Η ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΚΟΜΙΔΗ
Μοῦ ἔλεγε παλαιότερα ἕνας παπούλης, ὅποτε γίνεται ἡ θεία Λειτουργία, μαζεύονται οἱ ψυχὲς ζώντων καὶ κεκοιμημένων γύρω ἀπὸ τὸν Ἱερέα ποὺ τὶς μνημονεύει μὲ λαχτάρα, ὅπως τὸ βρέφος ποὺ ποθεῖ νὰ θηλάσει τὴ μητέρα του. Ζωντανοὶ καὶ κεκοιμημένοι ἀνάκατα... Μάλιστα εὐχαριστοῦν ἐγκαρδίως τὸν παπᾶ ποὺ τοὺς μνημονεύει, καὶ λένε στὸ Χριστό, ὅπως τὶς θυμᾶται ὁ παπᾶς, νὰ τὸν θυμᾶται καὶ Κεῖνος... Συμμαρτυροῦν στὸν Ἀναστάντα κατὰ κάποιο τρόπο: μᾶς παρηγορεῖ ἐμᾶς, παρηγόρησέ τον καὶ Σύ, καὶ δῶ καὶ κεῖ, σὲ κείνη τὴ ζωή (ποὺ πολλάκις διασταυρώνεται μὲ τὴν ἐδῶ ζωή).
ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΉΣ.
Ωραία ωραία πράματα! Και για μας τους κοσμικούς η μνημόνευση, στην ελεεινή προσευχή μας, το βραδάκι και έτσι ενωμένες οι μνημονεύσεις ανεβαίνουν πάνω στον Θρόνο της Δόξης του Χριστού μας σαν θυμίαμα ευάρεστον. Λέτε να μας υποδεχθούν οι μνημονευθέντες, όπως όταν κατεβαίνεις από το τρένο και βλέπεις τα πρόσωπα τα αγαπημένα από μακριά να σε περιμένουν και να προσμένουν να χωθείς στην αγκάλη τους...Λέτε; Τί ωραία που θα ναι. Τί ωραία που ειναι η Εκκλησία μας, ο ένας βοηθά τον άλλο, και όλους ο Χριστός μας, για να φθάσουμε στην θεοαγχιστεία που έλεγε και ο αγιασμένος γεροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός. Ακόμα και η μνήμη εν Χριστώ Ιησού αγιάζεται! Να στε καλά παππούλη μου. Χριστός Ανέστη!
Πνευματικός:βεβαίως. Τὸ νὰ μνημονεύεις ἐπίσης νεκρούς, ἀπαλλάσει ἀπὸ λογισμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου