Τι θέλει αυτός ο Θεός από εμάς;
Αυτό είναι το ερώτημα των περισσότερων ανθρώπων που βαπτίστηκαν στο όνομα της Αγίας Τριάδας, νεκροί και αναστημένοι με τον Χριστό στο νερό του Βαπτίσματος, χρισμένοι με το Άγιο και Μεγάλο Μύρο σαν Εκκλησίες και τρεφόμενοι με τον Θεό στην Ευχαριστία.
Θέλουμε να βάλουμε τον Θεό σε ένα μανταλάκι, κάπου μακριά μας, σε ένα ράφι, για να μην μας ενοχλεί πολύ, εξόριστος κάπου στην περιφέρεια της ύπαρξής μας, όπου μπορούμε να τον αποκαλούμε Πατέρα μας.
Να μας αφήσει ήσυχους να βουλιάξουμε στον ωκεανό των απολαύσεων. Του αρκούν δύο ώρες την εβδομάδα στη Λειτουργία, είναι ήδη πάρα πολύ. Δύο εξομολογήσεις το χρόνο είναι αρκετές, ένας Σταυρός σκιαγραφημένος μπροστά σε μια Εκκλησία. Και αυτό είναι όλο. Ας μας δώσει υγεία, ένα δισεκατομμύριο δώρα που έχει. Το 99% από αυτούς που ρωτάω στην Εξομολόγηση αν προσεύχονται, λένε: Ναι, Πατέρα, λέω Πάτερ ημών το πρωί και το βράδυ.
Τι θέλει από εμάς; Μια δίωρη ταινία είναι λίγο, αλλά μια δίωρη προσευχή μας στραγγίζει τη σάρκα. Μια παράσταση κρετίνου με βυζιά είναι πιο σημαντική από μια Λειτουργία στην οποία ανοίγουν οι ουρανοί και τρεφόμαστε με το Αίμα του Θεού.
Μινιμαλιστικός, δεισιδαιμονικός, ρυθμιστικός, κανονιστικός Χριστιανισμός, γεμάτος ακατανόητες παραδόσεις που γίνονται μηχανικά, αυτό ακούσαμε, αυτό θυμηθήκαμε, αυτό δυστυχώς πιστεύουν οι περισσότεροι.
Σας λέω τι θέλει ο Θεός από εμάς. Θέλει να ζήσουμε και να πεθάνουμε για Εκείνον όπως έζησε και πέθανε για εμάς. Θέλει να Τον ερωτευόμαστε ατελείωτα, να μην μπορούμε να ζήσουμε ούτε ένα δευτερόλεπτο χωρίς την αγκαλιά Του που χτίζει τους γαλαξίες της αγάπης. Θέλει να βυθιστούμε σε Αυτόν με τα πάντα, να σπάσουμε τη ζωή μας σε τίποτα, όπως έσπασε τον εαυτό Του στον Σταυρό για εμάς. Θέλει να αλλάξουμε τη ζωή μας οριστικά και καταστροφικά, να σκίσουμε το πέπλο πίσω από το οποίο κρυβόμασταν από την αγάπη Του και το Αίμα Του. Θέλει να συντρίψουμε το παρελθόν και το μέλλον μας με την Πέτρα του Είναι Του, να θρηνήσουμε τη ζωή μας ή μάλλον τον θάνατο στον οποίο βρισκόμαστε, να τρέμουμε στο έλεός Του. Ας κρατήσουμε τα ματωμένα πόδια Του στην αγκαλιά μας και ας μην Τον αφήσουμε ποτέ να φύγει. Ας σκοτώσουμε τον μολυσμένο κόσμο μέσα μας με τρίξιμο των δοντιών, όπως η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία της Αιγύπτου.
Αυτό που είναι τρομερά λυπηρό είναι το γεγονός ότι εμείς, μια γενιά αχρήστων προδίδουμε τον Χριστό σε κάθε στιγμή ευκολίας, κρίσης του άλλου, μίσους, χοιρινής απόλαυσης.
Ο Θεός θέλει να είμαστε άγιοι και δεν είμαστε τίποτα. Κι όμως δεν παύει να μας αγαπά άπειρα, από τον Σταυρό που σηκώσαμε με την αδιαφορία μας.
Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου