Λίγοι ἄνθρωποι βαδίζουμε νωχελικά,
ὁ ἕνας πίσω ἀπὸ τὸν ἄλλον,
μέσα στοὺς διαδρόμους τοῦ μετρό.
Ὅλα μοιάζουν ἀδιάφορα καὶ βαρετά·
ὁ μαρμάρινος διάκοσμος,
ὁ ψυχρὸς φωτισμός,
τὰ κουρασμένα βήματα
ποὺ μᾶς ὁδηγοῦν
πρὸς τὶς κυλιόμενες σκάλες.
Ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς, κάπως ἀπρόσμενα,
λίγο πρὶν φτάσουμε
στὴν κλίμακα τῆς ἀνόδου,
ξεκόβει ἀπὸ τὴν παράταξή μας.
Εἶναι ἕνας ἄνδρας
ποὺ μοιάζει νὰ ἒχει διανύσει
τουλάχιστον πενήντα χρόνια ζωῆς.
Φορὰ μπλουζάκι βυσσινί,
μπλοῦ τζὴν καὶ παπούτσια ἀθλητικά.
Τὸ πρόσωπό του
δὲν καταφέρνω νὰ τὸ δῶ,
μόνο τά γκρίζα του μαλλιά,
ποὺ ἔχουν ἀρχίσει νὰ ἀραιώνουν
στὴν κορυφὴ τῆς κεφαλῆς.
Κάνει δυὸ πλάγια βήματα
καὶ πλησιάζει τὴν ἂλλη σκάλα,
ἐκείνη ποὺ κατεβαίνει.
Κι ἐκεῖ, ἀφήνει προσεκτικὰ στὴ κουπαστὴ
τὸ εἰσητήριό του,
γιὰ κάποιον ἂλλο ταξιδιώτη
ποὺ ἴσως νὰ τὸ χρειαστεῖ.
Μὲ μιὰ δρασκελιὰ γυρνᾶ ξανὰ
στὴ σειρὰ μαζὶ μὲ τοὺς πολλούς,
καὶ εἰσέρχεται
στὰ σκαλοπάτια τὰ ἠλεκτρικά,
γιὰ νὰ πορευτεῖ κι αὐτὸς
πρὸς ὅ,τι τὸν περιμένει.
Ἀνεβαίνει μπροστά μου τὴ σκάλα,
τοῦτος ὁ ἄνθρωπος ὁ κουρασμένος,
αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ὁ καθημερινός·
ἀνέρχεται ψηλότερα,
κινεῖται ὁλόισια στὸ φῶς.
Δὲν τὸν συνοδεύει ὁ ἔπαινος, ἡ εὐχαριστία,
κάποια κουβέντα καλή,
μὰ μοναχὰ τὸ φῶς.
Γιὰ λίγο τὸν ἀκολουθῶ στὸ πεζοδρόμιο.
Θέλω νὰ τὸν φτάσω, νά τοῦ μιλήσω,
νὰ δῶ τὸ πρόσωπό του,
νὰ ἀντικρίσω τό βλέμμα του,
νά τοῦ πῶ ἕνα εὐχαριστῶ.
Ταχύνω τὸ βῆμα, τρέχω ξωπίσω του,
τὸν πλησιάζω.
Μά τὴν τελευταία στιγμὴ
σταματῶ, διστάζω·
φοβᾶμαι πὼς ἴσως ἡ ἀδιακρισία μου,
ἡ ἕτοιμη νά ἀποκαλύψει
τὸ μικρὸ του μυστικό,
εἶναι ἱκανὴ νὰ ἀμαυρώσει
ἔστω καὶ λίγο τὴν ἀνιδιοτέλεια
τῆς δικῆς του πράξης.
Ἔτσι βρέθηκα νὰ στέκομαι
στὴ μέση τοῦ δρόμου,
βλέποντας τὸν ἄγνωστο ἀδερφό
νὰ ἀπομακρύνεται ἀνυποψίαστος
γιὰ τὶς σκέψεις καὶ τὴ συγκίνησή μου.
Στέκομαι καὶ χαμογελῶ
καὶ δοξάζω τὸ Θεό,
ποὺ ἔχει σκορπίσει ἀνάμεσά μας,
ἀνθρώπους δικούς Του,
γιὰ νὰ γίνεται ἡ ζωὴ πιὸ ὄμορφη
κι ἀληθινὰ σημαντική.
π. Μιλτιάδης Ζέρβας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου