Η έρημος και η προσευχή για τον κόσμο κατά τον καιρό του πολέμου.

ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ.

Επιστολή 53

Η διακονία του.

The Old Rectory

23 Απριλίου 1975

Αγαπητοί μου, καλοί μου, προσφιλείς μου συγγενείς!

Υποθέτοντας ότι το γράμμα μου θα φθάσει σε σας τις παραμονές του Πάσχα, στέλνω ήδη τώρα τις καλύτερες ευχές μου και σας χαιρετίζω όλους με τον αρχαίο, αλλά μη παλαιούμενο χαιρετισμό: «Χριστός Ανέστη»!

Τι εξαιρετικό δώρο ήταν για μας, να σας επισκεφθούμε ακόμη μία φορά! Μου δόθηκε περισσότερος καιρός να μιλήσω μαζί σας, να δω τα αγαπητά πρόσωπά σας, να ακούσω τα τρυφερά σας λόγια, να δεχθώ τόσο ολοφάνερες πολλές εκδηλώσεις της αγάπης σας και της ασύγκριτης φιλοξενίας σας. Με πόσο θαυμαστό τρόπο διαφυλαχθήκατε όλοι ζωντανοί μετά από τις απίστευτες δοκιμασίες που έπεσαν στη μοίρα σας, ιδιαίτερα τον καιρό του Β’ παγκοσμίου πολέμου.

Για μένα η περίοδος του πολέμου συνέπεσε με τον καιρό της διαμονής μου στην έρημο.

 Κατάλυμά μου ήταν ένα σπήλαιο με απόκρημνες πλευρές, σχεδόν κατακόρυφους βράχους, πάνω στους οποίους κτυπούσαν κατά τις θυελλώδεις ημέρες και νύκτες τα κύματα της θάλασσας, και τα κτυπήματά τους τα αισθανόμουν ενώ ήμουν ξαπλωμένος στη σκληρή κλίνη μου.

 Τους φρικαλέους εκείνους για την Ευρώπη χρόνους η θάλασσα ησύχασε από τα πλοία, τα καράβια και τα καΐκια, ενώ εγώ είχα μεγαλύτερη  ησυχία, παρά όσο ήταν δυνατό κατά τους χρόνους πριν από τον πόλεμο.

Ώ, ήταν καιρός έντονης προσευχής για την ειρήνη όλου του κόσμου, ιδιαίτερα για τη Ρωσία. Άκουγα επανειλημμένα ότι οι Γερμανοί είχαν σκοπό να τελειώσουν με τη Ρωσία. Οι αξιωματικοί τους δεν έκρυβαν τα σχέδια τους για γενοκτονία: Να μοιράσουν τα κατακτημένα εδάφη στους στρατιώτες που πολεμούσαν στο «Ανατολικό» (για τους Γερμανούς) μέτωπο, αφήνοντας από όλον τον πληθυσμό της Ρωσίας γύρω στα τριάντα εκατομμύρια εργάτες για τη γη, χωρίς δικαίωμα για  μόρφωση, εφόσον θεωρούσαν τους Ρώσους υπανθρώπους και εργατικά κτήνη. Χιλιάδες φορές ευτυχώς που ο Θεός δεν επέτρεψε και οι Γερμανοί δεν επικράτησαν.

Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη με παντός είδους εγκλήματα, αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία από τους πολέμους, από τους παγκοσμίους πολέμους, προπαντός της εποχής μας, όπου όλοι οι άνθρωποι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο παρασύρονται στην «αδελφοκτονία»· σήμερα οι μεν «χαίρονται» γιατί φονεύθηκαν εκατοντάδες χιλιάδων, και εκατομμύρια ακόμη της άλλης πλευράς· αύριο αυτοί που υπέφεραν χαίρονται, γιατί εκδικήθηκαν τους δολοφόνους. 

Έτσι λοιπόν όλη η γη καλύπτεται από το σκοτάδι του καταχθόνιου μίσους, το Πνεύμα το Άγιο εγκαταλείπει τις ψυχές των ανθρώπων και η απόγνωση σκηνώνει στις καρδιές τους. Πέρασαν τριάντα χρόνια, αλλά η ειρήνη ακόμη δεν κατορθώθηκε και το σκοτάδι ακόμη δεν διαλύθηκε και το φως της αγάπης ακόμη δεν καταυγάζει τη γη.

Εκείνα τα εφιαλτικά χρόνια προσευχόμουν εντατικά, ιδιαίτερα κατά τις νύκτες. Με ένταση θρηνούσα στις προσευχές μου υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, περισσότερο όμως για τη Ρωσία, για τον ρωσικό λαό, που τον απειλούσε ο μεγαλύτερος κίνδυνος μιας σχεδόν ολοσχερούς καταστροφής .

Τις μέρες αυτές αφιερώνω όλες τις δυνάμεις και τον χρόνο μου στην υπηρεσία κυρίως των ανθρώπων που πάσχουν, των απελπισμένων, των συντετριμμένων από τη φτώχια και την καταφρόνηση εκ μέρους αυτών που τους περιβάλλουν και τα παρόμοια. Η εμπειρία της ερήμου με βοηθά στη διακονία μου. Αν εγώ ο ίδιος δεν γνώριζα τέτοια φτώχια, που για τις σύγχρονες ευρωπαϊκές χώρες είναι ασύλληπτη, δεν θα μπορούσα να συναντώ τους φτωχούς και εξουθενωμένους (και είναι η πλειονότητα από αυτούς που υπηρετώ) με τέτοιον ειλικρινή σεβασμό για το πρόσωπό τους και κατανόηση των παθημάτων τους, που τώρα μου δίνονται. 

Στη σπηλιά, με τον γυμνό βράχο πάνω από το κεφάλι μου και γύρω μου, στην ήσυχη νύχτα, το πνεύμα μου ήταν ελεύθερο να βλέπει όλο τον κόσμο από τη στιγμή της δημιουργίας ως την έσχατη ώρα της ιστορίας, αλλά και εκείνον που προηγείται του κόσμου αυτού, και εκείνον που κείται πέρα από τα γήινα όρια του χρόνου. Αν δεν είχα γνωρίσει στην έρημο την «πολυτέλεια» να συγκεντρώνεται η σκέψη μου στα κρίματα του ανθρώπου και το νόημα του ερχομού του στον κόσμο, δεν θα μπορούσαν να βοηθήσω τους διανοούμενους ανθρώπους (και από αυτούς υπάρχουν επίσης πολλοί) με λεπτή καρδιά, που αναζητούν διέξοδο από την κατάσταση που δημιουργήθηκε στον κόσμο για τους ίδιους και για όλη την ανθρωπότητα.  Έτσι μένω τώρα στην κατάσταση της πιο βαθειάς ευγνωμοσύνης προς την Θεία Πρόνοια για εμένα· για τις δύσκολες ημέρες περισσότερο από τις εύκολες, διότι από τα παθήματα γεννιέται η σοφία.

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ. ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ.