Εδώ στην Αθήνα
ζούσε μόνη της σε μια γκαρσονιέρα μια κοπελίτσα.
Ήταν πιστή και
είχε ένα μικρό εικονοστάσι με κάποιους Αγίους.
Καθημερινά τα
βράδυα προσευχόταν.
Ένα βράδυ εκεί
που προσευχόταν λέει:
– Κύριέ μου, με
τις πρεσβείες του Αγίου Αντωνίου, του Αγίου Προφήτου Ηλιού, του Αγίου
Γεωργίου…. του Αγίου… και… και…
Και ανέφερε
όλους τους Αγίους που είχε εικόνες στο προσκυνηταράκι της.
Και ξαφνικά
βλέπει τρομαγμένη να κατεβαίνει ένας Γέρων από εδώ, να κατεβαίνει ένας άλλος
Γέρων από εκεί, ένας άλλος παραπέρα… τρόμαξε!
Κάνει το σταυρό
της και λέει:
– Χριστέ μου, τι
γίνεται εδώ;
Τι είσαστε
εσείς, πονηρά πνεύματα η αγαθά;
Της λέει τότε
ένας Γέροντας:
– Μην φοβάσαι!
Δεν μας κάλεσες να έρθουμε, να σε βοηθήσουμε;
Δεν είπες διά
των πρεσβειών του Μεγάλου Αντωνίου; Είμαι εγώ!
Δεν είπες διά
των πρεσβειών του Αγίου Γεωργίου;
Είναι αυτός!
Δεν είπες διά
των πρεσβειών του Αγίου Προφήτου Ηλιού;
Είναι εκείνος!
Για κοίταξε τις
εικόνες σου… είναι η δεν είναι; “Να αξιοποιούμε λοιπόν τους Αγίους, που στις
ανάγκες και στις δυσκολίες μας σπεύδουν να μας βοηθήσουν, αρκεί να τους
επικαλεστούμε με πίστη, αγάπη και ταπείνωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου