Τὸ πρῶτο κεκραγάριο τοῦ ἑσπερινοῦ ὀνομάζει τὸν Μιχαὴλ “παραστάτην φαιδρότατον τῆς τρισηλίου θεότητος”.

Τὸ πρῶτο κεκραγάριο τοῦ ἑσπερινοῦ ὀνομάζει τὸν Μιχαὴλ “παραστάτην φαιδρότατον τῆς τρισηλίου θεότητος”. Ὁ Μιχαήλ εἶναι ὁ ἄρχων καὶ ὁ ἀποκαλυπτὴς τῆς δυνάμεως καὶ τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Κυρίου, μάλιστα τῶν ἐξ ἐφόδου γινομένων, ἢ τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ τῶν καταστρεπτικῶν γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ τοὺς ἐχθρούς. Ὡς καταπέλτης κτυπᾶ τὸ κακό, ἀλλὰ καὶ ἀπρόοπτα ἔρχεται ἀρωγὸς σὲ ἐκείνους ποὺ διέρχονται δυσχερέστατη καμπὴ στὴν ἱστορία τῆς ζωῆς τους, στιγμές φοβερὰ ἀνυπόφορες, γι' αὐτὸ τὸν ἀποκαλοῦμε "παραστάτην φαιδρότατον". Τὸ ἐπίθετο "φαιδρότατος" δείχνει τὴν φαεινότητά του, τὴν φωτεινότητά του καὶ τὴν χαρὰ τὴν ὁποία μεταφέρει στοὺς ἀνθρώ πους. Ὁ Μιχαήλ δὲν δημιουργεῖ τρόμο· ἀντίθετα, δημιουργεῖ φαιδρότητα. Εἶναι ἀδιάλειπτος παραστάτης ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, γεμᾶτος ἀπὸ φαιδρότητα καὶ χαρά, δείχνοντας ἔτσι ὅτι ὁ παραστάτης τοῦ Θεοῦ, εἴτε ἄνθρωπος εἶναι εἴτε ἄγγελος, δὲν ὑπάρχει ἐνδεχόμενο νὰ εἶναι μελαγχολικός, καταθλιπτικός, πονεμένος. Ἐὰν κανεὶς ἔχει ἐλάχιστη αἴσθηση τῆς θεότητος, ἀμέσως άλλοιώνεται ὅλη του ἡ ὑπόσταση, τὸ πρόσωπό του καὶ ἡ ψυχή του.

Παρίσταται δὲ ὁ Μιχαὴλ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ ἐκπληρώνει τὰ προστάγματα τοῦ ποιητοῦ τῶν ὅλων, τουτέστιν νὰ ἐκπροσωπεί τὸν Θεὸν ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ τοὺς διακονεῖ. Αὐτὸς τακτοποιεῖ τοὺς πεινασμένους, τοὺς διψασμένους, τοὺς ναυαγούς. Γιὰ νὰ σπεύσει ὁ Μιχαὴλ καὶ νὰ βρεθεί ἐν τῷ ἅμα κοντά μας, δὲν χρειάζεται μεγάλη διαδικασία, μόνον τὸ νεῦμα τοῦ Θεοῦ.

 Ὁ Γαβριήλ, ὅπως λέγουν τὰ τροπάριά του, εἶναι ὁ "ἀποκαλύπτων ἡμῖν θεῖον καὶ μέγα ὄντως μυστήριον"· ἀποκαλύπτει τὸν Χριστὸν σὲ ὅλες τὶς σκηνὲς τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῆς καθημερινῆς ζωῆς. Ὁ Γαβριήλ μᾶς ἀποκαλύπτει τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν καὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἰδιαίτερα τῆς σαρκώσεως τοῦ Λόγου. Ὅταν ὁ Θεὸς χρειάζεται νὰ ἀναγάγει τὴν καρδιά μας ἢ τὴν θεωρία μας στὸν ἑαυτό του, χρησιμοποιεῖ τὸν Γαβριήλ, τὸν ἐπὶ τῶν θεωρητικῶν ἄγγελο· αὐτὸς μᾶς πληρεῖ πάσης πνευματικῆς ἐφέσεως. Εἰδικώτερα στὸ πέμπτο καὶ ἕκτο κεκραγάριο, ὁ ὑμνογράφος τὸν ὀνομάζει "πρεσβευτὰ τῶν ψυχῶν ἡμῶν", διότι εἶναι ὁ κατ᾿ ἐξοχὴν πρέσβυς τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀναζητεῖ τὸν Θεόν. Ἡ ἐκζήτηση τοῦ Θεοῦ πραγματοποιεῖται μὲ τὴν αἴσθηση, τὴν βεβαιότητα καὶ τὸ βίωμα τῆς κοινωνίας καὶ τῆς μετοχῆς στὴν ζωὴ τοῦ Θεοῦ. Ἐπίσης, γιὰ νὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ γνωρίσει κάπως τὸν Θεὸν καὶ νὰ τὸν ἀγαπήσει, χρειάζεται ἔνθεος μέθεξις. Σὲ αὐτὴ τὴν κοινωνία καὶ τὴν μέθεξη τοῦ Θεοῦ βοηθά κατ᾿ ἐξοχὴν ὁ Γαβριήλ, ὁ μέγας ἀρχιστράτηγος. Αὐτὸ λέγει τὸ τέταρτο κεκραγάριο: "Νοῦς ὁ προαιώνιος φῶς ὑπεστήσατο δεύτερον, Γαβριήλ σε, μεθέξεσιν ἐνθέοις, φωτίζοντα πᾶσαν οἰκουμένην".

Αὐτοὶ οἱ δύο Ἀρχάγγελοι, ὁ Μιχαὴλ καὶ ὁ Γαβριήλ, Γαβριήλ σημαίνει Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, κυριαρχοῦν στὴν σημερινὴ ἑορτή, καὶ μαζὶ μὲ αὐτοὺς οἱ ὑπόλοιποι νόες.»

~ αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης