Μια μητέρα μου ζήτησε κάποτε να την πάρω μαζί με τον Ευσεβή στην Τούρντα. Ήθελε να τον πάει σπίτι στους γονείς της. Στο δρόμο, σταματήσαμε στη Μονή Prislop. Ήταν Σάββατο, μια πλημμύρα ανθρώπων… Ο δρόμος είχε αποκλειστεί λόγω του πλήθους των αυτοκινήτων και περπατήσαμε αρκετά μακριά για το μοναστήρι. Εκεί, η σειρά των προσκυνητών ήταν πολύ μεγάλη.
Όταν
μπήκα στην αυλή, είδα τον σταυρό στη γωνία του κήπου. Περπάτησα, έσκυψα και τη
φίλησα, αλλά ο Ευσεβής πήγε και πήρε τον σταυρό στην αγκαλιά του! Δεν έκανε τα
πράγματα στα μισά, είχε το μέτρο του. Φίλησε το σταυρό και προσευχήθηκε,
λέγοντας κάτι για τον Σταυρό, αλλά δεν κατάλαβα τι. Έτρεμε όταν τον είδε. Ο
κόσμος έμεινε ακίνητος και τον κοίταξε ως θαύμα.
Είδα
ότι είχε μεγάλη αφοσίωση στον πατέρα Αρσένιο. Έφτασε στον τάφο και γονάτισε
μπροστά στο σταυρό. Πήρε επίσης τον σταυρό στην αγκαλιά του και στάθηκε
ακίνητος. Στη συνέχεια προσευχήθηκε δυνατά, αναφέροντας το όνομα του πατέρα
Αρσένιου. Η μητέρα που φρόντιζε τον τάφο δεν τον γνώριζε και τον παρότρυνε
συνέχεια να σηκωθεί. Δεν είπε τίποτα, έμεινε εκεί μέχρι να τελειώσει την
προσευχή του.
Ένιωσα
ότι υπήρχε ένα είδος λαχτάρας εκεί σε αυτή τη συνάντηση, που μύριζε στην ψυχή
του, επειδή δεν πήγαινε πολύ συχνά στη Μονή Prislop. Μου το έκανε σαφές από
αυτά που μου έλεγε. Μας επανέλαβε πάντα στο δρόμο τα λόγια που του απηύθυνε ο
πατήρ Αρσένιος: «Μείνετε, μείνετε, μείνετε!».
Πατέρας
Ιωάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου