Όσοι έζησαν κοντά στον Γέροντα Αιμιλιανό τα πρώτα χρόνια της εγκαταβιώσεως της αδελφότητας του, στην μονή Σίμωνος Πέτρας, έχουν φυλάξει στην καρδιά τους τις συνάξεις, κατά την διάρκεια των οποίων προσέφερε τον λόγο του στα πνευματικά του τέκνα.
Συχνά ο Γέροντας μιλούσε αυθόρμητα για προσφιλή του θέματα και του άρεσε να σχολιάζη τον Βίο κάποιου οσίου, ή κάποιο πατερικό κείμενο. Ένα εξ αυτών ήταν οι ασκητικοί Λόγοι του αββά Ησαία. Επιλογή ιδιαιτέρως επιτυχής, διότι το κείμενο αυτό αποτελεί μία ωραία σύνθεση της διδασκαλίας των πρώτων μοναχών της Αιγύπτου, κατά τον 4ο και 5ο αιώνα.
Ένας τέτοιος σχολιασμός απεικονίζει με τρόπο θαυμαστό την πνευματική παράδοση εντός της Εκκλησίας. Όπως όλοι οι μεγάλοι σύγχρονοι Γέροντες του Αγίου Όρους, ο Γέροντας Αιμιλιανός δεν δίδαξε δική του διδασκαλία. Δεν επινόησε τίποτε, δεν νεωτέρισε. Το μόνο που έκανε ήταν να μεταδίδη μιά κληρονομιά που έφθανε μέχρι τις πρώτες ημέρες του μοναχισμού. Κι όμως, η διδαχή αυτή παίρνει στα χείλη του, νέα εξ ολοκλήρου ζωή και μιά επικαιρότητα μοναδική. Δεν είναι στερεότυπη επανάληψη, αλλά έκφραση αυτού που ο ίδιος ζούσε, αυτού που είχε βιώσει υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Επειδή όμως το Πνεύμα που τον ζωογονούσε ήταν το ίδιο με εκείνο που ενέπνεε άλλοτε τον αββά Ησαία και όλους τους Πατέρες, βρίσκει κανείς μια πλήρη σύμπνοια, μια θαυμαστή συμφωνία ανάμεσα στον λόγο του Γέροντα και τα κείμενα του 4ου και του 5ου αιώνα
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Σαφώς ό Κύριος ορίζει οτι «ή βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και βιασταί άρπάζουσιν αυτήν» . Επομένως, πάντες οί πιστεύοντες εις Χριστόν ζουν ως βιασταί και μαχητοί, πονοΰντες και κοπιώντες, έως « κατοικήσαι τον Χριστόν » εν ταΐς καρδίαις αυτών. Πολλω δε μάλλον οι μοναχοί εκλήθησαν νά βιοΰν και νά κηρύσσουν έργοις και μόχθοις την ερχόμενην βασιλείαν, δι' ου ολως ιδιαιτέρως χαρακτηρίζονται ώς βιασταί.
Και ό μέγιστος απόστολος, ό Παΰλος, πιστός εις τον λόγον τοΰ Κυρίου, χαίρει και συγχαίρει, όταν ή ευαγγελική βία εξιμνήται εως σταυρού και θανάτου, ομολόγων οτι « οί τού Χριστού την σάρκα έσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταΐς έπιθυμίαις » και καυχώμενος « έν τώ σταυρώ τοΰ Κυρίου ημών Ίησοΰ Χριστού »
Οί άγιοι Πατέρες, έν συνεχεία, στοιχοΰντες είς την εύαγγελικήν αυτήν αρχήν και άφορμήν της έν Χριστώ ζωής, με πίστιν και πεποίθησιν λέγουν « Ή οδός τοΰ Θεοΰ σταυρός καθημερινός έστιν». "Αλλος· «Τό εαυτόν βιάζεσθαι είς παντα, σίτος έστιν ό μοναχός » . "Ετερος* «Μοναχός έστιν βία φύσεως διηνεκής» .
Τό πνευματικόν αυτό αξίωμα εχει γίνει συνείδησις ολων των άκολουθούντων τοις ϊχνεσι του Χριστού, οΐτινες την άσκητικήν βίαν βλέπουν ώς μιμημα μαρτυρικόν, που προσφέρει ευφρόσυνους αντιμισθίας και επαγγελίας αιωνίου ζωής.
Πώς ομως εις τους άθλητάς της πίστεως ή βία κατέστη τοιούτον ορμημα καί πηγή άνέσεως; Ή κραυγή που καθημερινώς τήν άκουομεν άπό μυριάδας καρδίων, « άνες μοι, ίνα άναψύξω» , ευρίσκει ασφαλή άπάντησιν, άπήχημα λυτρωτικόν «Μηδεις τήν άνεσιν έπιζητείτω, άλλα στενοΰσθω νυν και θλιβέσθω, ίνα τήν ευρυχωρίαν τής τοΰ Θεοΰ βασιλείας κληρονομήση »
Τό αρχείο περιέχει τά εξής
1ον Η ανεσις τής βίας καί η βία τής ανέσεως
2ον Περί Θεού: Λόγος Αισθήσεως
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
1.Περί Προσευχής
2.Η Προσευχή του Αγίου Όρους
1.Μέρος Α'
2.Μέρος Β'
3.Μέρος Γ'
4.Επίλογος
3.Η Θεία Λειτουργία
4.Η Παρουσία μας εις τον Ναόν
5.Οι Σχέσεις μας με τον Πλησίον
6.Ο Γάμος, το Μέγα Μυστήριον
7.Πνευματική Μελέτη
8.Πνευματική Ζωή
Size:
6993 KB
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου