«Τον πλησίασα λοιπόν ντροπαλά, για να δω πώς ήταν. Με ένιωσε και άνοιξε τα μεγάλα, μαύρα, βαθιά μάτια του: «Ήρθες;.. χαίρομαι.. ήμουν μακριά, σε μέρη με πράσινο, από τραγούδι και άρωμα, φτιαγμένα από φώτα. Είναι υπέροχο εκεί. Υπάρχει ειρήνη. Στην πραγματικότητα, δεν μπορεί κανείς να εκφράσει αυτό που υπάρχει. Υπάρχει τόση ευτυχία που ακόμα και η χαρά να σε βλέπω είναι βάσανο μέσα από την αντίθεση μεταξύ των δύο κόσμων Θα φύγω σύντομα, ίσως τώρα τη νύχτα των Χριστουγέννων. Και αυτό είναι ένα δώρο από τον Θεό. Δεν ξέρω πώς να Τον ευχαριστήσω... Δεν ξέρω πώς να κάνω τους ανθρώπους να βιώσουν τον Θεό, την πλήρη χαρά.. Είμαι βέβαιος ότι η αιώνια ζωή, υπάρχει ήδη συμμετέχω σε αυτήν, δεν φοβάμαι καν την κρίση, γιατί περπατώ με ταπεινή συνείδηση και με ελπίδα μόνο στο έλεος και το δώρο του Κυρίου... Τα πνεύματα του σκότους τώρα κυβερνούν πάνω από τους ανθρώπους, αλλά μη φοβάστε, ο Χριστός είναι κοντά, ψάχνει τον κόσμο· και ο κόσμος χρειάζεται πολλά βάσανα... Οι εχθροί νομίζουν ότι νικηθήκαμε, αλλά αρνούνται το έργο του Θεού στην ιστορία και δεν γνωρίζουν τους τρόπους Του». . .
Σταμάτησε για λίγο, πήρε μια βαθιά ανάσα και μετά συνέχισε » Θα γίνει προσκύνημα εδώ μια μέρα...
Σήμερα είμαστε λίγοι, αλλά υπάρχει ακόμα πίστη στον κόσμο, ότι ο κόσμος θα σωθεί. Τώρα φαίνεται αδύνατο, αλλά πέρα από τα ανθρώπινα μέσα υπάρχει μια θεϊκή οικονομία, και θα αναγεννήσει για την ανθρωπότητα. Να είστε ευλογημένοι λοιπόν. Έχω γνωρίσει ανθρώπους εδώ μπροστά στους οποίους ταπεινώνεται η συνείδησή μου. Πες στον Βαλέριου να προσευχηθεί για μένα... Προσευχήσου κι εσύ! Είμαι χαρούμενος που έφτασα αυτή την ώρα».
𝐼𝑜𝑎𝑛 𝐼𝑎𝑛𝑜𝑙𝑖𝑑𝑒 - 𝐼𝑛𝑡𝑜𝑎𝑟𝑐𝑒𝑟𝑒𝑎 𝑙𝑎 𝐻𝑟𝑖𝑠𝑡𝑜𝑠/ 𝐷𝑜𝑐𝑢𝑚𝑒𝑛𝑡 𝑝𝑒𝑛𝑡𝑟𝑎 𝑜 𝑙𝑢𝑚𝑒 𝑛𝑜𝑢𝑎, 𝐵𝑜𝑢𝑖𝑓𝑎𝑡𝑖𝑢, 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου