Ό γέροντας
Αμβρόσιος απ’ τήν Όπτινα ρώτησε έναν επισκέπτη, εάν πιστεύει ότι υπάρχει ό
διάβολος. Κι όταν πήρε θετική απάντηση, αφηγήθηκε τό έξης περιστατικό:
«Βλέπετε, κάποιοι αρνούνται αυτή τήν πίστη καί θεωρούν ότι ό διάβολος δεν είναι
τίποτα άλλο άπό προσωποποίηση των παθών μας. Τέτοιες σκέψεις μας βάζει ό ίδιος
ό εχθρός τής ανθρωπότητας γιά να τόν αρνούνται οί άνθρωποι οπότε αυτός να δρά
πιό ελεύθερα πάνω τους. Όμως πιθανόν νά διαβάσατε στην εφημερίδα, πώς σέ κάποια
σπίτια συμβαίνουν παράξενα πράγματα: πετούν άντικείμενα άπό μόνα τους, ακούγονται
θόρυβοι καί πολλά παρόμοια.
Αυτή είναι ή δράση των κακών πνευμάτων. Νά τί
συνέβη μία φορά. Στίς παραμονές τής νηστείας κάθονταν μιά παρέα άξιωματικών καί
άνάμεσά τους ό γέροντας στρατιωτικός ιερέας. Αρχισε συζήτηση γιά τά δαιμόνια.
Όλοι οί άξιωματικοί ηρνούντο την ύπαρξή τους καί τό χλεύαζαν ώς προκατάληψη που
παρέμεινε απ’ τό Μεσαίωνα. Ό ιερέας άκουγε γιά πολύ ώρα καί τελικά είπε:
“Εσείς, κύριοι, δέν πιστεύετε ότι υπάρχουν δαιμόνια καί νομίζετε ότι αυτό είναι
παραμύθι.
Μήπως κάποιος άπό σάς θά ήθελε, επάνω στόν έαυτό του νά δοκιμάσει άν
όντως υπάρχουν δαιμόνια;”. “Ναί”, είπε ένας κάπως μεγαλύτερος άξιωματικός.
“Ελάτε μαζί μου”, τοϋ είπε ό ιερέας. Πήγε ό άξιωματικός στό σπίτι του ιερέα κι
αυτός του έδωσε να διαβάζει τό προσευχητάριο, ιδιαίτερα τίς προσευχές πρός την
Παναγία Θεοτόκο (τίς προσευχές πρός τη Θεοτόκο, παρατήρησε ό γέροντας Αμβρόσιος
ότι ό διάβολος τίς μισεί ιδιαίτερα). Πρόσταξε λοιπόν ό ιερέας τόν άξιωματικό ν’
αρχίσει να διαβάζει τό προσευχητάριο άπ’ την Καθαρά Δευτέρα και μάλιστα
κλειδωμένος στό δωμάτιο. Ό άξιωματικός έτσι κι έκανε.
Όταν άρχισε ό αξιωματικός
να διαβάζει τίς προσευχές, αισθάνθηκε άνατριχίλα σά να περπατούν μυρμήγκια πάνω
στην πλάτη του. Την Τρίτη ξαναδιάβασε. Τότε άκόμα πιό δυνατά αισθάνθηκε
άνατριχίλα, φρίκη καί άκόμα περισσότερο πώς τά μυρμήγκια περπατούν πάνω στήν
πλάτη του, ενώ τά μαλλιά του ανασηκώθηκαν. Αισθάνθηκε ακόμα σά να περπατά
κάποιος γύρω του. Τήν τρίτη μέρα πάλι άρχισε να διαβάζει, όμως τότε άκουσε
ξεκάθαρα τό περπάτημα κάποιου στό δωμάτιο, μετά άπ’ αυτό κύμα ισχυρού καί κρύου
άνέμου να τόν χτυπά καί ξαφνικά άκουσε χλευαστική καί άγρια κραυγή: “'Ώστε κι
εσύ ήρθες στο προσευχητάριο!”. Ό άξιωματικός πήδησε τρομαγμένος, ξεκλείδωσε τήν
πόρτα, έτρεξε στόν ιερέα καί τού είπε: “Τώρα, πιστεύω ότι υπάρχουν δαιμόνια!”
(Ψυχωφέλημα Αναγνώσματα, 1903, II σελ. 219).
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ . ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΡΟΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου