«Αμέσως ο Ιησούς υποχρέωσε τους μαθητές Του να μπουν στο καΐκι και να πάνε να Τον περιμένουν στην απέναντι όχθη, ωσότου Αυτός διαλύσει τα πλήθη». Από τη χαρά του θαύματος του χορτασμού των χιλιάδων ανθρώπων στη έρημο το σκηνικό αλλάζει ξαφνικά και ανεξήγητα. Ο όχλος που πριν σπλαχνίστηκε ο Χριστός και που χόρτασε η αγάπη Του τώρα πρέπει να διαλυθεί και ο καθένας πρέπει να επιστρέψει στον προσωπικό του αγώνα, «εις τα ίδια». Ο Χριστός αναγκάζει τους μαθητές Του να φύγουν. Μήπως δεν ήξερε ως παντογνώστης τι επρόκειτο να τους συμβεί και τι θα αντιμετωπίσουν μόνοι, μέσα στη νύχτα, δίχως Αυτόν; Πολλές φορές η θεία αγάπη μάς «αναγκάζει», τρόπον τινά, να βρεθούμε μόνοι, κατάμονοι, μέσα στις δοκιμασίες, στα κύματα των πειρασμών, να δούμε «εκεί» τον εαυτό μας, να έρθουμε αντιμέτωποι με την αδυναμία μας, την απιστία και τη δειλία μας.
«Αφού διέλυσε τα πλήθη, ανέβηκε μόνος στο βουνό για να προσευχηθεί». Η ζωή του Χριστού δεν είναι αυτή που φαίνεται, αλλά κυρίως αυτή που δεν φαίνεται σε κανέναν. Μόνο όσοι Τον αγαπήσουν με την καρδιά τους, αγαπούν και τις μοναχικές Του αναβάσεις, την «κατ’ ιδίαν» Προσευχή Του, για όλον τον κόσμο που βασανίζεται από τα ανήμερα κύματα του αγριεμένου κόσμου. Η μυστική Προσευχή του Χριστού αποτελεί κεφάλαιο υψηλής θεωρίας, που σώζει ακατάπαυστα τον πάσχοντα άνθρωπο και κατευνάζει τις δοκιμασίες των αδύναμων. Πάντα η Προσευχή, για να είναι στ’ αλήθεια Προσευχή, διαλύει τα «πλήθη»: των λογισμών, των φαντασιών, των επηρειών, των πονηρών πνευμάτων, των δυνάμεων του σκότους, των παθών της δικής μας παλαιότητας.
Το καΐκι των μαθητών βρίσκονταν «στη μέση της λίμνης όπου το παίδευαν τα κύματα»· που σημαίνει ότι η δοκιμασία ήταν στο απόγειό της, έτοιμη να δώσει τη θέση της στην έσχατη απόγνωση, στο πιο απευκταίο τραγικό τέλος.
«Όταν Τον είδαν να περπατάει πάνω στη λίμνη, τρόμαξαν». Ο τρόμος είναι το προοίμιο της φρίκης του θανάτου, η αίσθηση της απουσίας της σωτηρίας. Όταν χάνεται η ελπίδα, εισβάλλει μέσα μας η τέλεια αυτοπαραίτηση. Ζούμε την απόλυτη ανημποριά μας ως τη σπαραχτική διάλυση του είναι μας· γι’ αυτό οι μαθητές «όταν Τον είδαν να περπατάει πάνω στη λίμνη, τρόμαξαν, έλεγαν ότι είναι φάντασμα κι έβαλαν τις φωνές». Οι σκιές πολιόρκησαν τους σκιώδεις και ευάλωτους.
«Έχετε θάρρος, Εγώ είμαι· μη φοβάστε!», η Ειρήνη του Θεού, ο Άρχων της Ειρήνης μίλησε. Και τι ζωογόνα η λαλιά Του! Καίριο χτύπημα στο δαιμονικό τοπίο. Ήταν αυτό που δεν περίμενε η καρδιά των μαθητών και ήταν αυτό που χρειάζονταν η οικτρή τους αδυναμία. Αυτό ακριβώς γίνεται και σ’ εμάς, όταν οι θλίψεις πολιορκούν τις αντοχές μας: ο Χριστός περπατάει πάνω από τα θεριεμένα κύματα, πάνω από την μελανή υδαρή ζωή μας, για να μας δώσει αυτό που δεν προσδοκούσαμε ποτέ και αυτό που χρειαζόμαστε στον μέγιστο βαθμό.
Ο Πέτρος βρίσκει τη δύναμη να δοκιμάσει το γεγονός της παρουσίας του Χριστού: «Εάν είσαι Εσύ, δώσε μου εντολή να έρθω κοντά Σου, περπατώντας στα νερά!». «Έλα!» του απαντά ο Χριστός και είναι σαν να του λέει: «Ναι, είμαι Εγώ, γι’ αυτό και ό,τι κάνω Εγώ ας το κάνεις κι εσύ, με τη θεία αγάπη Μου για την δική σου πίστη!».
«Κατέβηκε τότε από το πλοίο ο Πέτρος κι άρχισε να περπατάει πάνω στα νερά για πάει προς τον Χριστό». Από τα πρώτα αποφασιστικά βήματα του εαυτού μας ανατέλλει το θαύμα της ζήσης μας. Έχουμε ανάγκη από αυτά τα κρίσιμα πρώτα βήματα. Γιατί αργεί σ’ εμάς το θαύμα; Γιατί αλαργεύει από εμάς; Γιατί ίσως να μην κάναμε ακόμη αυτά τα πρώτα βήματα· τα πρώτα βήματα προς Αυτόν.
«Βλέποντας όμως τον ισχυρό άνεμο, φοβήθηκε· κι άρχισε να καταποντίζεται». Όταν παύσουμε να ατενίζουμε προς το Πρόσωπό Του, όταν σταματήσουμε να εμπνεόμαστε από τη μορφή Του, από τον λόγο Του, από κάθε Του ενέργεια, διδαχή και πράξη, τότε θα δούμε και θα προσέξουμε αυτοεπιζήμια το πόσο «ισχυρός είναι ο άνεμος», το πόσο «ενάντιος», το πόσο μεγάλα είναι τα κύματα, το πόσο σκοτεινιά έχει πέσει πάνω μας, το πόσο μας απειλεί η καταχνιά και ο βυθός των δοκιμασιών που μας βρήκαν στο ταπεινό «πλοιάριο» της ζωής μας και της καρδιάς μας. Όλα τα εσωτερικά και εξωτερικά δεινά μας αρχίζουν από τη στιγμή της στιγμής που δεν βλέπουμε πια, που δεν ατενίζουμε, που δεν μας εμπνέει, που δεν μας γοητεύει, που δεν μας μιλά, πια, ο Κύριος.
«Έβαλε τότε τις φωνές» ο Πέτρος. Πόσο χρειάζεται η σωτηρία μας αυτές τις φωνές! Αυτές είναι ικανές να συγκινήσουν τον Σωτήρα και σπεύσουν τον ερχομό Του σ’ εμάς. «Η κραυγή μου προς Σε ελθέτω!», μας λέει ο Ψαλμωδός για τις ώρες της οδύνης, του πόνου και του σβησμού μας.
«Αμέσως ο Ιησούς άπλωσε το χέρι, τον έπιασε και του λέει: “Ολιγόπιστε, γιατί δείλιασες;” – “Γιατί σε κυρίευσε η αμφιβολία;”». Το άπλωμα του χεριού του Θεανθρώπου δηλώνει την έμφαση και επίταση της ευδοκίας Του, την πάνστοργη πρόνοια και κηδεμονία Του για εμάς που, πολλές φορές, από τη θεωρητική πίστη περνάμε στο ευόλισθο και εύπτωτο της ανθρώπινης φύσης μας. Όταν σου απλώνει ο Χριστός το χέρι, δεν υπάρχει περίπτωση να χαθείς, να μη ζήσεις, να μη σωθείς!
«Μόλις ανέβηκαν στο καΐκι, κόπασε ο άνεμος». Το «καΐκι» μπορεί κάλλιστα να είναι η Εκκλησία αντάμα με την καρδιά. Μόλις «ανεβούμε» μέσα σε αυτό, διά της Προσευχής, διά της Πίστεως, διά των χριστοευαγγελικών αρετών, διά της θείας και ιερής μεθέξεως, θραύεται η τυραννία μας. «Κόπασε ο άνεμος»· μόλις γνωρίσουμε τον Χριστό, μόλις αισθανθούμε τη θεία αγάπη Του στις πιο πικρές δοκιμασίες μας, τότε «κοπάζει ο άνεμος». Οι ριπές των θλίψεων, οι δυσχέρειες, οι δυσκολίες, τα εμπόδια, οι εναντιώσεις, οι στρεβλότητες, δεν έχουν πια νόημα να υπάρχουν και να βολοδέρνουν το είναι μας. Μόλις «ανεβούμε» κι εμείς «μέσα στο πλοιάριο», μας καταλαμβάνει η παντοκρατορική ειρήνη του Χριστού.
«Κι όσοι ήταν μέσα στο καΐκι ήρθαν και Τον προσκύνησαν λέγοντας: “Αληθινά, είσαι Υιός του Θεού!”». Μέσα στο «πλοιάριο» η γεύση και η χαρά της Σωτηρίας μας. Και μέσα στο χαρμόσυνο μεθύσι, η πηγαία προσκύνηση. Και μέσα από την ολόψυχη προσκύνηση, η ομολογία. Και η ομολογία, διαπρύσιο κήρυγμα αναφαίρετης αλήθειας, εκκλησιαστικής και προσωπικής: «Εσύ είσαι ο Υιός του Θεού!», γιατί Εσύ είσαι ο μόνος που μας σώζει, μας διαφυλάττει, μας κραταιώνει, μας ενθαρρύνει, μας ειρηνεύει, μέσα στο «πλοιάριο» της Εκκλησίας Σου και της καρδιάς μας, που είναι το δικό Σου μυστικό ταμείο αλλά και αγαπημένο υπερώο…
π.Δαμιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου