Η παραβολή της λάμπας

 

Η παραβολή της λάμπας

 

 Η αναμμένη λάμπα μίλησε στο φυτίλι :

- Πόσο χαίρομαι που είσαι δίπλα μου, φίλε μου.

Δεν φοβάμαι στο σκοτάδι - είσαι πραγματικά εδώ

φωτίζεις τα σπίτια και τα δέντρα τριγύρω.

 

Θέλω να είμαι μαζί σου συνέχισε με ενθουσιασμό.

- Λοιπόν, γίνε αν θέλεις απάντησε το φυτίλι.

Ξεκίνησε καθαρίζοντας το γυαλί. Σκούπισε απαλά.

Δούλεψε σκληρά για να δημιουργήσετε μια εστία για τη φωτιά.

Θα μοιραστώ μια σπίθα μαζί σας.

Κλείστε καλά τις πόρτες, έτσι ώστε ο τρελός άνεμος  να μην σβήνει το φως. Και για  να μην λερωθούν τα πλυμένα ποτήρια με σκόνη και γήινες ακαθαρσίες ..

 

Ένα φανάρι χωρίς φωτισμό κατέφυγε σε δικαιολογίες,

λέει, δεν μπορούσε να πλύνει το ποτήρι από τη βρωμιά.

Και ότι οι πόρτες έχουν από καιρό σπάσει

και δεν είναι κάθε φανάρι σχεδιασμένο για να λάμπει.

 

- Ω, δεν έχεις δίκιο. Τα λάθη μου επαναλαμβάνονται.

Κι εγώ δεν πίστευα ότι θα λάμψω.

Αλλά αποφάσισα μια φορά και, έχοντας κάνει μια

προσπάθεια,  κατάφερα να νικήσω όλες τις αμφιβολίες με

την πράξη.

 

Από την  άλλη λάμπα πήρε λοιπόν μια σπίθα φωτός στην καρδιά της και η εστία άναψε.

Κλείδωσε τις πόρτες από τη βρωμιά και τον άνεμο

και οι φόβοι και το σκοτάδι εξαφανίστηκαν από τη ζωή.

 

Και μια μέρα  ήρθε η ώρα του  αποχαιρετισμού - ήρθαν άνθρωποι για την αναμμένη λάμπα.

- Πως και έτσι? Θα με αφήσεις να υποφέρω;

Εκείνη έκλεισε τα μάτια ως απάντηση και είπε: -Κοιτάξτε τον εαυτό σας.

Μοιράστηκα φωτιά και συμβουλές μαζί σας.

Εάν το αποδεχτείτε, θα ζήσετε με καθαρότητα.

Με την πάροδο του χρόνου, θα μετατραπούν σε ακτίνες φωτός  που φωτίζουν την πορεία προς τους άλλους στο σκοτάδι.

 

Ζηναΐδα Πολιάκοβα