Από τον εσπερινό της συγχωρήσεως στο "συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει"

 

Μου το θύμισε χτες βράδυ μια ψυχή. Αμέσως μετά το θάνατο του 46χρονου Τζωρτζ Φλόιντ, όταν πεσμένος στο έδαφος είπε 16 φορές «δεν μπορώ να αναπνεύσω», καθώς ένας λευκός αστυνομικός τον πατούσε στον λαιμό για περίπου 9 λεπτά, ξέσπασε ένα άνευ προηγουμένου κύμα οργισμένων διαδηλώσεων σε μια πολιτικά και φυλετικά διχασμένη χώρα και μάλιστα εν μέσω περιόδου πολωτικής προεδρικής εκστρατείας.

 

 

Τότε λοιπόν, συνέβη το απίστευτο:

 

Έκπληκτοι οι διαδηλωτές στο Miami είδαν τους αστυνομικούς να πέφτουν στα γόνατα και να τους ζητούν συγγνώμη.

 

Ήταν όντως εντυπωσιακό να βλέπεις πόσο γρήγορα το μίσος μπορεί να μετατραπεί σε θαυμασμό, η οργή σε επευφημίες και ο θυμός σε χειροκροτήματα.

 

Πολλοί τους αγκάλιασαν, άλλοι τους έδιναν το χέρι ως ένδειξη ευγνωμοσύνης και αποχώρησαν ειρηνικά.

 

Κανείς δεν θα μάθει ποτέ, πόσο αυθεντική μπορεί να ήταν αυτή η συγγνώμη, ούτε αν δικαιολόγησε τα κακώς κείμενα της αστυνομίας.

 

Ήταν όμως, μια συμβολική κίνηση που δεν είχαμε ξαναδεί. Το παράδειγμα τους ακολούθησαν αστυνομικοί και σε άλλες πολιτείες.

 

Κι ερχόμαστε, δέκα μήνες μετά, στα καθ' ημάς.

Σε μια κοινωνία, κουρασμένη ψυχολογικά, ανήμπορη να  ορθοποδήσει οικονομικά και -κυρίως- διχασμένη σε ιδεολογικό επίπεδο.

 

Έρχεται μια θρυαλίδα να πέσει στις ψυχές που 'ναι γεμάτες εύφλεκτο υλικό.

 

Ανήμποροι κι αδύναμοι είναι οι άνθρωποι για να πάρουν αποστάσεις, όταν η πόλωση είναι το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της κοινωνίας των τελευταίων ημερών.

 

Τα μάτια αδυνατούν να καταλάβουν αν το 6 που βλέπουν ολοκάθαρα είναι στην πραγματικότητα 9, αλλά ειδωμένο από την άλλη πλευρά. 

 

Δύσκολη η επιλογή της ορθής οπτικής.

Κι οι  ταμπέλες που φοράμε σε ομάδες συν-ανθρώπων μας -και μας φορούν κι αυτοί με τη σειρά τους-  μάλλον ενισχύουν την πόλωση, παρά την αμβλύνουν.

Κυριακή πρωί, μετά τον "τηλεοπτικό εκκλησιασμό", φρούτο κι αυτό της πανδημίας, σκέφτομαι κι αναπολώ τον περσινό εσπερινό της συγγνώμης. Τότε που μονιασμένοι ετοιμαζόμασταν να διαβούμε την πύλη της Μεγάλης Σαρακοστής.

Μέσα σ' ένα χρόνο πόσο άλλαξαν τα πράγματα!

 

Τώρα ο εσπερινός θα τελεστεί κι αυτός τηλεοπτικά (ή μάλλον διαδικτυακά) σε κάποιο ναό που θα έχει web camera δίπλα στο θυμιατό, σαν απαραίτητο αξεσουάρ της κατάνυξης.

 

Κι εγώ πρέπει να πω πολλά νοερά συγγνώμη σ' εκείνους που με νευρίασαν όλους αυτούς τους μήνες που γονατίσαμε ως ανθρωπότητα μπροστά  στον αόρατο και ύπουλο εχθρό.

 

Το δύσκολο δεν είναι ότι όλοι έχουν επιχειρήματα, το δύσκολο είναι ότι υπάρχουν καλοπροαίρετες ψυχές κι από δω κι από κει.

Ήδη μετράω απώλειες στις φιλίες μου, γιατί κάποιοι είναι "από κει", αφού πλέον όλες τις πνευματικές συζητήσεις μονοπωλεί ο ιός και το εμβόλιο.

 

Κι οι ώρες περνούν...

 

Με χωρίζουν λίγες ώρες από τον εσπερινό κι εγώ πρέπει απόψε να κάνω χώρο στην καρδιά μου για να χωρέσουν οι άλλοι.

 

Κι όχι μόνο αυτό!

 

Πενήντα μέρες μετά, θα σιγοψάλλω "συγχωρήσωμεν πάντα τη αναστάσει"...

 

Εκείνο που με δυσκολεύει δεν είναι το "συγχωρήσωμεν", είναι το "πάντα".  Πάντα, χωρίς αστερίσκους.

 

Ξεκινώντας με την ανοχή του άλλου και ολοκληρώνοντας με την άνευ όρων αποδοχή του.

 

Γιατί το μείζον δεν είναι ποιος έχει δίκιο.

 

Το μείζον είναι ότι μας ενώνει το ίδιο αίμα: του Χριστού μας.

 

Κι αυτό είναι το μόνο που μπορεί να ενώσει τα διεστώτα και να προλάβει τη διαίρεση και το σχίσμα. Όχι όμως, "μαγικά", αλλά περνώντας μέσα από την αλληλοπεριχώρηση που είναι μονόδρομος για τη μετοχή στην επερχόμενη βασιλεία.

 

Κάποια μέρα θα τελειώσει όλο αυτό... Όπως πέρασαν τόσα και τόσα άλλα. Τότε, θα σας συναντήσω ξανά όλους, και εσείς εμένα...

Πάλιν όψομαι ημάς, και χαρήσεται ημών η καρδία...

Αν σας συν-χωρέσω και με συν-χωρέσετε, τότε, σχεδόν τίποτα δεν θα έχει πια σημασία. Θα μπορούμε να αγκαλιαστούμε και πάλι, και να πούμε ό ένας στον άλλο:

"Πού ήσουν αδελφέ μου, τόσο καιρό; Πώς άντεχα χωρίς εσένα;"

 

Καλή Σαρακοστή !

 

Ν.Ε.Ν.