Μια πολύ όμορφη επιστολή δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα «Εστία» της 16ης Ιανουαρίου 2009.
Ό συντάκτης της Αντώνης Ν. Βένετης αναφέρεται στην Ευπατορία της Κριμαίας, πόλη τώρα της Ουκρανίας, πού, όπως θα έλεγε ο Αλεξανδρινός, είναι «παλαιόθεν Έλληνίς», κτισμένη στην Ελληνιστική περίοδο.
Ό συντάκτης της γράφει «στους χρόνους των Τσάρων ήταν φιλόξενο καταφύγιο των Ελλήνων της Μ. Ασίας, πού εδιώκοντο από τους Τούρκους, Στις αρχές του 20ου αιώνα ο ελληνικός πληθυσμός της Κριμαίας ήκμαζε και ευημερούσε. Ή Εύπατορία, μια επαρχιακή πόλη, είχε δύο χιλιάδες Έλληνες, εκκλησία και Ελληνικό σχολείο.
Ύστερα ήλθαν οι Μπολσεβίκοι, χειρότεροι κι από τους Τούρκους. Αρχίζει ένας ανελέητος διωγμός του ελληνικού στοιχείου. Με την ολοκληρωτική κυριαρχία του Σταλινισμού, οι αυθαιρεσίες, οι πιέσεις και οι διώξεις των Ελλήνων κορυφώθηκαν. Θεωρούνται πολίτες τρίτης κατηγορίας και εκτοπίζονται ομαδικά στις στέπες της Σιβηρίας. Ό τελευταίος ομαδικός διωγμός το 1944 εκμηδένισε τον Ελληνικό πληθυσμό της Ευπατορίας. Μεταφέρονται συλλήβδην στις παγωμένες εκτάσεις του Ουζμπεκιστάν. Μεταξύ αυτών και ή οικογένεια του Γεωργίου Σακκά, με τα δύο ανήλικα παιδιά του, τον Τιμόθεο και τον Κυριάκο, ηλικίας δύο ετών. Κατορθώνουν, κατ' εξαίρεση, να επανέλθουν στην Ελλάδα το 1948. Ό αρχιμανδρίτης Τιμόθεος Σακκάς ήταν επί 40 χρόνια ο ιερατικός προϊστάμενος στην Ρωσική Εκκλησία της οδού Φιλελλήνων, στην Αθήνα.
Συνταξιοδοτήθηκε προ διετίας. Το μόνο πού θυμίζει πια Ελλάδα στη μακρινή Ευπατορίας είναι τα νεοκλασικά σπίτια των Ελλήνων εμπόρων και αστών».
Σημείωσης «Ορθόδοξου Τύπου»:
οι Έλληνες όπου πήγαν έγιναν συνώνυμο της πνευματικής προόδου, των γραμμάτων, των τεχνών. Γι' αυτό πρέπει να είμαστε υπερήφανοι. οι αρχαίοι μας πρόγονοι έλεγαν ότι ή μεγαλύτερη κληρονομιά, πού μπορεί να αφήσει κάποιος είναι ή αγαθή του μνήμη. Όπου πήγαν οι προγονοί μας μέχρι και οι τελευταίες γενιές μεταναστών, άφησαν όντως μνήμη αγαθή. Μνήμη αγαθή άφησαν, διότι ήσαν στολισμένοι με αρετές, πού απόκτησαν με την φιλοπονία τους, την εργατικότητα τους, την ακράδαντη Πίστη τους στον Τριαδικό Θεό, την αγάπη τους για προκοπή και ό,τι όμορφο και ευλογημένο.
Ό αρχιμανδρίτης Τιμόθεος Σακκάς δεν υπήρξε μόνο προϊστάμενος επί 40 χρόνια της Ρωσικής Εκκλησίας Αθηνών, την οποία και με εκλεκτούς συνεργάτες - επιτρόπους του Ναού ανακαίνισε και μερίμνησε για το ευπαρουσίαστο των αρχαιολογικών ευρημάτων, πού κρύβει στα σπλάχνα της.
Ό αρχιμανδρίτης Τιμόθεος Σακκάς είναι από το 1980 ηγούμενος της Ί. Μ. Παρακλήτου (Ωρωπού) με τις θαυμάσιες —και σε μεγάλο αριθμό— εκδόσεις και τα ωφελιμότατα πνευματικού περιεχομένου φυλλάδια, τα όποια έχουν οικοδομήσει και στερεώσει πνευματικά εκατομμύρια πιστών σε Ελλάδα, Ρωσία, Γεωργία, Πολωνία, Ουκρανία και πολλές άλλες χώρες.
Επιπλέον, ο ανωτέρω είναι πρόεδρος του Δ.Σ. του Χριστιανικού Φιλανθρωπικού Συλλόγου «Ή Αγία Τριάς», στην οποίο ανήκει το Ρωσικό Γηροκομείο Άργυρουπόλεως Αττικής. Μπροστά στην ομορφιά των έργων και την θεοφιλή διακονία του ανωτέρω, εμείς, αντί σχολίου, σεμνυνόμεθα.
Ό συντάκτης της Αντώνης Ν. Βένετης αναφέρεται στην Ευπατορία της Κριμαίας, πόλη τώρα της Ουκρανίας, πού, όπως θα έλεγε ο Αλεξανδρινός, είναι «παλαιόθεν Έλληνίς», κτισμένη στην Ελληνιστική περίοδο.
Ό συντάκτης της γράφει «στους χρόνους των Τσάρων ήταν φιλόξενο καταφύγιο των Ελλήνων της Μ. Ασίας, πού εδιώκοντο από τους Τούρκους, Στις αρχές του 20ου αιώνα ο ελληνικός πληθυσμός της Κριμαίας ήκμαζε και ευημερούσε. Ή Εύπατορία, μια επαρχιακή πόλη, είχε δύο χιλιάδες Έλληνες, εκκλησία και Ελληνικό σχολείο.
Ύστερα ήλθαν οι Μπολσεβίκοι, χειρότεροι κι από τους Τούρκους. Αρχίζει ένας ανελέητος διωγμός του ελληνικού στοιχείου. Με την ολοκληρωτική κυριαρχία του Σταλινισμού, οι αυθαιρεσίες, οι πιέσεις και οι διώξεις των Ελλήνων κορυφώθηκαν. Θεωρούνται πολίτες τρίτης κατηγορίας και εκτοπίζονται ομαδικά στις στέπες της Σιβηρίας. Ό τελευταίος ομαδικός διωγμός το 1944 εκμηδένισε τον Ελληνικό πληθυσμό της Ευπατορίας. Μεταφέρονται συλλήβδην στις παγωμένες εκτάσεις του Ουζμπεκιστάν. Μεταξύ αυτών και ή οικογένεια του Γεωργίου Σακκά, με τα δύο ανήλικα παιδιά του, τον Τιμόθεο και τον Κυριάκο, ηλικίας δύο ετών. Κατορθώνουν, κατ' εξαίρεση, να επανέλθουν στην Ελλάδα το 1948. Ό αρχιμανδρίτης Τιμόθεος Σακκάς ήταν επί 40 χρόνια ο ιερατικός προϊστάμενος στην Ρωσική Εκκλησία της οδού Φιλελλήνων, στην Αθήνα.
Συνταξιοδοτήθηκε προ διετίας. Το μόνο πού θυμίζει πια Ελλάδα στη μακρινή Ευπατορίας είναι τα νεοκλασικά σπίτια των Ελλήνων εμπόρων και αστών».
Σημείωσης «Ορθόδοξου Τύπου»:
οι Έλληνες όπου πήγαν έγιναν συνώνυμο της πνευματικής προόδου, των γραμμάτων, των τεχνών. Γι' αυτό πρέπει να είμαστε υπερήφανοι. οι αρχαίοι μας πρόγονοι έλεγαν ότι ή μεγαλύτερη κληρονομιά, πού μπορεί να αφήσει κάποιος είναι ή αγαθή του μνήμη. Όπου πήγαν οι προγονοί μας μέχρι και οι τελευταίες γενιές μεταναστών, άφησαν όντως μνήμη αγαθή. Μνήμη αγαθή άφησαν, διότι ήσαν στολισμένοι με αρετές, πού απόκτησαν με την φιλοπονία τους, την εργατικότητα τους, την ακράδαντη Πίστη τους στον Τριαδικό Θεό, την αγάπη τους για προκοπή και ό,τι όμορφο και ευλογημένο.
Ό αρχιμανδρίτης Τιμόθεος Σακκάς δεν υπήρξε μόνο προϊστάμενος επί 40 χρόνια της Ρωσικής Εκκλησίας Αθηνών, την οποία και με εκλεκτούς συνεργάτες - επιτρόπους του Ναού ανακαίνισε και μερίμνησε για το ευπαρουσίαστο των αρχαιολογικών ευρημάτων, πού κρύβει στα σπλάχνα της.
Ό αρχιμανδρίτης Τιμόθεος Σακκάς είναι από το 1980 ηγούμενος της Ί. Μ. Παρακλήτου (Ωρωπού) με τις θαυμάσιες —και σε μεγάλο αριθμό— εκδόσεις και τα ωφελιμότατα πνευματικού περιεχομένου φυλλάδια, τα όποια έχουν οικοδομήσει και στερεώσει πνευματικά εκατομμύρια πιστών σε Ελλάδα, Ρωσία, Γεωργία, Πολωνία, Ουκρανία και πολλές άλλες χώρες.
Επιπλέον, ο ανωτέρω είναι πρόεδρος του Δ.Σ. του Χριστιανικού Φιλανθρωπικού Συλλόγου «Ή Αγία Τριάς», στην οποίο ανήκει το Ρωσικό Γηροκομείο Άργυρουπόλεως Αττικής. Μπροστά στην ομορφιά των έργων και την θεοφιλή διακονία του ανωτέρω, εμείς, αντί σχολίου, σεμνυνόμεθα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου