ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ (κατά κόσμον Ηλίας Μπαλάσκας) 1916-2008

ΙΩΣΗΦ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ (κατά κόσμον Ηλίας Μπαλάσκας) 1916-2008. «Ο π.Ιωσήφ γεννήθηκε το 1916. Υπήρξε γόνος ευσεβούς οικογενείας, την οποία χαρακτήριζε η βαθειά πίστη στον Χριστό και επιμελημένη χριστιανική ζωή. Δύο ακόμη από τα μέλη της οικογενείας του έγιναν μοναχοί, ο μακαριστός π. Βαρλαάμ Σιμωνοπετρίτης και η γερόντισσα Μακρίνα, Hγουμένη σήμερα της Ιεράς Μονής Παναγίας Ελεούσης στην Πάτρα.

 Ο γέρων Ιωσήφ υπηρέτησε ως στρατιώτης στα χρόνια του Ελληνοϊταλικού πολέμου, της γερμανικής εισβολής και του εμφυλίου. Είχε να διηγείται ατελείωτες λεπτομέρειες από την ηρωική αντίσταση των ελληνικών οπλών στα οχυρά της Ελληνοβουλγαρικής μεθορίου και από την τραγωδία του εμφυλίου σπαραγμού. Από τότε ακόμη τον διέκρινε γνήσια και αταλάντευτη πίστη στον Χριστό και στην πρόνοιά Του. Από τα νεανικά του χρόνια είχε έντονο πόθο να γίνει μοναχός, αλλά φαίνεται πως ήταν θέλημα Θεού να προγυμνασθή ο μετέπειτα αθλητής της μοναχικής πολιτείας στον στίβο της εγγάμου ζωής. Νυμφεύθηκε την ευλαβέστατη κυρία Τιτίκα και απέκτησαν τρία παιδιά, στα οποία παρέδωσαν ως πολύτιμη παρακαταθήκη την ευλάβεια και την πίστη στον Χριστό και την Εκκλησία. Με την συγκατάθεση της συζύγου του και των παιδιών του, σε ηλικία 72 ετών, ο ώριμος στις χριστιανικές αρετές Ηλίας Μπαλάσκας αφήνει τις μέριμνες και τις χαρές της οικογενειακής ζωής και αφιερώνεται στον Χριστό ως μοναχός. Εγκαταβιώνει στην Ιερά Μονή Γρηγορίου και λαμβάνει το όνομα του Αγίου Ιωσήφ του Μνήστορος. Αναβαθμίζει τον πνευματικό του αγώνα και τον στολίζει με το σκληρό αγώνισμα της υπομονής στην πολυετή ασθένεια του, εξ’ αιτίας της οποίας έλαβε και τα ακριβότερα στεφάνια από τον Αγωνοθέτη Χριστό. Υπήρξε άνθρωπος αδιάλειπτου προσευχής. Αγαπούσε τις Ακολουθίες στον Ναό, αλλά και βίαζε τον εαυτό του να προσεύχεται στο κελλί του τις νύχτες. 

Τον χαρακτήριζε βαθειά πίστη. Αγωνίσθηκε και κατόρθωσε να κάνη ακριβή μοναχική υπακοή, όπως διαβεβαίωνε συχνά και το επανέλαβε τελικά ο σεβαστός Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Γρηγορίου, Αρχιμανδρίτης Γεώργιος (Καψάνης), κατά τον επικήδειο λόγο του. Αναδείχθηκε τέλειος μοναχός, αν και άρχισε τα μοναχικά του αγωνίσματα σε μεγάλη ηλικία και με εύθραυστη υγεία. Τον στόλιζε η ταπεινοφροσύνη, η φιλαδελφία, το ακατάκριτον, η επιείκεια, η αγάπη προς πάντας. Επεδίωκε την αφάνεια, αλλά τον φανέρωνε η αρετή του. Όταν ερωτάτο, πάντοτε συμβούλευε τα θεάρεστα, με διάκριση και λεπτότητα. Είχε εκ φύσεως δυνατή μνήμη και αξιοποίησε πολυτρόπως το χάρισμα αυτό, ιδιαιτέρως προσευχόμενος για πολλούς μοναχούς και λαϊκούς. Υπέμεινε μέχρι τέλους αγόγγυστα την ασθένεια του και τις ταλαιπωρίες της. Αναπαύθηκε ειρηνικά στις 17/30 Ιουνίου 2008 σε ηλικία 92 ετών. Αιωνία του η μνήμη. » Από το περιοδικό ΚΛΙΝΔΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ Τεύχος: Απριλίου – Μαΐου - Ιουνίου 2010 - σελ.4.