Διονυσίου Μπατιστάτου θεολόγου - Συγγραφέως- Ο Γέρων Ιερώνυμος της Αίγινας.

1. Τα Τέκνα και οι Δούλοι

«Το της Υιοθεσίας χάρισμα» 

Ή μεγαλύτερα δωρεά προς τον άνθρωπο. Του ανοίγει την θύρα του παραδείσου. Αποκλειστικό προνόμιο του Ορθοδόξου.

Αυτήν την αλήθεια δεν ημπορούσε να κατανόηση ένας ζηλωτής Μωαμεθανός στην Κωνσταντινούπολι (άλλα και μήπως πολλοί «Ορθόδοξοι» την κατανοούν;).

Και όμως ό αείμνηστος π. Ιερώνυμος, με λόγια άπλα, που στάλαξε στο νου του το Άγιο Πνεύμα, κατόρθωσε να τον πείσει, πώς μονάχα με την Ορθοδοξία ευρίσκει ή νοσταλγός ψυχή τον παμπόθητο παράδεισο.

Τόσα χρόνια τώρα κι ό χρόνος δεν απάλειψε απ' τη μνήμη μου το αφήγημα του, που με σεμνότητα και ταπεινοσύνη μου διηγήθηκε ένα απόγευμα στο κελλάκι του, στην Αίγινα.

«Στα 189..», μου ανιστόρησε, «βρισκόμουνα με την μητέρα μου στην Πόλι. Δεν ήτανε πολύς καιρός, πού είχα χειροτονηθεί παπάς. Σ' αυτό συνετέλεσε κι ή αγιασμένη ψυχή της Μητέρας, με τις επίμονες προτροπές της.

Μια ημέρα έρχεται στο σπίτι μας ένας Τούρκος Χωροφύλακας. Έφέντη παπά, μου λέγει, σε θέλει ό μεγάλος Κάδης.

Προς στιγμήν ταράχθηκα. Τί να με ήθελε, τάχα, ό μεγάλος Καδής, δηλαδή ό Αρχιδικαστής; Μήπως, άραγε, μαγειρεύανε τίποτα οι Τούρκοι εις βάρος των δυστυχισμένων Ρωμιών; Έκανα τον σταυρό μου, πήρα την ευχή της Μάνας και ξεκίνησα για τον Καδή, προετοιμασμένος για όλα.

Μόλις έφθασα στο Γραφείο, ό Καδής με υποδέχθηκε με φιλοφροσύνη. Έδιωξε όλους απ' το Γραφείο, έκλεισε τις πόρτες καλά κι άρχισε να μου λέγει:

- Έφέντη παπά, παίρνω μισθό 6 λίρες τον μήνα. Κρατώ 2 για την οικογένεια μου. Διαθέτω τις 4 για ελεημοσύνη- παντρεύω ορφανά, προστατεύω χήρες, δίνω σε άρρωστους. Νηστεύω και προσεύχομαι με πίστη στον Θεό. Όταν βρίσκομαι στο κριτήριο, δικάζω ή αθωώνω, αφού βεβαιωθώ για το δίκιο, χωρίς να δέχομαι καμιά σύσταση ή απειλή από κανένα, ούτε κι απ' τον Βεζίρη...

Χαμηλώνοντας την φωνή του και γεμάτος λαχτάρα, με ερώτησε ό Καδής:

-        Έφέντη παπά, δεν θα πάω στον Παράδεισο, πού λέτε σεις οι Χριστιανοί

Ό τι. Ιερώνυμος διέγνωσε την μυστική νοσταλγία, που φούντωνε στη καρδιά του αλλοθρήσκου. Ή αύρα του Άγιου Πνεύματος δρόσιζε απαλά τον Τούρκο Αρχιδικαστή• κι ό π. Ιερώνυμος, όργανο της Θείας Προνοίας, έπρεπε να δώσει την μαρτυρία της Ορθοδοξίας και να έλκυση προς την Αλήθεια τον Νοσταλγό του Παραδείσου.

«- Δεν με λέγεις, εφέντη Καδίτ, έχεις παιδιά;

-Έχω, απήντησε ό Αρχιδικαστής.

-        Έχεις δούλους, υπηρέτες; ξαναρώτησε ό π. Ιερώνυμος. -Έχω και δούλους.

-        Τούς αγαπάς τούς δούλους σου;

-        Τούς αγαπώ, γιατί είναι πειθαρχικοί και κάνουν το θέλημα μου. -Έχεις σκοπό να τούς καταστήσεις κληρονόμους στα υποστατικά

σου, σαν αποθάνεις;

-        Όχι!

-        Γιατί;

-        Το δικαίωμα κληρονομιάς της πατρικής περιουσίας ανήκει αποκλειστικά στα νόμιμα τέκνα.

Ό π. Ιερώνυμος, σώπασε για λίγο. Και μετά, είπε αποφασιστικά:

-        Με όσα κάνεις, έφέντη Καδή, είσαι ό καλός δούλος του Θεού. 'Αν θέλεις όμως να κληρονομήσεις τον πατρικό Οίκο, τον παράδεισο, πρέπει να γίνεις τέκνον Του. Αυτό σημαίνει πώς πρέπει να ασπασθής την Ορθόδοξο πίστη και να βαπτιστής».

Κι ό Αρχιδικαστής εδέχθη την σύσταση. Παρατήθηκε, έφυγε απ' την Πόλι, ασπάσθη την Ορθοδοξία και βαπτίστηκε.

2. Να μη φιλήσεις την κόρη σου

-        Αγαπάς την κόρη σου;

-        Την αγαπώ. Γέροντα!

-        Τότε, να μην την φιλήσεις ποτέ σου.

Αυτά συνέστησε ό αείμνηστος π. Ιερώνυμος της Αίγίνης, σε κάποιον πατέρα, πού τον επεσκέφθη μαζί με την πεντάχρονη κορούλα του.

Σωστή ζωγραφιά ή μικρή παιδούλα. Ζωντανό Χερουβείμ σε πίνακα Αναγεννήσεως. Ένα χαριτωμένο προσωπάκι, πλαισιωμένο από δυο καστανόξανθα κοτσιδάκια. Δυο ματάκια, πού λάμπανε σαν Χριστουγεννιάτικα αστεράκια. Εικόνα αθωότητας, προκαλούσε από μοναχή της το στοργικό φίλημα. Τον ασπασμό του σεβασμού στην παιδική μεγαλειότητα.

Τί νόημα λοιπόν νάχε ή σύσταση του Γέροντα στον πατέρα της κορούλας, πού τον επισκέφθηκε;

Το βλέμμα του πατέρα έδειχνε απορία. "Ίσως και οίκτο για τον παράξενο τούτο παπά, πού δεν αισθανότανε την τρυφερότητα μιας πατρικής καρδιάς, πού δεν κατανοούσε τίποτα από το μυστήριο της αγάπης ανάμεσα στον πατέρα και το παιδί, πού δεν συγχωρούσε το φίλημα αυτού του χαριτωμένου κρίνου.

Κι ό κατάπληκτος πατέρας, μπόρεσε και ψέλλισε:

-        Γιατί Γέροντα;

-        Μη δείξεις την αδυναμία σου, αν θέλεις να την ωφελήσεις, να φτιάξης έναν καλό χαρακτήρα.

Ακαταλαβίστικα, τότε, τα λόγια του Γέροντα.

Προφητικά, σήμερα, για τον επισκέπτη εκείνον πατέρα.

Δεν τήρησε την συμβουλή του, και κείνη ή παιδούλα, ζυμωμένη με τα πατρικά χάδια, δυσκολεύεται να κατανόηση την ανάγκη κάποιας σκληρότητας μέσα στη ζωή. Δυσανασχετεί στην πατρική αυστηρότητα, γιατί, απλούστατα, δεν συνήθισε σ' αυτήν από μικρή. Έτσι το έργο της αγωγής, στα εφηβικά χρόνια, γίνεται πολύ πιο κουραστικό, αν ό πατέρας δεν έδειχνε παιδολατρεία από τότε.

«Μη ίλαρώσης βλέμμα προς θυγατέρα σου» Πείρα των αιώνων, πού ώδήγησε τον αλησμόνητο Γέροντα στην ψυχολογική παρατήρησι προς τον επισκέπτη του.

  ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΝΟΥΣΗ Ο ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ.