Κοινοῦ Θεοδόσιος Ἡγεμὼν βίου, Κοινὴ Μονασταῖς ἐκβιώσας ζημία. Ἑνδεκάτῃ ὀλοὸν βίοτον λίπε Κοινοβιάρχης.

Ἀπολυτίκιον 

Ἦχος πλάγιος α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀρεταῖς θεοσδότοις ἐκλάμψας ὅσιε, Μοναστικῆς πολιτείας ὤφθης λαμπρὸς χαρακτήρ, καὶ φωστὴρ θεοειδὴς Πάτερ καὶ ἔξαρχος, Θεοδόσιε σοφέ, τῶν Ἀγγέλων μιμητά, θεράπων ὁ τῆς Τριάδος ἣν ἐκδυσώπει ἀπαύστως,ἐλεηθῆναι τάς ψυχάς ἠμῶν.

Βιογραφία

Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος γεννήθηκε στό χωριό Μωγαρισσοῦ τῆς Καππαδοκίας ἀπό πολύ πιστούς καί ἐνάρετους γονεῖς, τόν Προαιρέσιο καί τήν Εὐλογία. Ἔζησε στά χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Λέοντα τοῦ Μεγάλου (457 - 474 μ.Χ.) καί ἔφτασε ἕως καί τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Ἀναστασίου τοῦ Δικόρου (491 - 518 μ.Χ.). Ἀρνήθηκε τήν ἔγγαμη ζωή καί σέ νεαρή ἡλικία ἔγινε μοναχός. Ἀπό πολύ νωρίς διακρίθηκε γιά τήν ἐγκράτεια καί τήν ἠθική του τελειότητα.

Ἀφοῦ ἀσκήτεψε κοντά σέ μεγάλους ἀσκητές ὅπως ὁ Συμεών ὁ Στυλίτης (βλέπε 1 Σεπτεμβρίου) καί ὁ ἡσυχαστής Λογγίνος ἀποσύρθηκε σέ ἀπομακρυσμένο ἡσυχαστήριο ὅπου δίδασκε τό λόγο τοῦ Θεοῦ στούς περαστικούς διαβάτες. Ἡ φήμη του γιά τήν ἁγία ζωή του ἔγινε γρήγορα γνωστή στά πέρατα τῆς αὐτοκρατορίας καί ἔφερε στό ἡσυχαστήριό του δεκάδες ἀδελφούς ἀναγκάζοντας τόν Θεοδόσιο νά ἱδρύσει ἕνα εὐρύχωρο μοναστήρι ὅπου ἐφήρμοσε πιστά τά πρότυπα τοῦ ἀσκητικοῦ βίου. Ἔκανε πολλά θαύματα καί, ἀφοῦ δίδαξε τίς ἀρετές τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς στούς ἑκατοντάδες μαθητές του, ἐκοιμήθη σέ βαθύ γῆρας τό 529 μ.Χ.

Ἡ εἴδηση τῆς κοιμήσεώς του διαδόθηκε σάν ἀστραπή. Καί ἔτρεξαν πολλοί, λαϊκοί, κληρικοί καί μοναχοί, ἀκόμη καί Ἐπίσκοποι, γιά νά ἀσπαστοῦν τό ἱερό λείψανο τοῦ Ἁγίου ἀνδρός, πού στάθηκε γιά ὅλους φιλόστοργος πατέρας καί προστατευτικός ἀδελφός. Καί αὐτός ἀκόμη ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων προσῆλθε νά ἀσπασθεῖ καί νά παραστεῖ στήν ἐξόδιο Ἀκολουθία, μεγάλη δέ ὑπῆρξε ἡ συγκίνησή του, ὅταν βρέθηκε ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ σκηνώματος τοῦ Ὁσίου. Ἡ σύναξή του ἐτελεῖτο στό σεπτό Ἀποστολεῖο τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Πέτρου, πού ἦταν κοντά στήν Ἁγία Σοφία.

Μερικά ἀπό τά θαύματα τοῦ Ἁγίου εἶναι τά ἑξῆς: Ὁ Ἅγιος εἶχε κατασκευάσει ἕναν τάφο γιά τόν ἑαυτό του, ὥστε βλέποντάς τον νά θυμᾶται τό θάνατο. Τόν τάφο αὐτόν ἐγκαινίασε μέ τόν θάνατό του ἕνας Ἅγιος ἀσκητής, ὀνόματι Βασίλειος. Τόν ἀσκητή λοιπόν αὐτόν, ἐνῶ εἶχε πεθάνει, μόνο ὁ Θεοδόσιος καί ἕνας ἄλλος μοναχός τόν ἔβλεπαν νά στέκεται ἀνάμεσα στούς ἄλλους μοναχούς καί νά συμψάλλει. Στούς ὑπόλοιπους μοναχούς ὁ Βασίλειος ἦταν ἀθέατος. Ἕνα ἄλλο θαῦμα τοῦ Ἁγίου, εἶναι τό ὅτι σέ ἕναν τόπο στόν ὁποῖο ἐπρόκειτο νά ἱδρύσει μοναστήρι, ἄναψε σβησμένα κάρβουνα, χωρίς νά ἔχει φωτιά. Ἐπίσης, ὁ Ἅγιος προεῖπε καί τήν καταστροφή πού θά γινόταν στήν Ἀντιόχεια ἀπό μεγάλο σεισμό.