Ο πατήρ Τόμας Κάρολ είναι ένας 70χρονος ιερέας από το Δουβλίνο της Ιρλανδίας.
Μεγάλωσε σε μια αγροτική περιοχή του Τιπερέρι, σε μια οικογένεια με δυνατούς στρατιωτικούς δεσμούς.
Ο πατέρας του πολέμησε στην Καλλίπολη, ενώ ο θείος του στη μάχη της Θεσσαλονίκης κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μεγαλώνοντας σε ένα καθολικό γυμνάσιο, ένιωσε το κάλεσμα για να γίνει ιερέας. Του είπαν όμως πώς δεν ήταν έτοιμος και έτσι ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του και κατατάχθηκε στον ιρλανδικό στρατό.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του η ζωή, η αποστολή και το μέλλον του ακολούθησαν ένα μονοπάτι που θα τον έβγαζε σε μια μικρή εκκλησία στο κέντρο του Δουβλίνου.
Μια εκκλησία που ξεχωρίζει από τις άλλες στην πόλη, λόγω αφ’ ενός του διακοσμημένου τέμπλου του που διαχωρίζει την Αγία Τράπεζα από τον κυρίως ναό και αφ’ ετέρου επειδή είναι ορθόδοξη.
Ήταν κατά την διάρκεια την θητείας του στην Κύπρο με τα Ηνωμένα Έθνη την δεκαετία του ‘60, όταν ο πατήρ Τόμας πρωτοάκουσε για την ορθόδοξη εκκλησία.
Για να αποτρέψει τους στρατιώτες τους από το να επηρεαστούν με οποιονδήποτε τρόπο, τα Ηνωμένα Έθνη δεν επέτρεπαν καμία κοινωνική επαφή μεταξύ αυτών και των δύο κοινοτήτων στο νησί.
Παρ’ όλα αυτά, ο πατήρ Τόμας δεν μπόρεσε να ακολουθήσει την εντολή αυτή, με την οποία οι ειρηνευτικές δυνάμεις και η οικογένειά του τον γαλούχησαν.
«Είχα γνωριμίες με Κύπριους, αλλά το μοναδικό άτομο με το οποίο είχα τακτική επικοινωνία ήταν ένας ελληνορθόδοξος ιερέας σε κάποιο χωριό», θυμάται. Ο πατήρ Τόμας θα τον συναντούσε συχνά για να συζητήσει μαζί του περί θεολογίας και να διαφωνήσει γύρω από τα πάντα σχετικά με το θέμα.
«Πολλές φορές δεν μπορούσαμε να συμφωνήσουμε σε τίποτα, αλλά μου άφησε μια μακρά εντύπωση», τονίζει. Η εμπειρία του αυτή τον ώθησε να ερευνήσει την ορθόδοξη πίστη περισσότερο. Όμως, όταν επέστρεψε στην Ιρλανδία, υπήρχαν μόνο λίγοι Έλληνες και Κύπριοι που ζούσαν εκεί.
Δεν είχαν εδραιώσει κάποια κοινότητα ακόμα, οπότε κανείς δεν μπορούσε να τον βοηθήσει με την αναζήτησή του.
Μόνο όταν ο Αρχιεπίσκοπος Θυάτειρας και Μεγάλης Βρετανίας Μεθόδιος ίδρυσε την πρώτη ορθόδοξη ενορία στην Ιρλανδία το 1981 του κατέστη δυνατό να συναντήσει και να μιλήσει με άλλα άτομα με το ίδιο ενδιαφέρον.
Πριν από αυτό, είχε επικοινωνήσει με τις ελληνορθόδοξες αρχιεπισκοπές του Λονδίνου, αλλά κανείς δεν απάντησε στις επιστολές του. «Προφανώς νόμισαν πως ήμουν απλώς κάποιος που έψαχνε για πληροφορίες», εξηγεί ο πατήρ Τόμας.
Όταν η ενορία ιδρύθηκε από τον Μεθόδιο, ένας φίλος έτυχε να του το αναφέρει κατά τύχη. Τότε ο Τόμας πήγε αμέσως στην εκκλησία να την επισκεφθεί, αλλά του πήρε άλλα πέντε χρόνια πριν αποφασίσει να κάνει το «μεγάλο βήμα» και να προσηλυτιστεί.
«Τελικά έγινα ορθόδοξος το 1986, οπότε δεν κάνω τίποτα βιαστικά όπως βλέπεις», αστειεύεται. «Μετά όμως, αφοσιώθηκα. Συνταξιοδοτήθηκα νωρίς από το επάγγελμά μου, το 1996, και ξεκίνησα σπουδές στην θεολογία».
Έπειτα από την ολοκλήρωση των σπουδών του, αρχικά διετέλεσε διάκονος επί τέσσερα χρόνια στην καινούρια ενορία του, πριν τελικά χειροτονηθεί ιερέας. Για αυτόν ο ρόλος του υπήρξε πάντα ένα λειτούργημα και όχι επάγγελμα.
Όμως ήταν οι δραματικές παραστάσεις και οι όμορφες λειτουργίες του ορθόδοξου δόγματος που τον έλκυσαν σε αυτό.
«Προέρχομαι από τις ίδιες παραδόσεις που αρχικά ασπαζόταν η καθολική εκκλησία, με πολλές ομοιότητες στις θρησκευτικές τελετουργίες. Αλλά μετά τη Δεύτερη Οικουμενική Σύνοδο του Βατικανού τη δεκαετία του ‘60, τα πάντα άλλαξαν και απλουστεύθηκαν», εξηγεί ο ιερέας.
Για τον πατέρα Τόμας δεν υπήρχαν πια οι όμορφες και αξιοπρεπείς λειτουργίες στην καθολική πίστη, αντιθέτως, έως έναν βαθμό τα πάντα εξομοιώθηκαν με την προτεσταντική θρησκεία ως προς τη λατρευτική μέθοδο. Διαπίστωσε έτσι πως δεν του ταίριαζε πλέον.
Αισθανόταν ένα μεγάλο κενό στην πνευματική του ζωή, πως δεν μπορούσε να ταυτιστεί με την καινούρια πραγματικότητα στην καθολική εκκλησία. «Και εδώ ήταν που η ορθοδοξία μπήκε στη ζωή μου και μου έδωσε κάτι απτό να ασπασθώ. Η εκκλησία η ίδια, η διάταξή της, τα μυστήρια, ακόμα και η μυρωδιά του λιβανιού, σε έλκυε αμέσως», περιγράφει ο ιερέας.
Εκείνο τον καιρό, υπήρχαν περίπου είκοσι εθνικότητες στην ορθόδοξη κοινότητα της Ιρλανδίας. Η αρχική ενορία είχε ιδρυθεί για όλους τους ορθόδοξους χριστιανούς στην ιρλανδική νήσο, ασχέτως της οποιασδήποτε θρησκευτικής δικαιοδοσίας.
Καθώς η μετανάστευση αυξήθηκε στην Ιρλανδία, πολλές από τις άλλες εθνικότητες ίδρυσαν τις δικές τους ενορίες και αυτή του πατέρα Τόμας μετατράπηκε τελικά σε σχεδόν αμιγώς ελληνική.
Η κοινότητα μεγάλωσε τα τελευταία χρόνια με την αυξανόμενη μετανάστευση από την Ελλάδα λόγω της κρίσης, οπότε το μέλλον της ενορίας του προβλέπεται σταθερό.
Για τον πατέρα Τόμας, η εκκλησία είναι ένας ζωντανός οργανισμός και πρέπει να προσαρμόζεται στην κοινωνία και όχι η κοινωνία σε αυτή. Άλλος ένας λόγος που θαυμάζει την ελληνική ορθόδοξη εκκλησία είναι επειδή αυτή εκτείνεται προς όλες τις εθνικότητες.
«Όλες οι ελληνορθόδοξες αρχιεπισκοπές στη Βρετανία έχουν γύρω στο 30% μη Έλληνες κληρικούς, οπότε οι λειτουργίες τους εκτελούνται συχνότατα στα αγγλικά. Άλλες θρησκευτικές δικαιοδοσίες, όπως η ρουμανική και η ρωσική, εκτελούν τα μυστήρια αποκλειστικά στη γλώσσα τους, μόνο για τους υπηκόους τους», περιγράφει ο ιερέας.
Ο πατήρ Τόμας πιστεύει πως το γκρέμισμα των γλωσσικών και εθνικών εμποδίων είναι πολύ σημαντικό σε μια σύγχρονη θρησκεία, ειδικά όταν πρόκειται για την προσέλκυση των νέων προς αυτή.
Διαφορετικά θα είναι στο έλεος των φονταμενταλιστικών ευαγγελικών εκκλησιών, ενώ άλλοι ίσως προσελκυθούν προς το ακραίο Ισλάμ. «Τους προσφέρουν κάποιο σκοπό για να ζήσουν, όταν πιθανόν δεν έχουν κανέναν», πιστεύει.
Είναι ο μοναδικός από την οικογένειά του που προσηλυτίστηκε στην ορθοδοξία. «Δεν είχε καμία διαφορά για τους περισσότερους, αλλά πιστεύω πως σήμερα θα ήταν ικανοποιημένοι με τις επιλογές μου», μας λέει.
«Αν με ρωτούσες πώς θα αντιδρούσε η Ιρλανδία σε μία εκκλησία διαφορετικού δόγματος πριν πενήντα χρόνια, θα σου έλεγα ότι θα ήταν αρκετά εχθρική απέναντί της. Σήμερα κανείς δεν ενοχλείται. Στον τελευταίο απολογισμό, υπήρχαν γύρω στις 130 διαφορετικές θρησκείες στη χώρα, οι περισσότερες ιδρύθηκαν εδώ τα τελευταία 15 χρόνια», περιγράφει ο πατήρ Τόμας. Περίπου το 50% αυτών είναι διάφορες αφρικανικές εκκλησίες. «Αλλά ο πληθυσμός της Ιρλανδίας αποδέχεται όλες τις θρησκείες στη χώρα σήμερα. Ίσως ο λόγος για αυτό να είναι ότι οι περισσότεροι δεν πάνε στην εκκλησία οι ίδιοι», προσθέτει.
«Ειδικά οι νέοι που συνεχίζουν την καθολική θρησκευτική παράδοση στην Ιρλανδία δεν έχουν απολύτως καμία αντιπάθεια ή έχθρα προς οποιονδήποτε εκτός της παράδοσης αυτής», καταλήγει.
Ο πατήρ Τόμας είναι ένα παράδειγμα ανθρώπου που δεν ακολούθησε μια θρησκεία απλά λόγω των παραδόσεων της οικογένειας, της κοινότητας ή της χώρας του. Έψαξε, επέκτεινε τον εαυτό του και, όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή, ανακάλυψε αυτό που θεώρησε ιδανικό για αυτόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου