ΕΥΣΠΛΑΧΝΊΑ...

Είναι φορές

που ανεβαίνει απ'την ψυχή

μια αίσθηση τόσο γλυκιά 

και αγκαλιάζει όλο το κορμί

(όσο τσακισμένο κι είναι)....

Είναι βρε παιδί μου

σαν να έχεις ανοίξει

ένα μπουκαλάκι μ' άρωμα 

τόσο μεθυστικό.....

Είναι τότε που αισθάνεσαι

την καρδιά σου ορθάνοιχτη...

Που θες να φωνάξεις δυνατά

δύο λέξεις που πριν

με το τσιγκελι έβγαιναν:

"συγνώμη" και "σ' αγαπώ".....

Είναι τότε που νιώθεις

το έλεος του Θεού

να έχει λιώσει

όλες εκείνες τις αντιστάσεις

του θελήματος σου...

Και συμβαίνει κάτι τόσο παράδοξο.....

Ενώ νιώθεις 

σκλαβωμένος της Αγάπης Του

συνάμα αισθάνεσαι 

μια απίστευτη ελευθερία.....

Στέκεσαι γυμνός

μπρος τον Σταυρό Του

(την θυσιαστική αγάπη Του)

αλλά δεν αισθάνεσαι 

ότι σου λείπει κάτι.....

Τουναντίον.....

Λες και "κάτι"(ή μάλλον Κάποιος)

και σε έχει επιδέξια σκεπάσει.....

Πεινασμένος

απ' τα θέλγητρα του κόσμο τούτου

μα τόσο χορτάτος

απ'το "Μάνα εξ ουρανού" της Χάριτος Του....

Είναι τότε που θες 

να πας να γράψεις 

στους τοίχους παντού ένα μεγάλο

"ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ!!!"....

Είναι τότε που αισθάνεσαι 

ότι θα εκραγεί η καρδιά σου

από Θεία υπερφόρτωση....

έτσι που θες να πας

να αγκαλιάσεις όχι απλά τον άλλο 

μα και την γέρικη λεμόνια στον κήπο σου,

το σκυλάκι και το κουνελάκι σου..... 

Τούτη η Χαρά

πυροδοτεί τη καρδιά σου

και Τον παρακαλεί...

"Αχ Θεέ μου πάρε με

 κοντά Σου 

ή δυνατόν τώρα....

τώρα που κολυμπά

όλο μου το είναι

στο πέλαγος της ευσπλαχνίας Σου"

Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου.