Λόγω της αμαρτωλότητάς μου, η στάση
μου απέναντι στον πατέρα Γαβριήλ ήταν διφορούμενη: άλλοτε αδιαφορούσα, άλλοτε
καταδίκαζα, ακούγοντας τις απόψεις των άλλων. Και παρόλο που δεν του έδειξα τον
δέοντα σεβασμό, ένιωθα πάντα τη μεγάλη του αγάπη για μένα. Ως εκ τούτου, ήταν
εύκολο να τον πλησιάσεις, να ζητήσεις συγχώρεση - πάντα συγχωρούσε τους πάντες,
ακόμα κι αν δεν το ζητούσαν. Σε ιδιαίτερα δύσκολες στιγμές, μόνο ένας πατέρας
Γαβριήλ μπορούσε να καταλάβει και να παρηγορήσει: γεμάτος θυσιαστική αγάπη, δεν
έμεινε ποτέ αδιάφορος. Το πιο σημαντικό πράγμα που έκανε ο γέροντας για μένα
ήταν ότι κατέστρεψε ορισμένες ιδέες μου για βιβλία και «πλαίσια» για τη
μοναστική ζωή. Και οι ιδέες μου για τον μοναχισμό βασίστηκαν σε στεγνές θεωρίες
και μου δημιούργησαν μια κάποια πνευματική άνεση, που με κολάκευε πολύ. Και ο
γέρος τα κατέστρεψε όλα σταδιακά. Μερικές φορές η αγανάκτησή μου δεν είχε όρια,
ένιωσα μεγάλη οργή όταν ο πατέρας Γαβριήλ παρενέβη στα σχέδιά μου. Για
παράδειγμα, τη στιγμή που ήμουν έτοιμος να συνταξιοδοτηθώ, μπορούσε να ξεσπάσει
και να απαιτήσει δυνατά: «Έλα μωρέ, ήρθε η διανόηση στο μοναστήρι, φτιάξε
σούπα!».
Κάποτε, κατά τη διάρκεια μιας προσευχής,
άρπαξε ένα βιβλίο προσευχής από τα χέρια μου. Τότε αντιστάθηκα και μάλιστα τον
καταδίκασα για μια τέτοια πράξη. Μόνο αργότερα μάντεψα γιατί θρήνησε: «Γιατί να
ενοχλείς τον Κύριο!» Άλλωστε εκείνη την ώρα η προσευχή και οι πράξεις μου ήταν
στεγνές και τυπικές. Τους έλειπε η ειλικρίνεια που οδηγεί στη σωτηρία. Και ο π.
Γαβριήλ αγωνίστηκε για τη σωτηρία κάθε ψυχής.
Οι γονείς μου ήταν κατά της παραμονής
μου στο μοναστήρι. Ο πατέρας μου ερχόταν να με βλέπει σχεδόν κάθε μέρα,
προσπαθούσε να με πείσει για την επιλογή μου, αλλά εγώ - όπως ήταν φυσικό, με
τη βοήθεια του Θεού - υπερασπιζόμουν τη θέση μου. Εξαιτίας αυτού, ο πατέρας μου
και εγώ είχαμε μια πολύ τεταμένη σχέση. Μια μέρα με ξαναφώναξαν, είπαν ότι με
περίμενε ο πατέρας μου στην εκκλησία. Ήρθα και τι βλέπω; Ο πατέρας Γαβριήλ
στέκεται με καλλιτεχνικά εκφραστικό τρόπο και ο πατέρας μου γονατίζει μπροστά
του. Τότε ο γέροντας ζήτησε από τον πατέρα μου να τον καλέσει σε ένα
εστιατόριο. Ο πατέρας μου συμφώνησε με χαρά, και πέρασαν και οι δύο τόσο ολοκληρωτικά
που δεν με έδωσαν καθόλου σημασία. Αργότερα, έμαθα ότι ο πατέρας Γαβριήλ
τραγούδησε το τραγούδι «Καχετιανό κρασί» στο εστιατόριο και με αυτό το τραγούδι
κέρδισε για πάντα την καρδιά του πατέρα μου. Μετά από εκείνη την ημέρα, έγιναν
φίλοι και σταμάτησα να ανησυχώ.
Κάθε λεπτό της ζωής του πατέρα
Γαβριήλ ήταν γεμάτο με αυτοθυσία, Θεέ. Μας βοηθάει και σήμερα όλους, αόρατα
παρών ανάμεσά μας.
Από τα απομνημονεύματα της Μητέρας
Ανώτερης Μαρίας (Mikeladze)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου