Κυριακή ΙΒ΄Λουκᾶ (15-1-2023)

Κυριακή ΙΒ΄Λουκᾶ (15-1-2023)

Ἕνα θαῦμα, ἀγαπητοί, ἕνα θαῦμα βλέπουμε στό σημερικό Εὐαγγέλιο. Ἕνα θαῦμα, πού εἶναι συγχρόνως καί μία διδασκαλία. Εἶναι τό θαῦμα τῆς θεραπείας τῶν 10 λεπρῶν.

Πραγματικά λεπροί ἐκεῖνοι οἱ 10 δυστυχισμένοι ἄνθρωποι. Συμβολικά λεπροί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὅλων  τῶν ἐποχῶν. Ἔχουν τήν χειρώτερη λέπρα. Εἶναι ψυχικά καί πνευματικά λεπροί.

Ἄς δοῦμε τήν στάση τῶν 10 λεπρῶν μπροστά στό Χριστό! Δέν ἦταν ὅμως μία ἡ στάση. Τέσσερις στάσεις βλέπουμε νά ἀλλάζουν οἱ λεπροί, ὅπως τούς φωτογραφίζει ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς στό Εὐαγγέλιό του.

1.    Συναίσθηση

Πρώτη στάση: Οἱ 10 λεπροί στέκουν μακριά. Δέν τολμοῦν νά πλησιάσουν κανένα ἄνθρωπο. Νόμοι αὐστηροί τούς καθηλώνουν στήν ἐρημιά. Ἀλλά καί οἱ ἴδιοι, εὐγενικές ὑπάρξεις, αἰσθάνονται τήν βρώμα τους, ἔχουν συναίσθηση τῆς καταστάσεως τους, καί δέν θέλουν νά κάμουν κακό στούς ἄλλους ἀνθρώπους. Δέν θέλουν νά μεταδώσουν τήν ἀρρώστια τους καί στούς ὑπολοίπους.

Ἀκάθαρτοι οἱ 10 λεπροί τήν ἐποχή ἐκείνη. Μά καί σήμερα ὑπάρχουν οἱ ἀκάθαρτοι. Ἀκάθαρτοι ὄχι ἀπό τήν λέπρα καί τίς ἄλλες μεταδοτικές ἀρρώστιες. Ἀκάθαρτοι ἀπό τήν λέπρα τῆς ἁμαρτίας. Ποιός εἶναι καθαρός ἀπό τήν ἁμαρτία; Δεῖξτε μου ἕναν. Δέν ὑπάρχει κανείς. «Οὐδείς καθαρός, ἐάν καί μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπί τῆς γῆς» (Ἰώβ 14, 4. 5; Δ), λέγει ἡ ἁγία Γραφή. Μόνον ἕνας ὑπῆρξε ὁ καθαρός. Καί αὐτός εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Λοιπόν οἱ 10 λεπροί στέκουν «πόρρωθεν». Δέν τολμοῦν νά πλησιάσουν. Αὐτή ἡ βαθειά συναίσθηση τῆς καταστάσεώς τους, τούς κάνει νά μένουν μακριά.

2. Κραυγή ἱκεσίας

Μακριά ἀπό τόν Χριστό εἶναι ἡ μία στάση τῶν 10 λεπρῶν, ἡ στάση τῆς συναισθήσεως. Μά εὐθύς ἀμέσως ἀκολουθεῖ δεύτερη στάση. Εἶναι ἡ σκηνή τῆς κραυγῆς. Οἱ 10 λεπροί κραυγάζουν. Ἡ λέπρα δέν τούς ἀφήνει νά πλησιάσουν τό Χριστό καί νά ἐπικοινωνήσουν μαζί του. Ἀλλ᾿ αὐτοί βρίσκουν τρόπο. Ἐπικοινωνοῦν μέ τή φωνή τους. Καί ἡ φωνή τους εἶναι φωνή πίστεως.

Μέ τά λόγια πού λένε ἀναγνωρίζουν τόν Χριστό σάν Κύριο, σάν παντοδύναμο Κύριο, πού μπορεῖ νά τούς ἐλεήσει καί νά τούς κάνει καλά. «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς». Καί μάλιστα «ἧραν φωνήν». Σήκωσαν φωνή μεγάλη. Ἀκάθαρτοι οἱ λεπροί, μά πιστεύουν στήν δύναμη τοῦ καθαροῦ καί ἀναμάρτητου Ἰησοῦ.

Ἀκάθαρτοι καί ἁμαρτωλοί εἴμαστε κι᾿ ἐμεῖς. Μά πιστεύουμε στή δύναμη καί στό ἔλεος τοῦ Χριστοῦ. Γι᾿ αὐτό καί ἐπαναλαμβάνουμε τήν σύντομη ἱκεσία τῶν 10 λεπρῶν. Πολλές φορές τήν λέμε καί τήν ξαναλέμε στή θεία λειτουργία: «Κύριε, ἐλέησον». Πολλές φορές τήν λέμε στήν προσευχή μας: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μέ τόν ἁμαρτωλόν». Εἴμαστε ἁμαρτωλοί, Χριστέ, μά πιστεύουμε σ᾿ ἐσένα καί θέλουμε νά ᾿χουμε σχέσεις μέ ἐσένα. Ἡ γέφυρα πού θά μᾶς ἑνώσει εἶναι τό μέγα σου ἔλεος ... Ἐλέησέ μας!

3. Ὑπακοή

Εἴδαμε τίς δυό στάσεις τῶν 10 λεπρῶν. Ἡ μία στάση τό «πόρρωθεν», ἡ δεύτερη στάση ἡ κραυγή τῆς ἱκεσίας. Ἀλλ᾿ ἔρχεται ἀμέσως ἡ τρίτη στάση. Ποιά εἶναι; Εἶναι ἡ στάση τῆς ὑπακοῆς. Δέν τούς θεραπεύει ἀμέσως ὁ Χριστός μέ ἕνα του λόγο ἤ μία του ἐνέργεια, ὅπως ἔκαμε σέ τόσα ἄλλα θαύματα. Τώρα τούς θεραπεύει διά τῆς ὑπακοῆς. Τούς θεραπεύει, ἀφοῦ προηγουμένως δοκίμασε τήν πίστη τους μέ ἕνα πρόσταγμα, πού τούς ἔδωσε. Τί τούς εἶπε;  Πηγαίνετε νά δείξετε τούς ἑαυτούς σας στούς ἱερεῖς.

-Μά Χριστέ, πῶς νά πᾶμε στούς ἱερεῖς σέ τέτοια κατάσταση πού βρισκόμαστε; Πρῶτα - πρῶτα δέν θά μπορέσουμε νά πλησιάσουμε τήν πόλη καί τούς ἀνθρώπους. Κι᾿ ἔπειτα οἱ ἱερεῖς τί μποροῦν νά μᾶς κάνουν; Δέν μπορεῖς, Χριστέ, νά μᾶς θεραπεύσεις, ὅπως θεράπευσες τόσους ἄλλους;

Ἄλλ᾿  ὄχι, τίποτα ἀπό αὐτά δέν σκέφτηκαν, οὔτε εἶπαν οἱ 10 λεπροί. Κάνουν τυφλή ὑπακοή στήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ. Πιστεύουν ἀκράδαντα, πώς θά γίνουν καλά. Γι᾿αυτό καί ξεκινοῦν. Καί δέν προλαβαίνουν νά ξεμακρύνουν πολύ, καί νά τό θαῦμα γίνεται στό δρόμο, πού τρέχουν γιά τούς ἱερεῖς. «Καί ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτούς ἐκαθαρίσθησαν». Ἡ πίστη τους καί ἡ ὑπακοή τους στήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ  βραβεύτηκε. Ἡ λέπρα ἔφυγε ἀπό πάνω τους. Ἡ βρώμα καί ἡ δυσωδία ἐξαφανίστηκε. Καθαρίστηκαν ἐντελῶς.

Γιά φαντασθῆτε νά ἦταν οἱ 10 λεπροί αὐθάδεις καί ἀνυπότακτοι, σάν μερικούς σημερινούς χριστιανούς, καί νά περνοῦσαν τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ ἀπό τό κόσκινο τῆς λογικῆς τους! -Καί γιατί νά πᾶμε στούς Ἱερεῖς νά ἐξομολογηθοῦμε; Δέν μπορεῖ ἀπ᾿ εὐθείας ὁ Χριστός νά μᾶς συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες; Ἐγώ θά πάω ἀπ᾿ εὐθείας στό Χριστό, θά γονατίσω  μπροστά στήν εἰκόνα του καί θά τοῦ πῶ τά ἁμαρτήματά μου καί θά συγχωρηθῶ...

Ὄχι, ἔτσι δέν θά συγχωρηθεῖς ποτέ. Τί εἶπε ὁ Χριστός; Στούς Ἱερεῖς θά πᾶς. Ἄν δέν θέλεις νά πᾶς, ἡ ἁμαρτία σου θά μένει κολλημένη ἐπάνω σου. Αὐτή εἶναι ἡ ἐντολή εἶναι τοῦ Χριστοῦ. «Ἐπιδείξατε ἑαυτούς τοῖς ἱερεῦσι». Δεῖξτε τόν ἑαυτό σας, τίς πληγές σας, τίς ἁμαρτίες σας στόν ἱερέα, στόν πνευματικό. Πήγαινε νά εξομολογηθεῖς καί τότε θά ἐπιστρέψεις καθαρός.

4. Εὐγνωμοσύνη

Εἴδαμε, ἀγαπητοί  μου, τίς τρεῖς στάσεις τῶν 10 λεπρῶν. Καί στίς τρεῖς στάσεις εἶναι καί ὅλοι  μαζί. Ὅ,τι κάνει ὁ ἕνας, κάνουν καί οἱ ἄλλοι. Μαζί στήν ἀπομόνωση, μαζί στή θλῖψι, μαζί στήν κραυγή τῆς ἱκεσίας, μαζί στό τρέξιμο γιά τούς ἱερεῖς. Δέν εἶναι ὅμως μαζί στήν τέταρτη καί τελευταία στάση. Ἐκεῖ χωρίζουν.

Οἱ ἐννέα ἐπιστρέφουν στά σπίτια τους, στούς δικούς τους. Ὁ ἕνας μόνο ἐπιστρέφει στό Χριστό. Μέ μάτια πλημμυρισμένα ἀπό δάκρυα πέφτει στά πόδια του καί μέ φωνή μεγάλη δοξάζει τόν  Θεό, εὐχαριστεῖ τόν Χριστό γιά τήν μεγάλη του δωρεά. Ὅπως κραύγαζε παρακαλώντας, ἔτσι τώρα φωνάζει δοξολογώντας. -Χριστέ μου, σ᾿ εὐχαριστῶ... Μά εἶναι μόνος στή στάση αὐτή τῆς εὐγνωμοσύνης. Καί ὁ Χριστός ἐκφράζει τό παράπονο:

«Οὐχί οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; Οἱ δέ ἐννέα ποῦ;».

Καί σήμερα ἀκοῦμε ἀπό τόν Χριστό τό ἴδιο  παράπονο: -Ὅλους δέν τούς ἀγαπῶ; Γιά ὅλους δέν σταυρώθηκα; Ποῦ εἶναι τώρα οἱ ἐννέα; Δηλαδή ποῦ εἶναι οἱ πολύ περισσότεροι; Δέν αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη νά ἔρθουν στήν ἐκκλησία καί νά παρακαλέσουν ἤ νά δοξολογήσουν το Θεό;

Ἐδῶ κάποιος μᾶς ἐξυπηρετεῖ, καταδέχεται νά μᾶς ἀκούσει, νά ἱκανοποιείσει  κάποιο  αἴτημά μας καί λειώνουμε μπροστά του. Κολοτοῦμπες κάνουμε μπροστά του. Χίλια «εὐχαριστῶ» τοῦ λέμε! Καί ὁ Θεός, πού μέρα - νύχτα μᾶς εὐεργετεῖ, ὁ Χριστός πού σταυρώθηκε γιά μᾶς, δέν ἀκούει οὔτε ἕνα «εὐχαριστῶ».Ἕνα «δόξα σοί, ὁ Θεός» δέν βγαίνει ἀπό τό στόμα τῶν περισσοτέρων. Μία ὥρα δέν θυσιάζουν γιά τήν ἐκκλησία, γιά νά δοξολογήσουν τόν Θεό... Κι ὄχι μόνο αὐτό. Ὄχι ἁπλῶς δέν εὐχαριστοῦν τόν Εὐεργέτη τους. Ὄχι ἁπλῶς δέν τόν ὑμνοῦν καί δέν τόν δοξολογοῦν, ἀλλά καί ἀνοίγουν τό βρωμερό τους στόμα καί βλαστημοῦν τό Χριστό. Σάν λυσσασμένα σκυλιά δαγκώνουν τό χέρι τοῦ Εὐεργέτη τους.

Ἀγαπητοί μου,

Ἄσχετα μέ τό τί κάνουν οἱ ἄλλοι, οἱ πολλοί, ἐμεῖς «δεῦτε προσκυνήσωμεν καί προσπέσωμεν Χριστῷ, τῷ ἀθανάτῳ Βασιλεῖ καί Θεῷ ἡμῶν». Ἐμεῖς τίποτε ἄλλο δέν μποροῦμε νά ποῦμε, παρά νά ἱκετεύσουμε τόν Χριστό, νά μᾶς ἐλεήσει. «Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς καί τόν κόσμον σου», γιά τίς πολλές ἁμαρτίες μας, γιά τήν καταστροφική ἀποστασία  μας, καί γιά τήν φοβερή ἀχαριστία μας. «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς». Ἀμήν.-