ΡΏΤΗΣΕ
ένας μοναχός κάποιον προσκυνητή του Άθωνα.
Με
τί ασχολείσαι;
Έχω
γεωτρύπανα, κάνω γεωτρήσεις.
Ωραία.
Να σου πω ένα ανέκδοτο με έναν άνθρωπο, πού έσκαβε τη γη;
Βεβαίως.
Ήταν
κάποτε ένας αγρότης, πού είχε πάρει ένα φτυάρι. Πήγε στο χωράφι του και άρχισε να
σκάβει. ’Έσκαβε, έσκαβε, έσκαβε... Σου άρεσε το ανέκδοτο;
Μα,
ήταν πολύ σύντομο.
Ήταν
μεν σύντομο αλλά είχε βάθος! ’Έτσι και μερικοί άνθρωποι σήμερα, λεγόμενοι του Πνεύματος
συμβαδίζοντες με τη σκέψη της έκάστοτε εποχής , δίχως πνεύμα ταπεινοσύνης και μετανοίας,
αυτοπαρουσιάζονται ώς άνθρωποι του βάθους και της διανόησης μα, χωρίς Χριστό
και τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος, σκάβουνε, σκάβουνε και στο τέλος πάντα
ρηχοί και βαλτώδεις μένουν.
’Άς
πάρουμε τό γεωτρύπανο της μετάνοιας και να αρχίζουμε να σκάβουμε μέσα στην ψυχή
μας. Τότε το πρώτο πράγμα, πού θά συναντήσουμε, θά είναι λάσπη και ακαθαρσίες, αυτές
είναι οι αμαρτίες μας. Κατόπιν, βαθαίνοντας πιο πολύ, θά βρούμε καθάριο νερό, αυτά
είναι τα δάκρυα, πού έρχονται, όταν αναλογιζόμαστε πόσο λυπήσαμε τον Χριστό,
πού, ένώ Εκείνος είναι τόσο καλό, και τόσο μάς αγαπά, εμείς Τον πληγώνουμε κάθε
λεπτό. Και στο τέλος, συνεχίζοντας να σκάβουμε θά συναντήσουμε τα πανέμορφα και
πολύτιμο διαμάντια, αυτά είναι της Αγίας Τριάδος. ’Άλλωστε ό ’Ίδιος ό Χριστός
μάς βεβαίωσε πώς η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστίν. (Λουκ., ιζ',21)
ΠΑΤΗΡ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΜΠΑΚΗΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου