Το θέμα δεν είναι το Άγιο Όρος, αλλά ο Χριστός. Και η υπακοή μας.

 

Το θέμα δεν είναι το Άγιο Όρος, αλλά ο Χριστός. Και η υπακοή μας.

 

Μητροπολίτης Λεμεσού κ.Αθανάσιος (Νικολάου), Ορθόδοξη Εκκλησία της Κύπρου:

 

– Το Άγιο Όρος αποκαλύπτονταν για μένα μέσα από την επικοινωνία μου με τους ανθρώπους. Στα 18 μου μπήκα στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και την ίδια χρονιά, με το έλεος του Θεού, γνώρισα στο Άγιο Όρος τον γέροντα Παΐσιο τον Αγιορείτη, που έχει αγιοκαταταχθεί τώρα. Όταν είδα για πρώτη φορά τον γέροντα Παΐσιο, η εμφάνισή του ήταν τόσο απλή και ταπεινή που σε αυτή την απλότητα και σε αυτή την ταπεινότητα κρυβόταν ο μεγάλος θησαυρός του Αγίου Πνεύματος. Ο γέροντας μας είπε τότε:

 

– Είστε νέοι, να κάνετε μετάνοιες, πολλές μετάνοιες…

 

Απόρησα!

 

– Πάτερ, πόσες μετάνοιες πρέπει να κάνουμε την ημέρα;  

 

– Είστε νέοι, μας λέει, να κάνετε πολλές μετάνοιες…

 

Ο Μητροπολίτης Λεμεσού κ.Αθανάσιος (Νικολάου)

Ο Μητροπολίτης Λεμεσού κ.Αθανάσιος (Νικολάου)

Με αυτές τις λέξεις, με κάποιο θαυμαστό τρόπο, άρχισαν να ευωδιάζουν τα πάντα γύρω μας: οι βράχοι, οι πέτρες, τα δέντρα, ο αέρας - όλη η συνηθισμένη αγιορείτικη φύση ξαφνικά μεταμορφώθηκε. Εγώ και ο συμφοιτητής μου νιώσαμε αυτήν την αλλαγή. Και τότε ο γέροντας βιαστικά έκλεισε την πόρτα και επέστρεψε γρήγορα στο κελλί του. Την ίδια ώρα, στις καρδιές μας εγκαταστάθηκε μια αίσθηση βαθιάς χαράς. Με γρήγορο βάδισμα ξεκινήσαμε για τις Καρυές, χωρίς να νιώσουμε την ανάγκη να σταματήσουμε για ξεκούραση, καθώς μας κατέκλυζε μια αίσθηση έκστασης . Η ευωδία μας συνόδευε. Περπατούσαμε και αναρωτιόμασταν: «Τι να σημαίνει όλο αυτό;»

 

Για ένα διάστημα είχα την δυνατότητα να παρακολουθώ τη ζωή του γέροντα Παϊσίου. Είχα δει θαύματα. Από τότε, είχα αποκτήσει τη βεβαιότητα ότι το Ευαγγέλιο είναι πραγματικότητα και ότι τα όσα λέει ο Χριστός μπορούμε, όντως, να τα εφαρμόσουμε στη ζωή.

 

Είχα αποκτήσει τη βεβαιότητα ότι το Ευαγγέλιο είναι πραγματικότητα και ότι τα όσα λέει ο Χριστός μπορούμε να τα εφαρμόσουμε στη ζωή

 

Αργότερα, το 1976, όταν με απασχολούσε το ερώτημα «σε ποιόν γέροντα να πάω για καθοδήγηση;», ο γέροντας Παΐσιος, ο οποίος δε δεχόταν υποτακτικούς, με έστειλε στον γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπεδινό.

 

Την ώρα που κυριολεκτικά με έσπρωχνε στην πλάτη, τον ρώτησα: - Ο γέροντας Ιωσήφ ξέρει να κάνει νοερά προσευχή;  

 

– Αν κάποιοι άλλοι πατέρες είναι δάσκαλοι αυτής της προσευχής, ο γέροντας Ιωσήφ είναι διδάκτωρ, γέλασε ο γέροντας Παΐσιος μπροστά στην αναποφασιστικότητά μου. Και με ευλόγησε να γίνω υποτακτικός του γέροντα Ιωσήφ.

 

Με αυτόν τον τρόπο, εντάχτηκα και εγώ στα πνευματικά τέκνα του γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή. Προσκολλήθηκα σε αυτούς, με όνειρό μου να μάθω την προσευχή. Ο γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπεδινός ήταν πραγματικός ησυχαστής. Δεν ακολουθούσε το κοινό τυπικό της αδελφότητας. Είχε δικό του τυπικό, το τυπικό του ησυχαστή. Ένα τυπικό που διέφερε ριζικά από το δικό μας, που ήταν προσαρμοσμένο στα μέτρα αδύναμων αδελφών. Βέβαια, αδελφότητα γύρω του σχηματίστηκε αργότερα. Τότε που πήγα σε αυτόν, ήμουν ο μοναδικός του μαθητής.

 

Ήλπιζα ότι η μοναχική μου ζωή θα είναι αποκλειστικά σχολείο προσευχής: ότι ο γέροντας θα με έβαζε αμέσως στο κελλί, θα μου έδινε ένα τεράστιο κομποσκοίνι και θα με παρακολουθούσε για να προσεύχομαι αδιαλείπτως. Όμως, αυτός μου έδωσε κουβά και σφουγγαρίστρα και με έστειλε να σφουγγαρίζω. Και δεν μπορούσα να έχω αντιρρήσεις του τύπου: «Ήρθα εδώ για να προσεύχομαι και όχι για να πλένω πατώματα!», γιατί θα είχα φύγει κακήν κακώς. Ο γέροντας Ιωσήφ ήταν πολύ αυστηρός. Όσο για την προσευχή, ο γέροντας Ιωσήφ μου είπε μόλις λίγες απλές λέξεις: «Πάρε το κομποσκοίνι, αδιαλείπτως κάνε προσευχή με ταπείνωση και να συγκεντρώνεις το νου σου στα λόγια της προσευχής».

 

Δεν άργησα να επισκεφτώ τον γέροντα Παΐσιο με το ερώτημα:

 

– Να, είμαι ήδη 2-3 χρόνια στο Άγιο Όρος, προσπαθώ να προσεύχομαι, αλλά δε βλέπω κανένα αποτέλεσμα…

 

– Ποιο «αποτέλεσμα» θέλεις; - με ρωτάει.

 

– Αυτό που διαβάζουμε στα βιβλία.

 

– Ψόφησε η γάτα μου. Πήγαινε να την αναστήσεις! Μου πρότεινε και, όταν είδε την αμηχανία μου, συμπλήρωσε: – Τι θέλεις; Να κάνεις θαύματα;

 

Εγώ όμως θυμόμουν εκείνη την ευωδία που είχε διαχυθεί σε όλη τη φύση…

 

Όμως, το θέμα δεν είναι το Άγιο Όρος, είναι ο Χριστός.

 

Κάποια φορά, ένας μεγαλόσχημος αγιορείτης μου έχει διηγηθεί, πως κάποτε, στην αδελφότητά του, είχαν καλέσει ένα νεαρό δόκιμο μοναχό να παρουσιαστεί στο στρατό. Αυτός, αν πήγαινε στο στρατό και έμενε στο στρατώνα, μέσα σε κλίμα παλληκαριάς και βωμολοχίας, θα είχε χαθεί για τη μοναχική ζωή. Ο γέροντάς του ανησυχούσε πολύ. Ώσπου, αυτός ο μεγαλόσχημος μοναχός πήγε στο γέροντα και του πρότεινε να στείλουν τον ίδιο στο στρατό αντί για τον αδελφό.

 

– Θα αντέξεις; Τον ρώτησε ο γέροντας.

 

– Ναι, είμαι έτοιμος, ακόμα και τώρα.

 

«Ο Κύριος δεν εγκαταλείπει αυτόν που θυσιάζει τον εαυτό του», μας έλεγε ο γέροντας Παΐσιος

 

Την ίδια στιγμή έβγαλε τα ράσα, ξύρισε τα γένια και τα μαλλιά, πήγε μαζί με την αστυνομία, που εν τω μεταξύ είχε έρθει, στο στρατό και παρουσιάστηκε αντί για εκείνον. Αυτός και όσοι τον συνόδευαν, διανυκτέρευσαν σε ξενοδοχείο της Ιερισσού. Δίπλα του ακούγονταν τραγούδια και γλέντια, αλλά παρόλο που δεν είχε ράσα, ήταν χωρίς μαλλιά, χωρίς το σχήμα του, όλη τη νύχτα, όπως μου διηγούταν αργότερα ο ίδιος ο μοναχός, που είναι μεγαλύτερος από μένα, βρισκόταν στον παράδεισο. Ποτέ ξανά, ούτε πριν, ούτε μετά, δεν ένιωθε τόσο πλούσια τη χάρη, όπως εκείνη τη νύχτα. «Ο Κύριος δεν εγκαταλείπει αυτόν που θυσιάζει τον εαυτό του», μας έλεγε ο γέροντας Παΐσιος. Την επόμενη μέρα, έστειλαν τηλεγράφημα ότι δε χρειαζόταν να πάει στρατό, οπότε τον μετέφεραν πίσω, στο Άγιο Όρος. Αργότερα, εκείνος ο μοναχός λυπόταν και μου έλεγε: «Έχασα τέτοια χάρη! Επειδή, όταν επέστρεψα, άρχισα πάλι να ακολουθώ το θέλημά μου».