψεις του και σε όλη τη συμπεριφορά, τους τρόπους του κ.λπ. την ιδανική προσωπικότητα του Σωτήρος. Κάθε πράξη, σκέψη, συναίσθημα, πράξη ενός ατόμου που ζει και αναπνέει τον Σωτήρα γίνεται, ας πούμε, οι πράξεις, οι σκέψεις και οι πράξεις Του. Γι' αυτό πολλοί θεωρούσαν τον Πατέρα Ιωάννη Κρονστάνδη ως τον Ίδιο τον Σωτήρα. Σε τέτοιο βαθμό κατάφερε να γίνει σαν τον Σωτήρα στις παραμικρές κινήσεις του σώματος, της ψυχής και του πνεύματος, να συλλάβει και να διατηρήσει τις αντανακλάσεις Του μέσα του.
21 Δεκεμβρίου.
215.
Ανεκτίμητε Θησαυρέ όσων Σε αναζητούν! Ανείπωτη Γλυκύτητα όσων Σε επιθυμούν! Γλυκιά Παρηγοριά και Καταφύγιο όσων καταφεύγουν σε Εσένα! Συγκρότησε με, τον ανάξιο, ανάμεσα σε εκείνους για τους οποίους Εσύ είσαι τα πάντα, που μπόρεσαν να Σε εκτιμήσουν, να Σε επιθυμήσουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, και να Σε βρουν μέσα από επίμονη, επίμονη εργασία και αγώνα με όλα όσα Σε διώχνουν από μέσα μας!
21 Δεκεμβρίου.
216.
Γνωρίζω και βλέπω την αξία της ψυχής μου, βλέπω και γνωρίζω το βδέλυγμά της: πόσο ακάθαρτη είναι, άπληστη για κάθε τι το απαίσιο και ακάθαρτο, και με όλα αυτά - ωστόσο - υπερήφανη, αλαζονική, εγωκεντρική, καυχησιάρα, αγαπά την τιμή και τον έπαινο, και από μόνο τις μομφές και τη βλασφημία γίνεται απελπισμένη και θυμωμένη! Πόσο υποκριτική, ματαιόδοξη, αλαζονική είναι. Μπορώ να απαριθμήσω όλα τα βδέλυγμα της ψυχής μου! Όλο το βάρος τους μπορεί μόνο να γίνει αισθητό!!!
21 Δεκεμβρίου.
217.
Κύριε! Είναι δύσκολο για μένα - από τη συνείδηση της ακραίας ανικανότητάς μου για οτιδήποτε καλό, εξυψωμένο: πώς να το κάνω με καλό, εξυψωμένο τρόπο, μαθαίνω μόνο τότε, όταν έχω ενεργήσει άσχημα, απαίσια, ανέντιμα. Αυτό οφείλεται σε δύο λόγους: στην υπανάπτυξη της ίδιας της ψυχής μου, στους έμφυτους περιορισμούς και τα στερεότυπά της, και στην έλλειψη καλών τρόπων και της καλής επιρροής καλών, θερμόκαρδων παιδαγωγών, που θα προσπαθούσαν κάποια μέρα με την αγάπη ενός πατέρα, και όχι απλώς ενός αφεντικού ή αξιωματούχου, να κοιτάξουν - όχι την εξωτερική μου συμπεριφορά, αλλά μέσα στην ίδια την ψυχή μου, να τη ζεστάνουν, να τη χαϊδεύουν με ένα στοργικό χέρι, να ισιώσουν τα φυσικά δύσβατα κλαδιά, τις βλαστούς και τα ελαττώματά της. Αν ήταν έτσι, και με τις έμφυτες ατέλειες και τις ελλείψεις της ψυχής, θα μπορούσε να γίνει ένα πιο όμορφο δέντρο, πιο καρποφόρο από ό,τι είναι τώρα. Ω παιδαγωγοί! Γιατί δεν προχωράτε στην άγια κλήση σας πιο μακριά από το ραβδί, την εντολή και την τιμωρία των κακών πράξεων, και πιο μακριά από την επίσημη επιδοκιμασία ή επίκριση τους!...
22 Δεκεμβρίου .
218.
«Η αμαρτωλή ψυχή μου είναι γεμάτη από πολλά κακά » – τόσο από τον εαυτό μου όσο και από τους άλλους, τόσο ορθώς όσο και αδίκως, ντροπιάζοντας και ατιμάζοντας με. Θεέ μου! Η κραυγή μου προς Εσένα είναι οδυνηρή: προστάτεψε! Κάλυψε! Παρηγόρησε! Οδυνηρή είναι η λύπη μου και η ταπείνωσή μου, οδυνηρή είναι η κραυγή μου: για να μην χαθώ εντελώς!
22 Δεκεμβρίου.
219.
Η κατάστασή μας σε αυτή τη ζωή είναι σαν ενός πνιγμένου στη θάλασσα... Τα κύματα υψώνονται απειλητικά!... Σκοτάδι παντού, και ούτε ένα καλαμάκι για να πιαστεί κανείς!... Μόνο τα θυμωμένα κύματα, μη αφήνοντάς τον να βυθιστεί εντελώς, κουνάνε τον άτυχο παθόντα στην επιφάνειά τους, παρά τον βέβαιο θάνατο που προσπαθεί να παραμείνει στην κορυφή!... Και πάνω του το βραδινό αστέρι λαμπυρίζει έντονα - αυτό είναι το άυπνο μάτι του Ουράνιου Τιμονιέρη, που με συμπόνια καρδιάς παρακολουθεί τον αγώνα μας με τα τρομερά στοιχεία της φύσης, περιμένει τρέμοντας αν θα παραμείνουμε υπομονετικοί μέχρι το τέλος, αγωνιζόμενοι για τη σωτηρία μας, και, θέλοντας να μας επιτρέψει να εξαντλήσουμε όλη τη δύναμη του ζήλου μας για τον Θεό, διστάζει να απλώσει ένα χέρι βοήθειας. Αλλά τώρα... έχουμε εξασθενήσει: όλα αυτά μας φάνηκαν δύσκολα, σκληρά, αφόρητα... από τα χείλη μας ξεφεύγει: " Κύριε, σώσε μας, χανόμαστε . " Ματθαίος 14:31 );"
23 Δεκεμβρίου.
220.
Κύριε! Παραπονιέμαι σε Σένα για τον εαυτό μου: βοήθησέ με, προστάτεψέ με από τη βρωμιά και την ακαθαρσία μου και την άκρα αναξιότητά μου! Δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτά! Και βυθίζουν την ψυχή μου σε άκρα απελπισία!
23 Δεκεμβρίου.
221.
Μια ιδιαίτερα ευλογημένη κατάσταση βιώθηκε την παραμονή των Χριστουγέννων, κατά την πρώτη Λειτουργία του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου : έγινε αισθητή τόσο χαρούμενα, τόσο εύκολα, παρά τη διάρκεια της λειτουργίας – η βαρύτητα της καρδιάς δεν έγινε αισθητή με τέτοιο πόνο, αν και ήταν εκεί: δάκρυα απλώς έρχονταν στα μάτια, χωρίς να τα αναζητούν. Ω, μακάρι να χύνονταν και να ράντιζαν την ξερή μου γη!...
24 Δεκεμβρίου.
222.
Ιωσήφ ο Μνηστευμένος, Υπεραγία Παρθένε – πόσο έχεις υποφέρει από μάταιες υποψίες, μομφές και επιπλήξεις εξωτερικά! Δεν υπάρχει τίποτα βαρύτερο από τη μάταιη προσβολή και την καχυποψία! Ω, Υπεραγία Παρθένε, Μητέρα του Θεού! Και εσύ, επίσης, γνώρισες το βάρος αυτών των μαστιγών της ανθρώπινης συκοφαντίας και της συκοφαντίας! Και εσύ, Άμωμη, Παναγία των Χερουβείμ και Σεραφείμ, δεν έχεις γλιτώσει από το να υποφέρεις από άθλιες υποψίες και συκοφαντίες κατά της λαμπρότερης αγνότητας της παρθενίας σου! Αυτό δεν είναι λιγότερο από το να υποφέρεις ο Υιός σου συκοφαντία και καταδίκη για αμαρτίες και κακοήθειες των οποίων ήταν ξένος. Έτσι, κι εσύ έχεις στολιστεί με ένα στέμμα από αγκάθια ανθρώπινης συκοφαντίας και καυστικής κακοποίησης. Ευλογημένη συμμετοχή στα βάσανα του Αναμάρτητου!... Και εμείς, υποφέροντας ακόμη και για μια αιτία, προσποιούμαστε ότι είμαστε ταπεινωμένοι και προσβεβλημένοι από την αθωότητα!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου