ΠΩΣ ΕΝΝΟΩ ΕΓΩ ΕΝΑΣ ΕΛΑΧΙΣΤΟΣ ΠΙΣΤΟΣ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ; ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΒΙΤΤΗΣ

 

 

Πῶς ἐννοῶ ἐγώ, ἓνας ἐλάχιστος πιστός, τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ;

Ἱερομ. Εὐσεβίου Βίττη

 

Θαρρῶ πώς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι κυρίως μία ἐσωτερική κατάσταση Εἷναι ἡ κυριαρχία τοῦ Θεοῦ στίς καρδιές μας. Ὃλες οἱ προσπάθειες νά ἐρμηνευθῆ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ σάν μία ἐξωτερική ἐπιβολή, ἀποτελοῦν μιά παραχάραξη τοῦ νοήματός της. Γιατί τότε θά μποροῦσε νά τήν ἐπιβάλη ὁ ἲδιος ὁ Θεός ἀναγκαστικά στούς ἀνθρώπους. Ἡ ἐπικράτηση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ σημαίνει μιά ἐναγώνια προσπάθεια τοῦ κάθε ἀνθρώπου νά ἀπαρνηθῆ τόν ἐαυτό του ἀφήνοντάς τον στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Ἐπειδή ἐσωτερική εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, γι αὐτό εἶναι βασιλεία δικαιοσύνης καί ἀγάπης καί ἀλήθειας.

 

Εἶναι ἡ ἱεράρχηση τῶν ἀξιῶν τοῦ πνεύματος πάνω στίς ἀξίες τοῦ σώματος. Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εῑναι ἡ τελική καί τελειωτική ἀναγνώριση τοῦ ἐγωϊστῆ ἀνθρώπου, ὃτι δέν εἶναι ἱκανός μὀνος του νά ἐπιτύχη τίποτε καί προσκαλεῖ τό Θεό νά ρυθμίση “ἐν λευκῶ” τά τῆς τύχης του. Εἶναι ἡ ἐκθρόνιση, αὐτοπροαίρετη καί αὐτόβουλη βέβαια, τοῦ ἐγώ ἀπό τό θρόνο του καί ἡ ἐνθρόνιση τοῦ Θεοῦ μέ ἀπόλυτα κυριαρχικά δικαιώματα στήν ὓπαρξή μας καί μέσα της καί ἒξω της, στήν ἐξωτερική της δραστηριότητα καί προσπάθεια.

 

 

Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ζήτημα πίστεως. Ἂν δέν πιστεύω σέ Θεό δέν τίθεται ζήτημα ἐρχομοῦ τῆς βασιλείας του. Ἂν ὃμως, πιστεύω, τότε ὁ ἐρχομός της εἶναι ζἠτημα πίστεως. Ζήτημα πίστεως καί ὡς πρός τήν ἐπικράτησή της στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Δέν θά εἶχε νόημα νά μᾶς λέει ὁ Κύριος νά ἐπαναλαμβάνουμε τό, “ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου”, ἂν αὐτό δέν ἦταν πραγματοποιήσιμο. Γιατί νά μᾶς ἐμπνεύση μιά τέτοια αὐταπάτη καί ψευδαίσθηση; Ἀδύνατο καί ἀπαράδεκτο τοῦτο. Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μέσα στή σφαίρα τῆς πίστεως ἀποτελεῖ μιά λογική ἀναγκαιότητα.Ἐκεῖνο στό ὁποῖο πέφτω ἒξω, καί πιθανόν καί ἂλλοι συνάνθρωποί μου, εἶναι τό ὑποκειμενικό μέτρο πού χρησιμοποιῶ ὡς πρός τό χρόνο. Βιάζομαι νά ἒλθη ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ποθῶ νά γίνη τώρα πραγματικότητα.

 

Καί αὐτό ὀφείλεται στή διάθεσή μου νά ζήσω κι ἐγώ τήν ὂμορφη αὐτή πραγματικότητα καί στίς ἐξωτερικές τίς ἐκδηλώσεις καί στήν ἐξωτερική της μορφή. Χρησιμοποιῶ τό μέτρο τοῦ χρόνου πού μ’αὐτό μετρῶ τήν περιωρισμένη μου ζωή.Μοῦ λείπει ὃμως ἓνα στοιχεῖο. Τό στοιχεῖο τῆς θυσίας καί τῆς ἀδιάκοπης προσευχῆς γιά νά δημιουργηθοῦν οἱ εὐνοϊκοί ὃροι τῆς πραγματοποίησής της. Κατά βάθος σκέπτομαι τόν ἑαυτό μου καί ὂχι τή δόξα τοῦ Θεοῦ, ὃταν ἐπικρατήση ἡ βασιλεία του. Γι’ αὐτό καί μέ πικραίνει ἡ ἀργοπορία τῆς ἐγκαθίδρυσής της.

 

Ἱερομ. Εὐσεβίου, “ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ”