Είχα ταξιδέψει στο όμορφο νησί προσκεκλημένος για να τιμήσουμε για πρώτη φορά τον άγιο Άνθιμο τον τυφλό, στον σπηλαιώδη ιερό ναό του Αγίου Αντωνίου Κομητάδων στα Σφακιά.
Είχε προηγηθεί γραπτή και τηλεφωνική επικοινωνία με τον οργανωτή της πανηγύρεως αξιότιμο κ. Α. Π., συνταξιούχο υπάλληλο Τραπέζης στα Χανιά. Πράγματι ο κ. Α. με περίμενε στο λιμάνι και με το αμάξι του ξεκινήσαμε για τα Σφακιά. Κατά την διάρκεια της διαδρομής συζητούσαμε διάφορα θέματα, για τα παιδιά και το σχολείο. Ο ίδιος είχε αποκτήσει δυο κόρες και δυο εγγονάκια.
Σε κάποια στιγμή βλέπω με αμηχανία και απορία τον κ. Α. να κλαίει...Ένα διαρκές κλάμα με αναφιλητά που ομολογούσαν τον βαθύ αγιάτρευτο ψυχικό του πόνο...Προς στιγμήν ανησύχησα διότι οδηγούσε και κινδυνεύαμε άμεσα...
Ο κ. Α. μείωσε ταχύτητα και συνεχίζοντας να κλαίει μου εξήγησε :
Από τον γάμο του - όπως αναφέραμε πριν- είχε αποκτήσει δυο κορίτσια, όταν η σύζυγός του έμεινε ξανά έγκυος. Τότε και οι δυο μαζί αποφάσισαν να μην κρατήσουν το παιδί και να προβούν σε άμβλωση. Πράγματι έγινε η άμβλωση και το γεγονός έληξε εκεί. Και ξεχάστηκε...
Πέρασαν τα χρόνια και κάποια νύχτα ο κ. Α. ξύπνησε ανάστατος από το κλάμα της γυναίκας του...Την είδε να ψάχνει σε ένα συρτάρι κάποια χαρτιά, κάποιο ημερολόγιο...Όταν βρήκε αυτό που ζητούσε, ο θρήνος της δεν είχε τέλος...
Τι είχε συμβεί ; Στον ύπνο της εμφανίστηκε ένα πανέμορφο αγοράκι και με παράπονο τής είπε τα εξής :
'' Mανούλα, δεν με γνωρίζεις ; σήμερα θα ήμουν τριών χρονών !!!''.
Αποδείχτηκε από την ημερομηνία που έψαχνε στα χαρτιά , ότι εκείνη την νύχτα είχαν όντως συμπληρωθεί τρία χρόνια από την ημέρα της έκτρωσης.
πηγή Kostas Kanellos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου