Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΦΩΤΙΚΑ.ΓΕΡΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ.

Ή Φωτίκα

Φωτίκα καταγόταν άπό τα μέρη τών Σερρών. Ύπανδρεύθη τον κατά πάντα δίκαιο Ιωακείμ, πού περισσότερο θά του ταίριαζε τό ράσο απ’ ο,τι ή γραβάτα, τήν οποία φορούσε όλες τις καλές μέρες, γιά να κρατά τήν εύπρέπεια, όπως τήν παρέλαβε άπό τούς προγόνους του. Αυτοί οί καλοί Μικρασιάτες πίστευαν πώς τό καλό ντύσιμο στις γιορτές αντανακλά καί τής ημέρας τό μεγαλείο. ’Έτσι, καί όταν υποδέχονταν άνθρωπο στο σπιτικό τους καλοντύνονταν, γιά νά τον τιμήσουν περισσότερο.’Άν δέν ήταν τής άρεσκείας τους, πρόχειρα εμφανίζονταν ενώπιον του.’Άν δεν κρατούσαν αυτόν τον κανόνα, δεν θεωρούνταν σοβαρά και σεβαστικά άτομα. Καί άκουγες πολλές φορές: «Αύτός τον εαυτό του δεν τιμά- θα τίμηση τους άλλους;».

Έδώ, ας θυμηθούμε την ιστορία του ασκητού Άμμωνα καί του έπαρχου τής Αλεξάνδρειάς: 



Άκουσε ό έπαρχος την φήμη του ασκητού καί ξεκίνησε από την πόλη του να τον έπισκεφθή. Ό ερημίτης όμως, αποφεύγοντας την δόξα των ανθρώπων, ούδόλως επιθυμεί την συντυχία μαζί του. Πήρε λοιπόν ένα κομμάτι ψωμί, κάθισε έξω από την κέλλα του καί άρχισε ό φαφούτης γέρος να τό μασουλά. Γέμισε ολόκληρος ψίχουλα. Ό έπαρχος έρωτά:

-           Ποιος είναι ό Άμμωνάς, αυτός έδώ;

Βλέποντας τό θέαμα απογοητεύθηκε.

-           Γι’ αυτό έκανα τόσο δρόμο, να δω αυτόν τον άξεστο;

Καί άνεχώρησεν εις την χώραν αυτού προσβεβλημένος.

Ό ανατολίτης στην υποδοχή των ξένων γινότανε «μπαξές», γέμιζε αληθινή χαρά καί άνέπεμπεν εύχάς τώ Κυρίω. Καί όταν υποδεχόταν καί όταν κατευώδωνε. Ποτέ σ’ έκείνη τήν χώρα δεν θά έβλεπες τον ψυχρό τρόπο υποδοχής του δυτικού ανθρώπου με τά χέρια πίσω. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγωνιά από αυτήν. Όταν τούς βλέπης νά είσέρχωνται στήν έκκλησία με τά χέρια πίσω, άναλογίζεσαι τήν φτώχεια τους· πώς αυτοί οί άνθρωποι δεν έχουν νά δώσουν τίποτε στον Θεό, παρά μόνον σάρκες καί κόκκαλα. Ένώ ή ανοιχτή αγκαλιά είναι δείγμα τής απέραντης αγάπης, με τήν οποία ό Κύριός μας μ’ ανοιχτά τά χέρια μάς δέχεται στον Σταυρό. Αύτή ή ψυχρότητα στους στείρους καιρούς μας έφθασε καί στήν χώρα μας καί μάλιστα απ’ αυτούς πού «τό παίζουν» καί φαίνονται μεγάλοι.


 Άλλ’ ας έπιστρέψουμε στήν ευλογημένη Φωτίκα.

Αφού έπιασε τά πρώτα χρόνια τής τρίτης ηλικίας, προσεβλήθη από τήν ανίατη αρρώστια, πού οί παλιοί τήν είπαν φάουσα. Νοσηλευόταν στο Θεαγένειο, σε θάλαμο με οκτώ κρεβάτια. Απέναντι, σε μικρό δωμάτιο νοσηλευόταν μακαριστός τώρα ηγούμενος αγιορείτης. Ευθύς ώς άνοιγε ή πόρτα -του δωματίου, έξήρχετο ευωδία ικανή. Ή ευλαβής Φωτίκα έλεγε: «Θά θυμιά ό συνοδός του ήγουμένου και ευφραινόμαστε κι εμείς την χάρη τής εκκλησίας, που μήνες τώρα χάσαμε την μυρωδιά της μέσα στα νοσοκομεία». Κάποια φορά ο μοναχός επισκέφτηκε τον θάλαμο και σε κάθε μιά πονεμένη απηύθυνε χαιρετισμό και ευχές γρήγορης ανάρρωσης. Τον ρωτά ή καλή Φωτίκα:

-           Πάτερ μου, πόσες φορές την ημέρα θυμιάζετε καί έρχεται καί σε μάς του λιβανιού ή χάρις; Κι εγώ ή αμαρτωλή τρεις φορές θυμιάζω στο σπίτι μου, αλλά ποτέ δεν πέτυχα τόσο καλό λιβάνι.

-           Κυρά μου, δεν θυμιάζουμε. Απαγορεύονται οί μυρωδιές στο νοσοκομείο, γιατί, αν κάποιος έχει αλλεργία σε κάτι, θά του δημιουργήσουμε πρόβλημα. Έσύ τί οσφραίνεσαι ό Θεός γνωρίζει.

-           Καλέ μου Ιωακείμ, πίστεψέ με, πολλή παρηγοριά έχω κάθε φορά από αυτήν τήν εύωδία.

-           Ό καλός ηγούμενος κοιμήθηκε καί έκτοτε χάσαμε την παράκληση του Θεού. Ιωακείμ, μή χάσης, κύριέ μου, ποτέ την εύλάβειά σου στο ράσο. Καθένας που τό φορεί περιβάλλεται δόξα καί τιμή από τον Κύριό μας, περιβάλλεται φως Χριστού καί εύωδία του 'Αγίου Πνεύματος. Δεν γνωρίζω ποιος ήταν ό ηγούμενος καί τί υπήρξε στήν ζωή του. Ένα μόνον ξεύρω καί ομολογώ: μάς ευωδίαζε ή κεκρυμμένη του παρουσία.

.ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΜΟΡΦΕΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑ ΝΑ ΑΣΚΟΥΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΚΑΜΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. ΓΕΡΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ.