Εσταυρωμένη Αγάπη Απομαγνητοφωνημένος λόγος του π. Γερασίμου Φωκά.

“Οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόλλυται, αλλ' έχη ζωήν αιώνιον» (Ιω. γ΄, 15) γράφει ο Ευαγγελιστής της Αγάπης, ο Απόστολος της Αγάπης στο Ευαγγέλιο. Και τα λόγια αυτά δεν έμειναν λόγια, αλλά έγιναν έργο και της Αγίας Τριάδος το Δεύτερο Πρόσωπο,« ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ημιν, προς τους αχαρίστους ο Ευεργέτης, προς τους αιχμαλώτους ο Ελευθερωτής, προς τους εν σκότει καθημένους ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, επί τον Σταυρόν ο απαθής, επί τον Άδην το φως, επί τον θάνατον η ζωή, η ανάστασις δια τους πεσόντας, προς ον βοήσωμεν, ο Θεός ημών δόξα Σοι».

Και έρχεται η Εκκλησία να μας υπενθυμίσει σήμερα τι σημαίνει αγάπη, έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι έφτιαξε ο Θεός τον άνθρωπο, πρώτο δημιούργημα και μοναδικό από όλα όσα έφτιαξε ο Κύριος, ο Πλάστης του σύμπαντος κόσμου, ο Παντοκράτωρ, ο Δημιουργός ουρανού και γης, ορατών και αοράτων, έφτιαξε ο Θεός τον άνθρωπο ως το μόνο δημιούργημα το οποίο έχει το σχήμα του σταυρού. Αν απλώσει τα χέρια του ο άνθρωπος σχηματίζει το σταυρό. Γιατί; Γιατί ο άνθρωπος, εκεί στην Παλαιά Διαθήκη, στη Δημιουργία, έχει το σπέρμα, έχει το στόχο, έχει το ήθος αυτής της αγάπης. Είναι οι δύο γραμμές, είναι ο σταυρός και η μία γραμμή η κάθετος είναι από τη γη στον ουρανό, είναι η αγάπη που πρέπει να έχει ο άνθρωπος προς τον Θεό, προς τον Ουρανό, η αγάπη που πρέπει να έχει το δημιούργημα προς τον Δημιουργό, το πλάσμα προς τον Πλάστη του, το παιδί προς τον Πατέρα, ο άνθρωπος προς το Δημιουργό. Η άλλη, η οριζόντιος είναι η άλλη αγάπη, η δευτέρα και μεγάλη εντολή, είναι η αγάπη που πρέπει να έχει ο άνθρωπος προς το συνάνθρωπο του, προς τον κάθε άνθρωπο.

Αλλά δυστυχώς ήρθε ο διάβολος και μίσησε και φθόνησε αυτή την αγάπη, φθόνησε αυτή την σταυρική σχέση της αληθινής, της οντολογικής, της υπαρξιακής αγάπης. Ήρθε ο διάβολος και χώρισε τον άνθρωπο από την αγάπη ανθρώπου και Θεού και από την αγάπη ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Και θυμάστε αδελφοί μου, τόλμησε να πει ο άνθρωπος δια στόματος του Αδάμ προς το Θεό: “Εσύ φταις, η γυναίκα που μου έδωσες, αυτή με ηπάτησε”, δηλαδή, εσύ είσαι η αιτία του κακού, τόλμησε να πει στο Θεό και έτσι κόπηκε η σχέση, εξορίστηκε ο άνθρωπος και γράφει εκεί, σε ένα βιβλίο ότι όταν βγήκε η Εύα έξω από τον Παράδεισο άρχισε να κλαίει και από τα πρώτα δάκρυα που έριξε κάτω φύτρωσαν τα πρώτα αγκάθια, δηλαδή η πρώτη ανταρσία και της φύσεως και της κτίσεως, τα αγκάθια, τα τριβόλια, τα πάθη και οι κακίες. Και έτσι χώρισε ο άνθρωπος από το Θεό.

Αργότερα, θυμάστε τι έγινε αδελφοί μου, είναι η συνέπεια αυτή. Χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται. Μετά από λίγο έγινε το μεγαλύτερο κακό. Γράφει εκεί στη Γένεση ότι χώρισε, φυσικό ήτανε, και ο άνθρωπος από τον άνθρωπο και εφόνευσε, λέει, ο Κάιν τον αδελφό του τον Άβελ και λέει εκεί στη Γένεση ότι δολοφονήθηκε αδελφός από αδελφό και έπεσε το πρώτο αδελφικό αίμα στη γη και άρχισαν οι πόλεμοι, τα πάθη, οι διαστάσεις, τα μίση, οι κακίες.

Γι αυτό ακριβώς ήρθε ο Χριστός στη γη, γιατί είδε αυτή τη διάσταση, την απόσταση του ανθρώπου από τον Ουρανό, γι αυτό ήρθε, λοιπόν, ο Χριστός και “ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο” και έγινε άνθρωπος και ανέβηκε σε αυτή την Άγια Τράπεζα που λέγεται ο Σταυρός του Χριστού και έγινε η μοναδική θυσία στο κόσμο, έγινε η θυσία του Ιησού Χριστού εις τον Γολγοθά. Ο Κύριος επί του Σταυρού «ἢπλωσε τάς παλάμας και ἢνωσε τά τῷ πρίν διεστώτα” και άνοιξε το δρόμο. Είναι ο δρόμος, η κλίμακα δι ης αναβαίνομεν εις ουρανούς και ψάλλει η εκκλησία ότι άγγελοι και άνθρωποι συνεορτάζουσι, ανοίχτηκε ο Παράδεισος.

Αλλά τόσους αιώνες, αδελφοί μου, τι κάνει ο άνθρωπος;

Η ίδια τραγωδία συνεχίζεται, ακριβώς η ίδια αυλαία πολλές φορές σηκώνεται, τα ίδια σκηνικά, η ίδια τραγωδία επαναλαμβάνεται, γιατί; Γιατί ο άνθρωπος τολμάει να λέει όπως ο Αδάμ κάθε εποχής “δεν σε θέλω Θεέ μου, μακρυά από τα πόδια μου, δε θέλω το δρόμο σου, θέλω τη δική μου στράτα, θέλω τον εγωισμό μου, θέλω το συμφέρον μου, θέλω τα πάθη μου, θέλω την κακία μου, θέλω το δικό μου”. Και υβρίζει καθημερινά ο άνθρωπος,... μήπως κι εμείς; Πόσες φορές την ημέρα λέμε ότι θέλουμε το δικό μας, όχι το δικό Του, πόσες φορές κάνουμε υπακοή στο θέλημα του Θεού, πόσες φορές κάνουμε άκρα υπακοή όπως ο Χριστός ο οποίος έγινε υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού, όπως έκανε η Κυρία Θεοτόκος η Παναγία, όπως έκανε ο Πρόδρομος, όπως έκαναν οι Απόστολοι, όπως έκαναν οι Ομολογηταί, όπως έκαναν οι Άγιοι, όπως έκανε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός που μας φιλοξενεί εδώ, στον τόπο του κηρύγματός του, (στα Αγρίλια στη Σάμη), όπως έκανε ο Άγιος Γεράσιμος, και οι σύγχρονοι Άγιοι. Τι κάνουμε εμείς;

 Επαναλαμβάνει ο άνθρωπος αυτή την έπαρση, αυτή τη βλασφημία, την ύβρη ότι δεν θέλει τον Θεό. “Μακρυά να περάσω, άκρη από το δρόμο μου”. Και η συνέπεια, αδελφοί μου ποια είναι; Η συνέπεια είναι να γίνεται ο άνθρωπος, ο άνθρωπος για τον οποίο ήρθε ο Χριστός στη γη, να γίνεται τέρας και να συνεχίζουν οι πόλεμοι, αδελφοί μου, να συνεχίζουν οι συμπλοκές, να συνεχίζουν οι τρομοκρατίες, να συνεχίζουν οι βομβαρδισμοί και να αδελφοκτονείται η γη, να χύνεται αίμα αδελφικό, γιατί όλοι αδελφοί είμαστε, από τον ίδιο Πατέρα είμαστε, από το ίδιο χώμα είμαστε και στο ίδιο χώμα θα πάμε, να συνεχίζει να πέφτει αίμα αδελφικό τόσους αιώνες συνέχεια συνέχεια και σήμερα μάλιστα να πέφτει πολιτισμένα. Παλαιότερα σκότωνε ο ένας τον άλλο με μαχαίρι, σήμερα έχουν εφεύρει νέους τρόπους να δολοφονούν τους ανθρώπους, να δολοφονούν ακόμη και τα έμβρυα και να διαιωνίζουν το κακό, να καταστρέφουν γενεές χιλιάδες εκατομμύρια, εκατομμύρια ανθρώπων με τις βόμβες της Χιροσίμα, και διαχρονικά, γενεές γενεών. Αυτό λέγεται πολιτισμός, αυτό βρήκε ο άνθρωπος, αυτό βρήκε. Επιτρέπεται αδελφοί μου, το θέλει ο Θεός, αυτό το κατάντημα, αυτή την κατάπτωση, αυτό το χάλι;

Θυμάμαι, αδελφοί μου, αυτές τις ημέρες πολύ έντονα, ημέρα της Αναλήψεως ήτανε, στο Βελιγράδι στη Σερβία και μετά τη Θεία Λειτουργία πήγαμε με ένα διάκο, μετά τους βομβαρδισμούς της ημέρας εκείνης, μόνο μιας ημέρας ήτανε, επήγαμε και είδαμε, εβομβάρδησαν ένα νοσοκομείο και ένα σχολείο. Το είδα με τα μάτια μου, αδελφοί μου, ήτανε μέσα στα ερείπια, μέσα στα τσιμέντα, μέσα στα σίδερα, μέσα στα τούβλα κομμάτια από μικρά παιδάκια και είπα στον Πατριάρχη, ο Πατριάρχης ήτανε άγιος,, αδελφοί μου, όντως άγιος, μεγάλης αρετής άνθρωπος.

“Μα Πατριάρχη μου, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουνε παιδιά, δεν έχουνε μανάδες, δεν έχουνε ψυχή”; Και μου είπε ο Πατριάρχης, που είχε πνεύμα Θεού:

“Και παιδιά και μανάδες έχουνε, και γυναίκες και αδέλφια, καρδιά δεν έχουνε, παιδί μου”.

Και του είπα κι εγώ:

“Τότε ο Θεός να τους ξεθεμελέψει, να μη μείνει κανείς, αφού δεν έχουνε καρδιά”. Και μου είπε: 

“΄Όχι παιδάκι μου, λέει στο Άγιο Ευαγγέλιο ο Χριστός' Αγαπάτε τους εχθρούς ημών'”.

Ακούτε αδελφοί μου, αυτό είναι του Σταυρού το κήρυγμα, αυτή είναι η δική μας απάντηση, όχι αυτό που λέω εγώ ο αμαρτωλός,, που λέμε εμείς οι άνθρωποι, αλλά αυτό που λέει ο Χριστός, αυτό που λέει η Εκκλησία, αυτό που λένε οι Άγιοι. Το δικό μας κήρυγμα, το δικό μας ήθος είναι “αγαπάτε τους εχθρούς ημών” και σήμερα βλέπετε τι γίνεται, βλέπετε με τη τρομοκρατία τι θύματα, τι ανθρώπους ανυπεράσπιστους, αθώους, τι μαρτύριο, τι πληγή, τι αίμα, τι κρουνός αίματος, τι αντεκδίκηση, τι τραγωδία!

Ζούμε, αδελφοί μου, σήμερα σε ένα κόσμο τόσο αβέβαιο, δεν ξέρουμε τι θα γίνει αύριο. Σε ένα κόσμο με τόση απελπισία, με τόση απαισιοδοξία, και έρχεται η Εκκλησία και στήνει το Σταυρό του Χριστού, που είναι “το ξύλον το ευσκιόφυλλον” να μπούμε από κάτω, να κουρνιάσουμε από κάτω, να απαγκιάσουμε από κάτω, να φωλιάσουμε από κάτω , να σκεπαστούμε από κάτω να βρούμε λίγη ασφάλεια, λίγη γαλήνη ψυχής. Έρχεται ο Χριστός να πει και πάλι και πολλάκις και μυριάκις γι αυτή την αγάπη, έρχεται ο Παύλος που κηρύσσει την Εσταυρωμένη Αγάπη, τον Ιησού Χριστό να πει:

“Ἡ ἀγάπη ... οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. Ἡ άγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει·”

Και θυμάμαι, αδελφοί μου, ένα σύγχρονο Άγιο, μεγάλο Άγιο, γίγαντα του πνεύματος, τον Γέροντα Σωφρόνιο. Όταν βομβάρδιζαν οι Γερμανοί στον Πόλεμο ήταν αυτός στο Άγιον Όρος και γράφει εκεί αυτός ο άνθρωπος της αρετής, που έκανε την Αγγλία Ορθοδοξία, που έκανε την Ευρώπη Ορθοδοξία, που έκανε την Αγγλία Άγιον Όρος, τέτοια αρετή που είχε και γράφει αυτός ο άνθρωπος εκεί στα Καρούλια που ήταν:

“Υψώνω τα χέρια μου πιο πολύ για τους Γερμανούς που βομβαρδίζουν, παρά γι αυτούς που είναι θύματα από κάτω”.

Αυτό είναι το δικό μας μήνυμα, αδελφοί μου, αλλά για να το καταλάβουμε είναι δύσκολο, είναι πολύ δύσκολο, θέλει πολλή δουλειά, θέλει πολλή εξομολόγηση, πολλή ταπείνωση, πολλή νηστεία για να φτάσουμε στη θυσία, να φτάσουμε στην Αγάπη.

Ο Χριστός όμως μας ικετεύει, ο Χριστός από το Σταυρό Του μας προκαλεί, μας περιμένει, μας υπομένει και επαναλαμβάνει ότι η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει,

“νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη”.

Και η Αγάπη του σε όλους εμάς, στις οικογένειές μας και σε όλο τον κόσμο.