Να θυμάσαι εκείνη τη στιγμή του
τσακωμού αλήθειες που
συχνά ξεχνώ: Οτι ο Θεός κάτι καλό θα
βγάλει. Οτι το επέτρεψε
για να ταπεινωθούμε και οι δύο.
Χώρισε ένας νέος από μια κοπέλα και
την αγαπούσε τόσο πολύ, που έλεγε: «Μακάρι να 'ναι ευτυχισμένη εκεί όπου θα
'ναι τώρα. Μ' όποιον άλλον βρει.
Μακάρι να κάνει ευτυχισμένη ζωή. Της αξίζει.
Την αγαπώ τόσο πολύ, που θέλω την ευτυχία της». Eνας άλλος όμως που πληγώθηκε
πολύ απ' την αγάπη -επειδή δεν ήταν καθαρή η αγάπη του, μα αρκετά ιδιοτελής,
σαν τη δική μας- αντέδρασε αλλιώς. Και μη βιάζεσαι, αγαπητέ μου, να πεις ότι οι
άλλοι είναι ιδιοτελείς, ενώ εσύ κι εγώ δεν είμαστε.
Oλοι είμαστε. Κι εγώ ιδιοτελής είμαι.
Οι πιο πολλοί θα αντιδρούσαν με τον ίδιο τρόπο. Oταν, λοιπόν, χώρισε ο άλλος
νέος, νευρίασε τόσο πολύ και έλεγε: «Α, αφού δεν τα κατάφερε μαζί μου, με
κανέναν δεν θα ευτυχήσει. Κι αυτό εύχομαι:
Να μην ευτυχήσει. Eτσι όπως μου
φέρθηκε να της φερθούν. Και τέτοια που μου 'κανε, παρόμοια να πάθει». Και του
λέει ένας: «Καλά, ρε παιδί μου, εσύ πριν από λίγο αγαπούσες τόσο πολύ την
κοπέλα, που έλεγες τα καλύτερα. Τώρα τι έπαθες; Πώς η αγάπη μεταστράφηκε σε
μίσος, εκδίκηση και χαιρεκακία; Πού πήγαν όλα αυτά τα αισθήματα και η γλύκα που
είχες;» Είδες; Αγαπούσες όσο σε αγαπούσα.
Αγαπούσες με όρους. Αγαπούσες με
προϋποθέσεις: «Αν μου φέρεσαι όπως θέλω και αν θέλεις μόνο εμένα, κι αν είσαι
μόνο μαζί μου, τότε εντάξει. Τότε, είσαι καλή και σ' αγαπάω». Η αγάπη μας περιστρέφεται
γύρω απ' το «εγώ» μας.
Ποιος αγαπάει αληθινά και άνευ όρων;
Ποιος αγαπάει ακόμα κι όταν δεν τον αγαπούν; Εγώ δεν μπορώ να πω ότι σε αγαπώ
καθαρά. Αυτό ξέρεις πότε θα φανεί;
Οταν γίνει κάτι και συγκρουστούμε. Οταν
συμβεί μεταξύ μας μια παρεξήγηση και με βρίσεις. Οταν τσακωθούμε. Κι αν
συνεχίσω να σε αγαπώ, τότε πράγματι έχω μέσα μου κάτι αληθινό. Για να γίνει
όμως αυτό, είναι ανάγκη να βλέπω πίσω απ' τα φαινόμενα. Να βλέπω τα κρυπτόμενα.
Και να θυμάμαι εκείνη τη στιγμή του τσακωμού αλήθειες που συχνά ξεχνώ: Οτι ο
Θεός κάτι καλό θα βγάλει. Οτι το επέτρεψε για να ταπεινωθούμε και οι δύο. Οτι
έχεις μια ψυχή όμορφη, παρά το άσχημο φέρσιμό σου. Τώρα η αγάπη μας είναι
ανέξοδη κι εύκολη. Τώρα με επαινείς και μου λες συγχαρητήρια. «Τι ωραία που
μιλάτε, πάτερ μου. Χάρηκα που σας είδα. Μα τι ωραία που μιλάτε». Κι εγώ σου λέω
τα ίδια: «Α, εσείς είστε ο κύριος και η κυρία τάδε, που με ακούσατε; Μπράβο».
Δηλαδή αγαπιόμαστε καθώς χαμογελάμε ο
ένας στον άλλον. Ετσι, είναι εύκολη η αγάπη. Και ποιος δεν αγαπάει τον άλλον με
τέτοιες συνθήκες; Κουτός θα ήμουν να μη σε αγαπούσα έτσι κι εσύ να μη με
αγαπούσες έτσι. Το θέμα είναι πώς θα αντιδράσεις όταν σε πονέσω! Και πώς θα
αντιδράσω στον πόνο που θα μου προκαλέσεις. Εκεί είναι που θα φανεί η ποιότητα
της αγάπης μας. Εκεί θα δείξεις αν πράγματι μπορείς να μ' αγαπάς.
~ π. Ανδρέας Κονάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου