Μου έλεγε ένας παπάς με δάκρυα, ότι είναι σαράντα χρόνια σ᾿ ένα χωριό με διακόσιες- τριακόσιες ψυχές.
Καλός παπάς, δεν έδωσε ποτέ αφορμή σκανδάλου. Χτυπά την καμπάνα κάθε Κυριακή, τους προσκαλεί, πηγαίνει στα σπίτια τους. Και όμως….
Αν πας στην εκκλησία, δε βρίσκεις παραπάνω από πέντε άντρες και δέκα γυναίκες· και πολλές φορές το καλοκαίρι δεν υπάρχει ούτε παιδί να κρατήσει λαμπάδα. Που είναι; Δεν εκκλησιάζονται.
Και αυτό, κατ᾿ αναλογίαν, γίνεται σχεδόν παντού. Κι όταν ο παπάς τους λέει: Γιατί δεν έρχεστε στην εκκλησία; απαντούν:
-Τι να κάνω στην εκκλησία;…
Πηγαίνει στο καφενείο, πηγαίνει στην ταβέρνα, πηγαίνει στα γήπεδα, πηγαίνει εκδρομές, πηγαίνει παντού, αλλά πόδια να πάη στην εκκλησιά δεν έχει. Και με αυθάδεια λέει, Τι να κάνω στην εκκλησία;
Αν υπάρχη όμως ένα μέρος που είναι πιο αναγκαίο από όλα να πάη κανείς, αυτό είνε ο ναός του Υψίστου. Εδώ μέσα θα ᾿ρθης· εδώ θα βαπτισθής, εδώ θα στεφανωθής, εδώ ο παπάς για τελευταία φορά θα πη «Δεύτε τελευταίον ασπασμόν δώμεν, αδελφοί, τω θανόντι…».
Εδώ είναι τα άγια και τα ιερά· εδώ είναι οι άγιες εικόνες, εδώ είναι οι άγγελοι και οι αρχάγγελοι, εδώ είναι τα μυστήρια των μυστηρίων, εδώ ακούγεται το Ευαγγέλιο,τα πάγχρυσα λόγια του Χριστού.
Εδώ μέσα όλοι μας, σαν μια οικογένεια, φωνάζουμε και παρακαλούμε το Θεό και λέμε
«Κύριε, ελέησον».
Και αυτό το «Κύριε, ελέησον», που μπορεί να το πει και ο γέρος ο ασπρομάλλης και ο αγράμματος και αστοιχείωτος κ᾿ ένα μικρό παιδάκι που κρατάει στην αγκαλιά της η μάνα, αυτό το «Κύριε, ελέησον» κάνει θαύματα.
Mητροπολίτης Φλωρίνης π. Aυγουστίνος Kαντιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου