ΤΑ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΑ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΟΙ.
Κι όμως, η γη δεν σταμάτησε. Ο ήλιος ανέτειλε την επόμενη μέρα. Κάποιος πήρε την καρέκλα του. Κάποιος έσβησε το όνομά του από την πόρτα. Ίσως και με ανακούφιση.
Η σκληρή αλήθεια; Ο κόσμος προχωρά. Ακόμα και χωρίς εσένα. Ακόμα και χωρίς εμένα.
Συστήματα, εταιρείες, εκκλησίες, σχέσεις, όλα βρίσκουν αντικαταστάτες. Σοκαριστικά γρήγορα.
Αυτό που φαινόταν να καταρρέει με την αποχώρησή σου... ξαναχτίζεται.
Αυτό που νόμιζες ότι δεν λειτουργούσε χωρίς εσένα... αναδιοργανώνεται.
Αυτό που σου ορκίστηκε ότι δεν θα αγαπούσε ποτέ ξανά κανέναν... αγαπάει διαφορετικά, κάποιον άλλο.
Είμαστε σημαντικοί, αλλά όχι απαραίτητοι.
Και ίσως εδώ βρίσκεται η πιο πικρή αλήθεια και, παραδόξως, η βαθύτερη απελευθέρωση.
Γιατί όταν καταλαβαίνεις ότι είσαι παροδικός, μαθαίνεις να σταματάς να προσκολλάσαι.
Όχι σε θέσεις. Όχι σε σχέσεις. Όχι σε χειροκροτήματα. Όχι να ελέγχεις.
Μαθαίνεις να είσαι παρών, όχι να κυριαρχείς.
Να δίνεις, όχι να επιβάλλεις.
Να έχεις σημασία, να μην πιστεύεις ότι είσαι το κέντρο του σύμπαντος.
Περνάμε τη ζωή μας δουλεύοντας σαν απελπισμένοι άνθρωποι, πιστεύοντας ότι χωρίς εμάς όλα καταρρέουν.
Χάνουμε την υγεία μας αποδεικνύοντας ότι είμαστε οι καλύτεροι, οι πιο έξυπνοι, οι πιο πολύτιμοι.
Και όταν αποτυγχάνεις... κάποιος σου λέει ήρεμα: "Θα βρούμε έναν αντικαταστάτη για σένα."
Ίσως είναι καιρός να ζήσεις διαφορετικά.
Να είσαι άνθρωπος, όχι θρύλος. Να αγαπάς, όχι να ελέγχεις.
Να ζεις, όχι απλώς να χτίζεις μια εικόνα.
Γιατί μια μέρα... δεν θα υπάρχεις πια.
Και δεν είναι οι τίτλοι σου που θα έχουν σημασία. Ούτε τα τρόπαια. Ούτε οι θυσίες.
Αλλά αυτό που άγγιξες στους άλλους, αυτό που άφησες στις ψυχές, όχι στα αρχεία.
Τα υπόλοιπα... θα ξεχαστούν.
Όπως ακριβώς ξεχάστηκαν όλοι οι άλλοι που νόμιζαν ότι ήταν αναντικατάστατοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου