ΠΑΡΑΒΟΛΉ ΤΟ ΣΎΝΝΕΦΟ.

 Παραβολή

Ένα νεαρό σύννεφο γεννήθηκε πάνω από τη Μεσόγειο Θάλασσα και δεν πρόλαβε να αναπτυχθεί, καθώς ένας δυνατός άνεμος έδιωξε τον ίδιο και όλους τους συγγενείς και φίλους του στη μακρινή Αφρική. Μόλις έφτασαν στην ήπειρο, το κλίμα άλλαξε δραματικά. Ο ήλιος έλαμπε από ψηλά και από κάτω η θερμαινόμενη άμμος της Σαχάρας έλαμψε από χρυσό.

Ο άνεμος αποφάσισε να οδηγήσει τα σύννεφα πιο μακριά στη ζούγκλα, γιατί δεν βρέχει στην έρημο. Αλλά το περίεργο νεαρό σύννεφο έμεινε πίσω  για να κοιτάξει τη μεγάλη έρημο.
Άρχισε να μειώνεται και ένα απαλό απαλό αεράκι το σήκωσε κοντά στη χρυσή άμμο.

Μετά από μια μεγάλη βόλτα, το σύννεφο παρατήρησε ότι ένας από τους αμμόλοφους του χαμογελούσε. Ο αμμόλοφος ήταν επίσης νέος, διαμορφώθηκε από τον τελευταίο δυνατό άνεμο που είχε περάσει πρόσφατα από την έρημο, και αμέσως ερωτεύτηκε τις χρυσές μπούκλες του άμμολοφου.
- Καλό απόγευμα! το σύννεφο χαιρέτησε τον αμμόλοφο. Πώς είναι η ζωή εκεί κάτω;
— Ζω παρέα με άλλους αμμόλοφους, ήλιο και αέρα. Μερικές φορές από εδώ περνούν καμήλες. Μερικές φορές υπάρχει μια αφόρητη ζέστη εδώ, φαίνεται ότι μπορείς να λιώσεις, αλλά τίποτα, αντέχουμε. Πώς είναι να ζεις εκεί ψηλά;
- Εδώ, επίσης, ο ήλιος και ο άνεμος, αλλά εδώ τα πλεονεκτήματά τους. Μπορώ να περπατήσω στον ουρανό, σε ηπείρους και να δω πολλά πράγματα.
«Έχω μια μικρή ζωή», είπε ο αμμόλοφος, «όταν ο άνεμος επιστρέψει από τη ζούγκλα, θα εξαφανιστώ».
«Και αυτό σε στεναχωρεί;»
- Με κάνει να πιστεύω ότι δεν είμαι καλός για τίποτα...
- Το ίδιο νιώθω κι εγώ. Όταν έρθει ο άνεμος εδώ, θα με πάει πιο νότια, και θα βρέξω εκεί και θα εξαφανιστώ. Αυτή είναι η μοίρα μου.
«Ξέρεις», είπε ο αμμόλοφος, «στην έρημό  όλοι λένε ότι η βροχή είναι παράδεισος!»
«Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να το μετατρέψω σε κάτι τόσο σημαντικό», απάντησε το σύννεφο, λίγο περήφανο για τον εαυτό του.
«Έχω ακούσει πολλούς θρύλους από τους παλιούς αμμόλοφους. Είπαν ότι μετά τη βροχή, οι αμμόλοφοι σκεπάζονται με γρασίδι και λουλούδια. Δεν μου δίνεται όμως να το δω και να το νιώσω, γιατί πολύ σπάνια βρέχει στην έρημο.
Το σύννεφο σκέφτηκε για μια στιγμή και μετά χαμογέλασε πλατιά:
«Αν θέλεις, θα σε βρέξω!» Δεν θα το πιστέψετε, μόλις έφτασα εδώ, αλλά κατάφερα να σε ερωτευτώ και θα ήθελα να μείνω εδώ για πάντα ...
- Όταν σε είδα για πρώτη φορά στον ουρανό,σε  ερωτεύτηκα αμέσως! ομολόγησε ο αμμόλοφος. Αν όμως κάνεις τα ξανθά μου μαλλιά βροχή, θα πεθάνω...
«Η αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ», είπε το σύννεφο.
Και άρχισε να χαϊδεύει τον αμμόλοφο με σταγόνες βροχής. Και έτσι συνέχισε μέχρι που ένα απαλό ουράνιο τόξο εμφανίστηκε πάνω από τον αμμόλοφο.
Την επόμενη μέρα ο μικρός αμμόλοφος καλύφθηκε με λουλούδια.

Και όταν άλλα σύννεφα επέπλεαν πάνω από την έρημο και είδαν έναν πράσινο αμμόλοφο, νόμιζαν ότι αυτή ήταν η αρχή του δάσους που έψαχναν, και άνθισε στη βροχή.

Μετά από 20 χρόνια ο μικρός αμμόλοφος μετατράπηκε σε μια πανέμορφη όαση, που κάτω από τον θόλο των δέντρων του έδινε ανάπαυση και σκιά στους ταξιδιώτες της ερήμου.
Και όλα αυτά γιατί κάποτε ένα σύννεφο δεν φοβήθηκε να δώσει τη ζωή του για αγάπη.