Ἡ ἐξομολόγηση στὸν εὐλογημένο Γέροντα ἔφερνε πλήρη ελάφρυνση στὴν ψυχή... Αὐτὸ συνέβαινε, ἐπειδὴ ἀνοίγαμε τὶς
ψυχές μας στὸν ἀληθινὸ ποιμένα καὶ πνευματικὸ κατ' εἰκόνα Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μποροῦσε νὰ θεραπεύει τὶς ἀσθένειες καὶ τὰ πάθη, ποὺ ἐξεγείρονται στὸν ἄνθρωπο... Χάρη στὴν ἀνέκφραστη ἀγάπη του, ἔλυνε τὶς ἁμαρτίες καὶ τὶς δεχόταν στὴν καρδιά, σὰν νὰ τοὺς λύτρωνε μὲ τήν Ἁγία του συμπόνοια... Ἡ ἐμπιστοσύνη
στὸν Γέροντα ἦταν μεγάλη, ἦταν εἰλικρινὴς καὶ ἀληθινή, ἦταν ὁλοκληρωτικὰ πιστὸς στὸν Θεὸ καὶ ὁ Κύριος ἦταν πάντα μαζί του.
Γι' αὐτό, ἐξομολογώντας τὶς ἁμαρτίες μας στὸν Γέροντα, εἰρηνεύαμε καὶ συμφιλιωνόμασταν ὁλοκληρωτικὰ μὲ τὸν Θεό... Ὁ
ἄνθρωπος μόνος του δὲν μπορεῖ νὰ ἐλευθερωθεί πλήρως ἀπὸ τὸ
κακό, χρειάζεται τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, μία ώθηση στὴν ψυχὴ γιὰ
μετάνοια. Γιὰ τὴν ἀφύπνιση τῆς ψυχῆς χρειάζεται ἡ Χάρις τοῦ
Θεοῦ. Ὅπως γράφει καὶ στὴν Ἁγία Γραφή: «Χωρίς Ἐμοῦ οὐ
δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ιω., 15.5). Καὶ ὁ εὐλογημένος Γέροντας, στὸν
ὁποῖον δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἴχνος φαρισσαϊσμοῦ ἢ ὑποθετικῆς
φιλαλήθειας καὶ στὴν ψυχὴ τοῦ ὁποίου πάντα κατοικοῦσε ὁ Χριστός, μυστηριωδῶς ἔνωνε τὶς ψυχές μας μὲ τὸν Κύριο, ἐπειδὴ ὁ
κανόνας, ή παραίνεση κι' ἡ ἱερὴ συμβουλὴ τοῦ Γέροντα Νικολάου εἶναι ἡ Ἀγάπη, ἡ Προσευχὴ καὶ ἡ Συμπόνοια... Γιὰ ὅλους... Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Γέροντας Νικόλαος πάντα βρισκόταν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων, ντυμένος μὲ τὸ ταπεινὸ ῥάσο τῆς Μετανοίας...
Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει δοκιμάσει τὴν εὐλογημένη ἐνέργεια
τοῦ Μυστηρίου τῆς Μετανοίας, ὅταν ἡ ψυχὴ ἀνανεώνεται, καθαρίζεται καὶ ἀποκτᾷ τὰ χαμένα οὐράνια φτερά. Ἂν λὲς στὸν
ἱερέα στὴν ἐξομολόγηση τὰ πάντα καὶ μὲ καθαρὴ καρδιά, τότε ὁ
Κύριος πάντα συγχωρᾶ, ἡ ψυχὴ λευκαίνει σὰν τὸ χιόνι καὶ ἡ Ἁγίαψχαρὰ τὴν σκεπάζει. Ἡ Χάρις ἐλευθερώνει τὴν καρδιά σου ἀπὸ τὶς ψυχικὲς πληγές, τὶς κακὲς ἐμπειρίες τῆς ζωῆς, τὶς ἐνοχές... Ὁ Γέροντας ἐξύψωνε γιὰ χάρη μας τὴν θερμὴ προσευχὴ στὸν Θεό καὶ
καὶ ἱκέτευε νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία. Ο Χριστὸς ἄκουγε τὴν σιγανὴ προσευχή του... Φωνὴ αὔρας λεπτῆς...
Ἐλαφριὰ πνοὴ ἀέρος – ἦταν τὸ πνεῦμα τοῦ Γέροντος Νικολάου...
-
Δίπλα στὸν Ἅγιο Γέροντα συχνὰ αἰσθανόμασταν τὴν εὐωδία, σὰν νὰ θυμιάτιζε κάποιος. Ἡ διάρκεια τῆς κάθε φορὰ ἦταν διαφορετική. Κάποτε διαρκοῦσε μερικὰ λεπτά, κάποτε μόλις ποὺ τὸ αἰσθανόμασταν καὶ χανόταν. Μία φορά, ἡ εὐωδία ἦταν τόσο ἔντονη καὶ ὡραία, ποὺ ῥώτησα τὸν Γέροντα, ἀπὸ ποὺ ἔρχεται τὸ
θυμίαμα. Ὁ Γέροντας ἀπάντησε: «Τώρα ἀοράτως βρίσκονται ἐδώ
ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Θαυματουργὸς στὰ ἀριστερὰ καὶ ὁ Γέροντας Σεραφεὶμ στὰ δεξιὰ καὶ Ἀγγελοι θυμιατίζουν ἔμπροσθεν αὐτῶν»...
-
Ὁ δίκαιος Γέροντας Θαδδαῖος τῆς Σερβίας ἔλεγε: «Ἐκεῖ ὅπου εἶναι οἱ σκέψεις σου ἐκεῖ εἶσαι καὶ ἐσύ». Οἱ σκέψεις τοῦ Ἁγίου
Νικολάου, ἐξαγνισμένες μὲ τὴν ταπείνωση, πάντα ἐξυψώνονταν πρὸς τὰ ἄνω καὶ αὐτὸς νοερὰ δὲν βρισκόταν στὴν γῆ, ἀλλὰ στὰ
Οὐράνια. Μὲ τὸ πνεῦμα του ὁ πρᾶος Γέροντας βρισκόταν στὸν Οὐρανό.
Ὁ Γέροντας εἶχε ἕνα θαυμαστὸ χάρισμα. Ἔχοντας τὴν ἐκτίμηση τῶν ἀνθρώπων, τὴν δόξα ἀκόμα καὶ τὸν ἔπαινο δὲν σκανδαλιζόταν, ἀλλὰ πάντα παρέμενε πρᾶος καὶ ἤρεμος μὲ
διαυγῆ ψυχὴ καὶ φωτεινὸ πρόσωπο. Βλέποντας τὸ πλῆθος τοῦ κόσμου πού τὸν ἀκολουθοῦσε ὅπου κι' ἄν πήγαινε, ποτὲ δὲν ἔδειχνε ἀνυπομονησία ἢ βιασύνη ἢ ἐρεθισμὸ ἢ θυμό. Ποτὲ στὸ πρόσωπό του δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἴχνος ματαιοδοξίας, εὐχαρίστησης,
ὅταν τὸν περιβάλανε μὲ συμπεριφορὲς σεβασμοῦ καὶ ἐκτίμησης.
Ὁ Γέροντας πάντα ήταν ἴδιος στὰ λόγια του, στὶς ἐκφράσεις του καὶ στὶς πράξεις του,
Ακόμη ὁ Ἅγιος Γέροντας ἀγαποῦσε πολὺ τὸν πεντηκοστὸ ψαλμὸ καὶ τὸν ὀνόμαζε «τῆς μετανοίας, ἡ ὁποία κατεβάζει τὸν
ουρανό, τῆς μετανοίας, ἡ ὁποία χαρίζει τὸ Ἔλεος τοῦ Θεοῦ» καὶ
εὐλογοῦσε νὰ τὸν διαβάζουν οἱ ἄνθρωποι σὲ κάθε ἐπικίνδυνη
περίσταση καὶ ὅταν στὸν κόσμο γεννιέται ένα μωρό...
Στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ πατρὸς Νικολάου μαζευόταν ἡ πνευματικὴ οἰκογένειά του, ἱερεῖς, μοναχοί, κοσμικοί... Ὁ Γέροντας, ὅπως κάθε δίκαιος, ἀνῆκε στὸν Θεὸ καὶ στὴν Ἁγία Ἐκκλησία, σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους... Γιὰ μᾶς ἡ Ἐκκλησία εἶναι τοῦ Θεοῦ, εἶναι μεγάλη καὶ Ἁγία οικογένεια. Τὴν ὥρα τῆς ἐξομολόγησης στὸν Ναὸ ἐπικρατοῦσε ἄκρα ἡσυχία, ἡ αἴσθηση τῆς
ματαιότητας, τῆς ἀναξιότητας, τῆς ματαιότητας κάθε γήϊνου
γινόταν πραγματικὴ καὶ ὅλα ἐξαφανίζονταν. Κανεὶς δὲν μιλοῦσε... Ἡ γαλήνη τοῦ πνεύματος τοῦ Γέροντα πλημμύριζε τὰ
πάντα γύρω του καὶ μεταδιδόταν σὲ μᾶς... Καὶ οἱ ἤχοι πλέον ἦταν αἰθέριοι. Ὁ Γέροντας ἔβγαινε ἀργὰ ἀπὸ τὸ Ἱερὸ στὸν ἄμβωνα...
Οἱ ἐξομολογούμενοι ἤδη βλέποντας τὸν πρᾶο Γέροντα ἔνιωθαν στὰ βάθη τῶν καρδιῶν τους τὴν συντριβή... Ἡ ἴδια ἡ ἐμφάνιση τοῦ ταπεινοῦ ποιμένα προκαλοῦσε τὴν μετάνοια, ἐπειδὴ ἦταν δίπλα στὸν Χριστό! Μᾶς ἔδινε τὸ καλὸ παράδειγμα τῆς προσευχῆς, τῆς σεμνότητας, τῆς ἀνυποκρισίας, τῆς ἀλήθειας... Μὲ
ὅλην τὴν ζωή του μιλοῦσε γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς, βασιζόμενος
μόνο στὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο. Ποτὲ δὲν εἶπε λόγο γιὰ τὴν πολιτική, γιὰ κτίσματα ἢ γιὰ τὸν ἔξω κόσμο. Ἡ μέριμνα
τοῦ ποιμένα ἦταν μόνο γιὰ τὸ ἐσωτερικό, γιὰ τὸν ναὸ τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου... Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἔδωσε στὸν Ἅγιο ἱκέτη ἀγγελικὰ
μάτια καὶ αὐτὸς ἔβλεπε καθαρὰ καὶ μιλοῦσε μυστικὰ μὲ τὸν καθένα ἀπὸ μᾶς στὴν οὐράνια γλῶσσα τῆς προσευχῆς. Αὐτὴ ἦταν
ἡ πιὸ ἀποτελεσματική κάθαρση τῶν σκληρῶν καρδιῶν μας, ἡ ἐνδόμυχη θεραπεία τῆς ἁμαρτωλῆς καρδιᾶς μέσω τῆς μυστήριας
προσευχῆς μὲ δάκρυα. Ἡ ἀκτινοβολία τῆς Ἁγιότητας τοῦ Γέροντα ἦταν ἡ καλύτερη νουθέτηση γιὰ τὴν μετάνοια μας καὶ ἡ προσωπική Αγιότητα τού Πατρός Νικολάου ήταν κηρυγμα μέσω προσευχής .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου