Αναφέρει προσκυνητης :

Αναφέρει προσκυνητης : Πριν αρκετά χρόνια βρισκόμαστε με τον πατέρα μου τον ξάδελφό μου κα και το κουμπάρο μου στην Ιερά Μονή Ιβήρων. Αποφασίσαμε να πάμε στην Ιερά Μονή Αγίου Παύλου που βρισκόταν στο πίσω μέρος της χερσονήσου. Ήταν το έτος 1990 εποχή που το Άγιον Όρος ήταν με πολλή λίγους δρόμους πολλά μονοπάτια και λίγες πινακίδες που έδειχναν τους προορισμούς. Ξεκινησαμε λοιπόν εκείνο το πρωινό ήταν Οκτώβριος και ο καιρός πολύ καλός. Αρχίσαμε λοιπόν να ανεβαίνουμε τα μονοπάτια. Περάσαμε από την Μονή Φιλοθέου Καρακαλου και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς την κορυφογραμμη για να πέσουμε στην πίσω πλάγια. Πρέπει να περπατούσαμε τουλάχιστον τρεις ωρες. Ο πατέρας μου ήταν τότε εξήντα χρόνων και τα πήγαινε περίφημα. Φτάσανε λοιπόν σε ένα σημείο πριν την κορυφογραμμη όπου μπροστά μας υπήρχαν τουλάχιστον τέσσερα διαφορετικά μονοπάτια. Χωρίς πινακίδες βεβαία. Πλήρη αδιέξοδο. Πράγματι. Όλο αυτό το διάστημα δεν είχαμε συναντήσει κανένα άλλον προσκυνητή να περνά από αυτά τα μονοπάτια. Σταματήσαμε λοιπόν σε αυτήν την διασταύρωση και έπρεπε να σκεφτούμε τι δρόμο έπρεπε να ακολουθήσουμε. Έπρεπε να πάρουμε την σωστή απόφαση. Ειμασταν ήδη κουρασμένοι και μια λάθος απόφαση θα μας οδηγούσε σε αδιέξοδο. Προσευχηθηκαμε στην Παναγία να μας δείξει το σωστό δρόμο. Και τότε έγινε το θαύμα. Ξαφνικά από την άκρη ενός από τους τέσσερις δρόμους βλέπουμε να έρχεται ένας καλόγερος. Περπατούσε γρήγορα.Ειχε Ένα ντουρβα στον ώμο. Μας πλησίαζε. Ευλογησον πάτερ είπαμε Ο Κύριος απάντησε. Θέλουμε την βοήθεια σας. Έχουμε μπέρδεμα μεγάλο. Θέλουμε να πάμε στην Ιερά Μονή Αγίου Παύλου αλλά δεν ξέρουμε ποιο δρόμο να πάρουμε. Και φυσικά μας έδειξε ποιος είναι ο σωστός δρόμος για να κατέβουμε. Και έφυγε γρήγορα προς άλλη κατεύθυνση. Πόσο η Παναγία φροντίσει τους προσκυνητές της. Περπατήσαμε άλλες τρεις ώρες μέχρι να φτάσουμε πολύ κουρασμένοι στην Μονή. Ήταν ένας άθλος για εμάς. Όμως δεν ξεχνάμε ποτέ αυτό το θαυμαστό γεγονός της Παναγίας σε εμάς.