ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ... η συγχώρεση θεραπεύει

ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ... η συγχώρεση θεραπεύει

 «Μια φορά κι έναν καιρό... οι άνθρωποι συγχωρούσαν ο ένας τον άλλον σιωπηλά, απλά...

  Αυτός που είχε αδικήσει έμπαινε από την πόρτα και αυτός που έπρεπε να συγχωρήσει καθόταν στο τραπέζι.  Μιλούσαν για τον καιρό, για τη βροχή και το ψωμί... Και έτσι έγινε κατανοητό ότι ο,τι   μπορούσε να συγχωρηθεί συγχωρέθηκε, και ό,τι έπρεπε να ειπωθεί ειπώθηκε με λίγα λόγια: «Ναι, Θεέ μου, ας βρέξει! "

 Όλοι συγχωρούσαν: οι γυναίκες συγχώρεσαν τους συζύγους τους σιωπηλά.  Έτσι, θυμωμένοι, έκαναν το ίδιο πράγμα: έφαγαν, πλύθηκαν, κοιμήθηκαν τα παιδιά και το βράδυ κάθισαν όλοι σε ένα τραπέζι και έτρωγαν από τό ίδιο φαγητό. Ηταν το ψωμί της συμφιλίωσης, γιατί σε τι ωφελεί να μείνεις θυμωμένος;!  Θα πρέπει ακόμα να κοιμάσαι στο ίδιο κρεβάτι... Και τα κρεβάτια, άλλες φορές, ήταν στενά, δεν μπορούσες παρά να κοιμηθείς ο  ένας δίπλα στο άλλο... Έτσι συγχωρούν, στη σιωπή.

 Υπήρχαν βέβαια και άντρες που όταν έκαναν μεγάλο λάθος ζητούσαν συγχώρεση γονατιστοί από τη γυναίκα, σαν σάν εικόνα.  Λίγοι το έκαναν, γιατί λίγοι κατάλαβαν ότι αν έφευγε η γυναίκα, το σπίτι θα έπεφτε.  Αυτό όμως έγινε κρυφά και κανείς δεν το έμαθε ποτέ!  Ήταν μυστικό!

 Και οι γείτονες συγχωρούσαν σιωπηλά ο ένας τον άλλον.  Ήταν πολύ ήσυχοι, θυμωμένοι, δεν μιλούσαν ο ένας στον άλλον για λίγο, και μετά έμπαιναν στην αυλή και ζητούσαν κάτι: μια τσάπα, ένα φλιτζάνι αλεύρι, κάτι... Ο άλλος τα έδινε  φυσικά, και στήν  σιωπή.  Και έτσι συγχώρεσαν ο ένας τον άλλον.  Στη σιωπή.

 Παλιά, οι γείτονες βοηθούσαν ο ένας τον άλλον και καταλάβαιναν ότι το φθινόπωρο, όταν μάζευαν τα αμπέλια, και την άνοιξη, όταν ξεχορτάριαζαν, δεν υπήρχε χώρος για κόπο.

  Έπρεπε να συμφιλιωθούν!  Όλοι συγχωρούσαν, αλλά κανείς δεν ζητούσε συγχώρεση!  Εκτός Κυριακής, πριν τη λειτουργία, για να μη λένε ότι πήγαν στην εκκλησία θυμωμένοι.  Έτσι ήξερες όταν ένας άνθρωπος μπήκε στην πύλη και φώναζε να συγχωρεθεί, ότι ήρθε η ώρα να πάει στην εκκλησία!  Και, αντί για συγχώρεση, του απάντησαν: «Ναι, γιατί ξεκίνησες;».

 Αυτό ήταν ένα σημάδι ότι δεν υπήρχε τίποτα να συγχωρήσει, να πει ή να προσθέσει.  Ήταν σημάδι ειρήνης μεταξύ των ανθρώπων...

 Εξακολουθώ να βρίσκω περίεργο όταν οι άνθρωποι ζητούν συγγνώμη.  Τι, λες και μπορείς να σβήσεις έναν πόνο, μια προδοσία, μια αναστάτωση με δύο λέξεις;!  Ακόμα και τώρα σιωπώ ή απαντώ από αδράνεια.  Για μένα η συγχώρεση δεν ζητείται με λόγια, αλλά με πράξεις...

 Ήρθες στον άνθρωπο, μπήκες στη ζωή του, κοιτώντας τον σαν τον Χριστό στην πύλη του Ουρανού, και σώπασε.  Περιμένεις να σε βάλει στο τραπέζι και, αν σε κάλεσε στο τραπέζι, βγάζεις ένα ψωμί... το Ψωμί της Συμφιλίωσης.  Και εκείνος ένα ποτήρι κρασί.  Και μιλήστε για τον καιρό και ότι είναι καλό που υπάρχει ειρήνη.  Η συγχώρεση είναι μεγάλη σιωπή.

 Μόνο το γεγονός ότι ο άνθρωπος πάτησε την περηφάνια του και μπήκε στην πύλη της ζωής σου, καταλαβαίνοντας ότι το τίποτα της ζωής σήμερα είναι και αύριο δεν θα υπάρχει πια, πρέπει να σε παροτρύνει, τον ταλαιπωρημένο, να ξεχάσεις τη δική σου περηφάνια και το καταλαβαίνεις!  Η ζωή είναι μικρή, η κρίση είναι μεγάλη..."

 Μητροπολίτης Antonie de Suroj