«Μου λείπει η φιλία μιας άλλης εποχής... Όταν μας ενδιέφερε περισσότερο πώς νιώθει ο άλλος, αν είναι χαρούμενος ή όχι και όχι μόνο πώς φαίνεται, πόσο έχει αλλάξει σωματικά και τι πράγματα έχει... Τότε μια απλή αγκαλιά είχε τη δύναμη να διώξει όλους τους εγκόσμιους φόβους και να παρέχει τη διαβεβαίωση ότι δεν είσαι μόνος, ότι ανήκεις σε κάποιον... Τότε που δεν χρειαζόμασταν πολυτελή εστιατόρια και χρήματα για να συναντηθούμε.
Μου λείπει να συναντιόμαστε ως φίλοι, με χαρά, όχι ως ξένοι που νιώθουν υποχρεωμένοι να σημειώνουν ραντεβού για χάρη της εμφάνισης... Μου λείπει να συμπεριφέρομαι σαν φίλοι... Να κοιτάμε ο ένας τον άλλον στα μάτια, ας ψάξουμε τα μάτια μας, όχι τα ρολόγια, όχι τα κοσμήματα... Ας αγκαλιαστούμε σφιχτά και ας πιάσουμε ο ένας τον άλλον τα χέρια... Ας γελάσουμε με όλη μας την καρδιά και ας μη φοβηθούμε να κλάψουμε αν η ψυχή μας νιώσει την ανάγκη να απελευθερωθεί από κάθε πόνο, από κάθε συναίσθημα... Ας μιλήσουμε για τον εαυτό μας, για τα όνειρά μας, για αναταραχές, για αναμνήσεις που μας δένουν, για πόνους και χαρές, για αυτά που αγαπάμε, όχι για τους άλλους, μην υποτιμούμε και κουτσομπολεύουμε, δεν καυχιόμαστε για αυτά που έχουμε, με αυτά που έκανα.. .
Μου λείπει που δεν βλέπουμε πλέον ο ένας τον άλλον με αντιπαλότητα, που δεν συγκρίνουμε πια τα επιτεύγματα και τις αποτυχίες μας, που δεν περιπλέκουμε πλέον ο ένας την εξέλιξη του άλλου, αλλά το απολαμβάνουμε...
Μου λείπει η αυτοπεποίθηση με την οποία μοιραζόμασταν τις ψυχές μας, χωρίς να φοβόμαστε ότι τα μυστικά μας, ότι οι έγνοιες και οι φόβοι μας θα γίνουν θέμα κουτσομπολιού με άλλους ανθρώπους, σε άλλα τραπέζια...
Μου λείπουν συναισθήματα που μοιράζεσαι με ειλικρίνεια, το θάρρος να πεις ό,τι σε πληγώνει, τι σε φοβίζει, τι δεν σου βγήκε, χωρίς φόβο ότι ο φίλος σου θα μπορούσε να βρει ικανοποίηση στη δυστυχία σου, στις αποτυχίες σου, χωρίς φόβο ότι θα να μην γίνεις κατανοητός ή ότι θα κριθείς...
Μου λείπουν τα ειλικρινή βλέμματα, τα ζεστά λόγια, οι άνετοι ώμοι και οι ασφαλείς ψυχές...
Μου λείπει…"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου